Τα λιγούρια των media

Τι θα έκανες μπροστά σε 600 χιλιάρικα (η Εύα, χωρίς το μήλο…)

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Ένα από τα ερωτήματα των τελευταίων ημερών που ταλανίζει τους πάσης φύσεως σχολιαστές των media είναι και το «τι θα έκανες εσύ ρε φίλε μπροστά σε μια βαλίτσα με εξακόσιες χιλιαροπούλες;».

• Θα τα κράταγες, πανηγυρίζοντας για την καλή σου τύχη;
• Θα τα κράταγες, αλλά μ’ έναν πόνο στην καρδιά;
• Θα τα κράταγες, γιατί ασταδγιάλα ρε σου τα χρωστάει η ζωή;
• Ή μήπως θα έψαχνες ποιανού είναι για να τα δώσεις πίσω;

Είναι ένα από τα ερωτήματα των τελευταίων ημερών που ταλανίζει κυρίως τους εκσυγχρονιστικούς σχολιαστές των media. Αυτούς, ας πούμε, που κάποτε ήπιαν κι ένα κρασί με την Εύα Καϊλή, αυτούς που ονειρεύτηκαν ότι κάποτε θα πίνανε ένα κρασί με την Εύα Καϊλή, αυτούς, ασταδγιάλα, που θα θέλανε να είναι στη θέση της Εύας Καϊλή, έστω και χωρίς την φωτογένεια. Όχι δεν κοιτάνε στον καθρέφτη οι πούροι Πασόκοι ή τα πιστά κουμμούνια για να ρωτήσουν αυτό το καταραμένο το «τι θα έκανες». Οι πρώτοι διότι είναι τόσο μα τόσο τσουρουφλισμένοι από τις ταρζανιές του παρελθόντος και οι δεύτεροι γιατί άμα ήτανε να κονομήσουν τόσα γκαφρά θα τα είχανε κονομήσει προ πολλού, όχι τώρα. Οι αριστεροί, ως γνωστόν, είναι σαν τα ψάρια. Αν είναι να ξεπουληθούν, ξεπουλιούνται όσο είναι φρέσκοι ακόμη!

Αλλά ας αφήσουμε πίσω τα διδάγματα της ιστορίας και του κουμμουνιστικού κινήματος (ανανεωτικού και σταλινικού) και ας πάμε σε αυτό που έγραφα πιο πριν. Ότι δηλαδή ταλαιπωρείται το μέτωπο της λογικής από το δίλλημα της Εύας. Θα το δάγκωναν το μηλαράκι των εξακοσίων χιλιάδων, θα τις ενθυλάκωναν (αθάνατε Γιώργο Κουρή) τις χιλιαροπούλες, θα κάνανε την τύχη τους και τα προικιά τους ή θα γυρνάγανε την πλάτη στον πειρασμό;
Όπως το βλέπω μέχρι στιγμής (ο αγώνας εξελίσσεται και μπορεί να χρειαστεί να φτάσουμε στα πέναλτυ!), έχουμε δύο γραμμές:

• Η μία μας λέει ότι είστε υποκριτές γιατί τα ίδια με την Εύα θα κάνατε κι εσείς και μην μας πουλάτε τώρα τιμιότητα και αθωότητα και αγνότητα πνεύματος.
• Η άλλη υποστηρίζει ότι υποκριτές είμαστε όλοι μας και μπορεί να μην κάναμε τα ίδια με την Εύα αλλά θα μπαίναμε στον πειρασμό και άμα μπεις στον πειρασμό είναι σαν να το έχεις κάνει κιόλας όπως θα σημείωνε και ο Τζίμυ Κάρτερ.

Κι εγώ; Εγώ τι λέω;

Εγώ γελάω πρώτα απ’ όλα, με τα λιγούρια των media που κάποτε εκλιπαρούσαν για ένα βλέμμα της Εύας και πλέον προσπαθούν να το παίξουν αντικειμενικοί αναλυτές. Ιδίως με εκείνους που ακόμη εκλιπαρούν και σκέφτονται ότι ήρθε η ώρα τους (ήρθεν η ώρα σας!) για να πλησιάσουν τον μεγαλύτερο πειρασμό της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Κι από την άλλη σκέφτομαι ότι αρμόδια για θέματα πειρασμών δεν είναι η δημοσιογραφία αλλά η θρησκεία. Οπότε καταφεύγω στο ekklisiaonline που τα κατέχει όλα και διαβάζω μετά προσοχής, λόγου γνώσεως και φόβου Θεού:

«Ο ασταθής και άβουλος άνθρωπος, κλυδωνίζεται εύκολα από τα κύματα των πειρασμών. Μοιάζει με το πλοίο που έσπασε το πηδάλιό του και βρίσκεται έτσι στη διάθεση της μανιασμένης θάλασσας.
Ο δίκαιος άνθρωπος δοκιμάζεται από τον πειρασμό και καταρτίζεται, όπως ακριβώς η φωτιά δοκιμάζει το σίδηρο.
Πολλές φορές, μέσα στους πειρασμούς ανακαλύπτουμε τον πραγματικό εαυτό μας και την αληθινή δύναμή μας.
Ας είμεθα λοιπόν άγρυπνοι. Ιδιαιτέρως στην αρχή του πειρασμού. Είναι ευκολότερο να καταβάλουμε τον εχθρό όταν δεν τον αφήσουμε να μπει μέσα μας, αλλά να τον καταδιώξουμε μόλις τον αντιληφθούμε μπροστά στις πύλες της ψυχής μας».

Τροφή για σκέψη αναμφιβόλως, συν ένα τελευταίο από το ίδιο άρθρο, που νομίζω ότι ταιριάζει άψογα και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Λα τα μινόρια:
«Δεν νικάται ο πειρασμός με την αποφυγή μόνο. Χρειάζεται αντιμετώπιση υπομονητική, αποφασιστική. Χρειάζεται ταπείνωση. Αυτό ιδίως το τελευταίο όπλο μας εξασφαλίζει σίγουρα τη νίκη.
Δεν είναι αρκετή η αποφυγή της εξωτερικής αφορμής μόνο. Χρειάζεται κυρίως το ξερίζωμα της εσωτερικής αιτίας. Τότε θα έχωμε πρόοδο. Ενώ αντιθέτως θα υποστούμε νέα ισχυροτέρα επίθεση»!

• - το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Νewpost (21.12.2022)