Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Δεν ξέρω ποιος εφηύρε το κόπι το πάστε. Γνωρίζω, όμως, ότι έπρεπε του ανθρώπου να του κάνουμε κηδεία όχι δημοσία δαπάνη αλλά με έξοδα των δημοσιογραφικών ενώσεων. Δίχως αυτή τη φωτεινή προσωπικότητα, σαν τους παλαβούς θα τρέχαμε για το καρβέλι και τον επιούσιο. Ενώ τώρα, κοντρόλ έη, κοντρόλ σι, κοντρόλ βι, σε τρία, σε πέντε, σε δέκα δευτερόλεπτα βγαίνεις ασπροπρόσωπος και παραδίδεις έργο. Πα μαλ, που θα λέγανε και στην κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, το Κορωπί!
Οπότε μην το καθυστερώ, πάμε ράιτ θρου στη Βικιπαίδεια και στο λήμμα «Ψυχοδηλωτικά»:
«Ψυχοδηλωτικές είναι οι ουσίες οι οποίες χωρίς να προκαλούν εθισμό ή εξάρτηση, μείζονες φυσιολογικές διαταραχές, σύγχυση, αποπροσανατολισμό ή αμνησία, εκδηλώνουν σκέψεις, συναισθήματα και αντιληπτικές αλλαγές που σπάνια εμφανίζονται αλλιώς, εκτός από τα όνειρα, τη νοητική και θρησκευτική έκσταση, τις ξαφνικές ολοζώντανες και ακούσιες μνήμες και την οξεία ψύχωση».Αυτές τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις αντιληπτικές αλλαγές που σκάσανε μύτη αφενός με την αποδημία εις Κύριον του Κοκού και αφετέρου με την παρέμβαση Ντογιάκου εναντίον της ΑΔΑΕ. Στην πρώτη περίπτωση ένα σωρό πλάσματα που κόπτονταν καθημερινώς υπέρ της φιλελεύθερης δημοκρατίας και των θεσμών της (και της προστασίας αυτών από τους κονσερβοκουτάδες!) ανακάλυψαν ξαφνικά την κρυφή γοητεία της κορώνας.
Στη δεύτερη, κάτι άλλα καϊνάρια που έως τώρα αντιμετώπιζαν το σκάνδαλο των υποκλοπών με μια σχετική αβρότητα, έβγαλαν νυχάκια κι έκαναν μία χόρτα (αλάδωτα!) τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και τις παρεμβάσεις του. Και το αντίΣΥΡΙΖΑ μέτωπο σκίστηκε σαν χασές, σαν το βιβλικό παραπέτασμα…
Έτσι είναι η ζωή στην Ελλάδα, δεν βαριέσαι ποτέ. Ιδίως με τους φιλελέδες, το ακραίο κέντρο όπως αρέσκονται να τους αποκαλούν τα κουμμούνια, που βρέθηκαν πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής το 2019 και από τότε είχαν την εντύπωση ότι κυβερνάνε κιόλας. Εντάξει, τους είχε δώσει δικαιώματα ο Κυριάκος με τις επιλογές του και τη συμπεριφορά του και μην μιλήσω τώρα και για τα δικαιώματα που τους είχε δώσει ο Τσίπρας. Αλλά τα παιδιά είναι ελαφρών βαρών, πούπουλα, για γάμους και για βαφτίσια. Στην πρώτη ζόρικη στιγμή, στον πρώτο χαλικόδρομο, στην πρώτη καταιγίδα, στην πρώτη εισαγγελική παρέμβαση και την πρώτη κηδεία φανερώνουν πόσο ρηχοί και ανερμάτιστοι είναι. Κανένας προσανατολισμός, καμία ταυτότητα, καμία σπονδυλική στήλη. Ένας δυσώδης πολτός μόνο, όπου ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και τα μικροσυμφέροντά του. Το θέμα είναι, τώρα τι λες…
Τα βλέπει αυτά ο Μπένυ που βασιλεύει μεν στο σκότος αλλά δεν είναι και κανένας χαζός και κόβει λάσπη. Σου λέει καλά φτάσαμε ως εδώ, καλά καζαντήσαμε, αλλά μην γίνουμε και εμμονικοί ρε φίλε. Και αποφασίζει να μπει μπροστά και να ηγηθεί πρωτοβουλίας συνταγματολόγων (τη βοηθεία της μέγιστης σουπιάς, του Αλιβιζάτου) για να προστατευθεί η ΑΔΑΕ. Όπως τα βλέπουν τα καμώματα των όψιμων βασιλοφρόνων και κάποιοι δεξιοί με συνείδηση και βγαίνουν φόρα παρτίδα και λένε μπάστα κοζί. Δεν θα γίνουμε ξαφνικά τσατσόνια των Γλύξμπουργκ, επειδή κάποιοι κακομοίρηδες πάθανε ρεύση με την κηδεία της Ελισάβετ. Υπάρχουν και όρια…
Εμένα, πάντως, μ’ αρέσει ο συγκεκριμένος καυγάς. Μ’ αρέσει που πέφτουν οι μάσκες και κατεβαίνουν τα βρακιά. Και τελειώνει το παραμυθάκι ότι όλοι φίλοι είμαστε, όλες φίλες είμαστε και κάτω απ’ αυτόν τον ήλιο τον ελληνικό θα χτίσουμε παρεάκι το μέλλον. Για να έρθουν ο Κοκός με τον Ντογιάκο να βάλουν φωτιά στα τόπια και να αποδείξουν για μια ακόμη φορά ότι κάτω από τη λαμέ επιφάνεια οι πληγές είναι ακόμη ανοιχτές. Και δεν θα κλείσουν με τσιρότα και μπεταντίν…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (12.1.2023)
