Ανέκαθεν, πριν τις βουλευτικές εκλογές, στον Τύπο και αργότερα στα ηλεκτρονικά Μέσα, κάθε πολιτικό κόμμα «έστελνε» έναν δικό του δημοσιογράφο για το πολιτικό ρεπορτάζ. Οι «κομματικοί» προσλαμβάνονταν για όσο διάστημα κρινόταν απαραίτητο, με στόχο να περάσουν τη γραμμή χωρίς «δημοσιογραφικά παράσιτα» — ερωτημάτων, αμφισβητήσεων ή, έστω, αποστασιοποίησης.
Η βαθιά οικονομική εξάρτηση του συνόλου των σημερινών μίντια από το κρατικό χρήμα κατέστησε τη χειραγώγηση Μέσων και δημοσιογράφων αχρείαστη. Αν στα μεγάλα συγκροτήματα των μίντια οι δουλειές και δουλείες του αφεντικού είναι αυτές που καθορίζουν την κυρίαρχη πολιτική γραμμή, στα δεκάδες ή εκατοντάδες μεσαία και μικρά ιντερνετικά Μέσα και τις εφημερίδες, κεντρικές και περιφερειακές που εξαρτώνται αποκλειστικά από το κρατικό, διαφημιστικό ή μαύρο πολιτικό χρήμα, αρχισυντάκτης είναι το Μαξίμου!
Μπροστά στις επικείμενες εκλογές, το φαινόμενο των «τοποτηρητών» εξελίχθηκε. Οι… απεσταλμένοι προς πρόσληψη δημοσιογράφοι σε μεγάλες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, κανάλια και εφημερίδες προέρχονται απευθείας από τα υπόγεια ή τα ανώγεια των υπηρεσιών ενημέρωσης του Μαξίμου, εργάζονται ήδη σε γραφεία Τύπου κυβέρνησης ή υπουργών. Προσλαμβάνονται όχι για να μεταφέρουν τη γραμμή ως ρεπόρτερ, αλλά σε ρόλο διευθυντή σύνταξης, προκειμένου να λογοκρίνουν άλλα ρεπορτάζ — αυτά που δεν εγκρίνουν οι εντολείς τους. Κυρίως θέματα διαμαρτυρίας ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, ειδήσεις από σωματεία, κοινωνικές δράσεις κ.λπ. Συνήθως, δε, έχουν την ισχύ να απολύουν εργαζόμενους απλά επειδή είναι επίμονοι στο να κάνουν ρεπορτάζ ή επιμένουν στη γραμμή του δημοσιογραφικού πλουραλισμού.