Γράφει ο Κώστας Αργυρός
Οι αποκαλύψεις για το αποκαλούμενο «Qatargate» – αν θέλει να είναι κανείς ειλικρινής – δεν είναι παρά ένα ακόμα επεισόδιο σε μια σειρά που θα μπορούσε να έχει γενικό τίτλο «Η χαμένη τιμή της
Ευρώπης». Αποκαλύφθηκε ότι το «ηθικό πλεονέκτημα», που ανέμιζαν ως σημαία τους οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και γραφειοκράτες, κάθε φορά που καλούσαν χώρες από γειτονικές ηπείρους να υιοθετήσουν τις δικές τους αξίες και τα ιδανικά δεν ήταν παρά ένα κουρελόπανο, που ξεθώριασε πολύ γρήγορα. Δεν είναι μόνο οι βαλίτσες της κας Καϊλή, η τιμητική θέση του κυρίου Αβραμόπουλου και τα σοκολατάκια του κυρίου Σχοινά.Είχαν προηγηθεί οι υποκλίσεις μιας σειράς Ευρωπαίων στους Εμίρηδες, που προέκυψαν από την ανάγκη τους να βρουν φτηνή και άμεσα διαθέσιμη ενέργεια, κάτι που τελικά ούτε καν διασφάλισαν όσες εκπτώσεις και αν αναγκάστηκαν να κάνουν στις προηγούμενες τους υψηλές προδιαγραφές. Ξεχάστηκαν οι καταγγελίες για τις συνθήκες εργασίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις διώξεις των μειονοτήτων και την καταπίεση των γυναικών στο μικρό Εμιράτο. Είδαμε τον κύριο Μακρόν να χαριεντίζεται με τους Εμίρηδες, όπως το έκανε παλιότερα ο Σαρκοζύ και παρακολουθήσαμε τον κύριο Σολτς να κλείνει συμφωνίες με τη Ντόχα για να τιμωρήσει τη Μόσχα.
Η τιμή της Ευρώπης αναζητείται επίσης στις εκκλήσεις για περισσότερη διαφάνεια στις συμφωνίες της Κομισιόν με τις φαρμακευτικές για εμβόλια, στις «υπερ»-αγορές LNG από τις ΗΠΑ, στην επεξεργασία των εθνικών προγραμμάτων που υπάχθηκαν στο Ταμείο Ανάκαμψης με την «με το αζημίωτο» συμβολή των σοφών εξωτερικών συμβούλων, στην υποταγή των κυβερνήσεων στις «ανάγκες» των τραπεζών και των κολοσσών της ενέργειας. Υποθέσεις που όλοι γνωρίζουν στις Βρυξέλλες, αλλά τις αντιμετωπίζουν με την αποφασιστικότητα της στρουθοκαμήλου.
Η Ευρώπη δεν έχει πια την ευχέρεια να αυτοχαρακτηρίζεται ως η ήπειρος της αέναης ειρήνης, της σταθερότητας και της διαρκούς ανάπτυξης. Ο πόλεμος συνεχίζεται βάρβαρος στο έδαφός της εδώ και τριακόσιες τόσες μέρες. Οι πολίτες της πρέπει να αποδεχτούν ότι τα αυτονόητα του χθες είναι υπό αίρεση σήμερα. Οι νέες γενιές του 21ου αιώνα έχουν πλέον συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι θα πρέπει να ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. Κάτι που παρουσιάστηκε ως εξαίρεση για την γενιά της Lehmann Brothers, αλλά τελικά μετατράπηκε σε «κανονικότητα» με άγνωστο τέλος εδώ και δύο δεκαετίες.
Το 2022 θα μείνει ακριβώς ως μια τέτοια χρονιά στην ιστορία, όταν θα κληθούν οι επιστήμονες να την αποτιμήσουν. Μια χρονιά που έπεσαν μάσκες, που γκρεμίστηκαν ταμπού, που οι ελίτ αποδείχτηκαν πολύ κατώτερες των περιστάσεων. Οι προγνώσεις για το 2023 δε μοιάζουν περισσότερο αισιόδοξες. Οσα διαγγέλματα «σκόπιμης αισιοδοξίας», όσες βαρύγδουπες εκκλήσεις για αλληλεγγύη, υπομονή και ανθεκτικτότητα και αν μας ετοιμάζουν σε πρωθυπουργικά γραφεία ευφάνταστοι λογογράφοι αμήχανων κυβερνητών. Αυτό που θα χρειαζόταν η Ευρώπη είναι ένα πραγματικό reset σε όλα τα επίπεδα. Αλλά ένα τέτοιο δε μπορεί να γίνει με απλό πάτημα ενός κουμπιού από κάποιους χαρτογιακάδες της Κομισιόν, όσο οι κοινωνίες αμήχανες αποδέχονται την τύχη τους ως ένα φυσικό φαινόμενο ή ως μια θεία τιμωρία.
- το κείμενο του Κ. Αργυρού είναι από το politicus.gr