Δύσκολο πράγμα η ανεξαρτησία στη δημοσιογραφία. Η απόλυτη ανεξαρτησία δηλαδή. Αυτή που μπορείς να γράφεις ακόμα και σε βάρος των παράλληλων επιχειρηματικών συμφερόντων τού εκδότη σου. Ή του χορηγού τού Μέσου σου που όλοι τον ξέρουν αλλά ουδείς το ομολογεί. Πρακτικά και ως εύκολο παράδειγμα: δύσκολο είναι –αδύνατο δηλαδή– να γράψεις στα Νέα, ή σε μια «ευνοούμενη» εφημερίδα και «ημέτερο» σάιτ, ότι δεν τιμάει τον Ολυμπιακό να αποχωρεί η Β΄ ομάδα του από κάθε αγώνα όταν νιώθει πως αδικείται. Και, ακόμα, σε άλλη περίπτωση, άλλου χώρου, δύσκολο είναι σε ένα άρθρο περίπου πεντακοσίων λέξεων να γράψεις έστω μια-δυο λέξεις για όσα έγιναν στις κερκίδες και παντελώς να τα αγνοείς. Και εννοούμε πράγματα που ούτε ωραία ήταν ούτε απολύτως ανεξάρτητα με την επίδραση των όσων εκτυλίσσονταν εντός αγωνιστικού χώρου.
Εν κατακλείδι, κάθε δημοσιογράφος ξέρει τα όρια της ανεξαρτησίας του, τις κόκκινες γραμμές του, τα όσια και ιερά τού εκδότη, τους φίλους του, τους οποίους δεν μπορεί να ακουμπήσει, ή τους διαφημιζόμενους που είναι στο απυρόβλητο αν κάπου αλλού δραστηριοποιούνται. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είναι ανέντιμος ή απολύτως εξαρτώμενος. Είναι, όμως, αυτοελεγχόμενος για κάποια πράγματα. Ή μερικώς εξαρτώμενος.
- από το Harddog
