Πιο εύκολο είναι να επιστρέψει ο Σαββόπουλος στη συγκέντρωση της ΕΦΕΕ παρά να θεριέψει μέσα στον Έλληνα και στην Ελληνίδα το δέντρο της αντίστασης... Aυτό διαπιστώνει ο Χρήστος Ξανθάκης σε κείμενό του Newpost και θέτει το ερώτημα: Τι στο διάολο είναι η αριστερά εν έτι 2023 -και γιατί μας νοιάζει;
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη:
Φίλους έχω αρκετούς.
Φίλους δημοσιογράφους έχω λίγους.
Δεν με ζαχαρώνουν οι επαγγελματικοί δεσμοί, μιλάω μόνο με ανθρώπους που εκτιμώ και με ανθρώπους που δεν εκτιμώ ανοίγω διάλογο άμα τύχει να θέλω καμιά πληροφορία. Ξέρετε πως αλλάζουν χέρια οι πληροφορίες, με δούναι και λαβείν, και όποιος σας λέει ότι τσίμπησε ρεπορτάζ αποκλειστικό για την καλή του την καρδιά, ψεύδεται. Ψεύδεται ασυστόλως.
Αλλά κάποιους φίλους μέσα απ’ τα σινάφι τους έχω. Και με έναν εξ αυτών, τον Βασίλη (ας τον πούμε Βασίλη), μιλάγαμε προχτές για τα χρόνια πολλά και αφού είπαμε για ποδοσφαιρικά, συναισθηματικά και κλαδικά, καταλήξαμε στα πολιτικά. Και γυρνάει ο Βασίλης και μου λέει για έναν κοινό μας γνωστό στο τουίτερ, φανατικό αντιδεξιό και αντινεοδημοκράτη, που χρόνια τώρα έγραφε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ αλλά τώρα παραληρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά, δεν είναι αριστερά με καμιά Παναγία.
«Καλά ρε Βασίλη», του λέω εγώ. «Άστονα αυτόν. Για σένα τι είναι αριστερά στην Ελλάδα που ζούμε;»
Και μου απαντάει ο Βασίλης, εν τη απεράντω σοφία του:
«Για μένα η αριστερά ξεκινάει από το δημόσιο νερό και το δημόσιο ρεύμα και καταλήγει όπου θες κι όπου σου γουστάρει. Αλλά αυτά τα δύο είναι προαπαιτούμενα. Κι άμα μια αριστερά, στο όνομα, στο πνεύμα, στη νοοτροπία, πες την όπως θες, μου τα δώσει αυτά τα δύο, κάνουμε μια καλή αρχή και μπορούμε να συνεννοηθούμε. Δεν είδες τι έγινε στη Βρετανία;»Και φυσικά είδα τι έγινε στη Βρετανία, όπου για να διώξουν το κουμμούνι τον Κόρμπιν οι φλώροι του Εργατικού κόμματος αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν ουκ ολίγες από τις προγραμματικές διακηρύξεις του, βλέπε, μεταξύ άλλων, και την επανακρατικοποίηση κάποιων κρίσιμων τομέων της οικονομίας όπως το νερό, η ενέργεια και οι σιδηρόδρομοι. Για να έρθει το καλοκαιράκι το φετινό και να αρχίσουν τις πισωπεταλιές και να το γυρίσουν στο τσάμικο και να πουλήσουν για μια ακόμη φορά το παραμυθάκι «ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη». Όπου στον βωμό της αναπτύξεως θα πάνε περίπατο οι υποσχέσεις οι προοδευτικές και θα μείνουν στα χέρια των ιδιωτών τα χρυσωρυχεία και άμα καμιά φορά προκύψει ζημία θα κληθούν να την πληρώσουν οι πολίτες. Οι μαλάκες οι πολίτες…
Την ίδια ώρα ακούω ότι έφτασε επιτέλους ο καιρός να ξεσηκωθούμε, εδώ και τώρα που έλεγε και ο άλλος, να βάλουμε φωτιά στα τόπια, να καταλάβουμε οδοστρώματα και πεζοδρόμια κλπ. κλπ, γιου νόου δε ντριλ που λένε και στο Στάνφορντ. Και σκέφτομαι με το φτωχό μου το μυαλό ότι τα τελευταία ογδόντα χρόνια, σε αυτόν εδώ τον τόπο, πραγματικές και μαζικές κινηματικές διαδικασίες είχαμε μόνο τέσσερις φορές:
- Το σαραντατόσο με το ΕΑΜ
- Το εξηντατόσο με το 114
- Το ογδόνταπαρα με την Αλλαγή
- Και πριν από μια δεκαετία με τους Αγανακτισμένους.
