Για τον Γλύξμπουργκ οι νεοδημοκράτες λένε δύο πράγματα:
Πρώτον, υπήρξε αρχηγός του κράτους.
Δεύτερον, θα τον κρίνει η Ιστορία.
Πρόκειται για δύο καραμπινάτες υποκριτικές υπεκφυγές. Ο Γλύξμπουργκ υπήρξε ένας αρχηγός κράτους, ο οποίος κατέλυσε το πολίτευμα, απολύοντας τον Ιούλιο του 1965 τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου. Μπορεί το 1965 να μην κατέβηκαν τα τανκς, αλλά η Αποστασία ήταν πραξικόπημα που κουρέλιασε τον πυρήνα του συντάγματος, δηλαδή την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Στη συνέχεια, το 1967, ο Γλύξμπουργκ ως αρχηγός του κράτους έδωσε την ευλογία του στους χουντικούς. Το κίνημα-οπερέτα του Δεκεμβρίου είχε να κάνει με τη νομή της εξουσίας και όχι με την υπεράσπιση της δημοκρατίας.
Tα παραπάνω γράφει ο δημοσιογράφος Γιάννης Αλμπάνης στη σελίδα του στο FB και συνεχίζει σχολιάζοντας:
"Η Ιστορία δεν κρίνει απολύτως τίποτα. Οι ιστορικοί κρίνουν. Άλλες φορές συγκλίνουν σε κοινές κρίσεις και άλλες όχι. Το παρελθόν το κρίνουν επίσης η καθεμιά και ο καθένας μας. Το έργο των ιστορικών μπορεί να βοηθήσει πολύ σε αυτές μας τις κρίσεις.
Το ζητούμενο δεν είναι λοιπόν δεν είναι η (ανύπαρκτη) κρίση της Ιστορίας για το πρόσφατο παρελθόν της χώρας, αλλά η (υπαρκτή) κρίση των νεοδημοκρατών, του υιού Μητσοτάκη προεξάρχοντος.
- Τι λένε σήμερα για το πραξικόπημα της Αποστασίας;
- Τι λένε σήμερα για το τερατώδες μετεμφυλιακό κράτος που ήταν δημοκρατικό μόνο κατ’ όνομα;
- Τι λένε σήμερα για τον αποθανόντα Γλύξμπουργκ που με τις αθλιότητές του άνοιξε το δρόμο στη χούντα;
- Και (εννοείται) τι λένε σήμερα για τον πατέρα Μητσοτάκη που υπήρξε ο βασικός συνεργός του Γλύξμπουργκ στο σχέδιο της πολιτικής ανωμαλίας;
Όταν κάποιος περιορίζεται να πει ότι ο Γλύξμπουργκ ήταν αρχηγός τους κράτους και θα τον κρίνει η Ιστορία, το κάνει γιατί δεν θέλει να πει κουβέντα (αυτό)κριτικής για τη μετεμφυλιακή πολιτεία της Δεξιάς, την Αποστασία και τον πατέρα Μητσοτάκη.
Η Δεξιά πέρασε μια περίοδο αυτοκριτικής μετά την πτώση της χούντας. Σήμερα δεν αισθάνεται καμία ενοχή για το σκοτεινό παρελθόν της. Παρελθόν που αντιστοιχεί άλλωστε στο παρόν της".
Η Δεξιά πέρασε μια περίοδο αυτοκριτικής μετά την πτώση της χούντας. Σήμερα δεν αισθάνεται καμία ενοχή για το σκοτεινό παρελθόν της. Παρελθόν που αντιστοιχεί άλλωστε στο παρόν της".