Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Άμα μπεις στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, το κεντρικό στην οδό Ακαδημίας, και ανέβεις στην αίθουσα των εκδηλώσεων, θα δεις να γράφει πίσω από το πόντιουμ: «Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης»!
Η φράση αποδίδεται στον Ιωάννη Ιάκωβο Μάγιερ, κάτι γατόνια που το ψάξανε το θέμα επιμένουν ότι άλλος την ξεστόμισε πρώτος, χου γκιβς ε φακ που λένε και στο Χάρβαρντ. Σημασία έχει ότι σωστά τα λέει.
Κι επειδή ακριβώς σωστά τα λέει, είναι να αναρωτιέται κανείς τι σόι δικαιοσύνη επιδιώκει το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο όταν σε αυτό το «Σχέδιο Κώδικα Δεοντολογίας Οπτικοακουστικών και Ραδιοφωνικών Προγραμμάτων», που μόλις δόθηκε στη δημοσιότητα για διαβούλευση, σημειώνει τα εξής στην πρώτη παράγραφο του Άρθρου 28:
«Απαγορεύεται η μετάδοση πληροφοριών και εικόνων που έχουν αρμοδίως χαρακτηριστεί απόρρητες, καθώς και όσες αφορούν την εθνική άμυνα, την ακεραιότητα της χώρας και τη δημόσια ασφάλεια».Το διαβάζεις ως ανυποψίαστος πολίτης και εκ πρώτης όψεως μοιάζει αθώο. Ποιος θα πάει κόντρα δηλαδή στην εθνική άμυνα, στην ακεραιότητα της χώρας και στη δημόσια ασφάλεια; Και ύστερα χτυπάει ένα κουδουνάκι στην κεφάλα σου μέσα και θυμάσαι ότι κάποια καλόπαιδα παρακολουθούσαν υπουργούς και αξιωματικούς υπεύθυνους για την εθνική άμυνα, την ακεραιότητα της χώρας και τη δημόσια ασφάλεια. Εδώ στην Ελλάδα γινόταν αυτό, μέσα απ’ αυτό το εργαλείο το Predator που τρούπωνε στα κινητά και τα έκανε κολυμπηθρόξυλο. Και το αρνούνταν η κυβέρνηση ότι συνέβαινε κάτι τέτοιο, ώσπου γκάζωσε η δημοσιογραφική έρευνα και τα έβγαλε όλα στη φόρα και φτάσαμε να ανακαλύπτει ο Οικονόμου «ρυπαρά δίκτυα» και «συστημικά προβλήματα» στην ΕΥΠ. Αλλά μέχρι πρότινος οι δημοσιογράφοι ήταν απλοί συκοφάντες…
Και δεν είναι μόνο εκεί η γκέλα του Κώδικα. Είναι και στην Τρίτη παράγραφο του Άρθρου 22, όπου υπογραμμίζεται το εξής:
«Η δημοσιογραφική έρευνα δεν πρέπει να υποκαθιστά τις αστυνομικές, ανακριτικές ή άλλες αρμόδιες αρχές».Συγγνώμη παλικάρια μου, αλλά αν δεν «έτρεχε» η δημοσιογραφική έρευνα μήνες τώρα το σκάνδαλο των υποκλοπών και περιμέναμε από τις «αστυνομικές, ανακριτικές ή άλλες αρμόδιες αρχές», θα είχαμε μείνει στο μαύρο το σκότος. Λίγο Μαλιχούδη, λίγο Κουκάκη, άντε και τον Ανδρουλάκη που κι εκεί πήγαινε για πνίξιμο το κουνελάκι και τέλος. Ενώ τώρα, αποκαλύφθηκε ένας αδιανόητος ιστός (και εσμός!), που παρακολουθούσε τριψήφιο αριθμό ατόμων με σημαντική επιρροή στη δημόσια σφαίρα. Λυπούμαι πάρα πολύ, αλλά η καταραμένη η «δημοσιογραφική έρευνα» οφείλει συχνά πυκνά, είναι καθήκον της να υποκαταστήσει τις «αστυνομικές, ανακριτικές ή άλλες αρμόδιες αρχές». Αλλιώς δεν έχει νόημα ύπαρξης κανένα…
Και θυμάμαι τώρα ένα καταπληκτικό απόφθεγμα του Ρίτσαρντ Νίξον το 1972, όταν οι δημοσιογράφοι της Washington Post υποκαθιστούσαν τις «αστυνομικές, ανακριτικές ή άλλες αρμόδιες αρχές». Είχε βγει τότε ο πρόεδρος και είχε δηλώσει:
«Μπορώ να πω με τρόπο κατηγορηματικό ότι η έρευνα του Τζον Ντην, την οποία διέταξα με προσωπική μου πρωτοβουλία, κατέδειξε πως κανείς από το προσωπικό του Λευκού Οίκου, κανένα κυβερνητικό στέλεχος, δεν είχε ανάμιξη σε αυτό το παράδοξο συμβάν».Όπου παράδοξο συμβάν το περιβόητο Watergate και ο Τζον Ντην ο προεδρικός σύμβουλος που είδε τις δηλώσεις Νίξον στην τηλεόραση και του έπεσε το μαλλί. Όπως παραδεχόταν ο ίδιος χρόνια αργότερα , όχι μόνο δεν είχε διεξάγει κανενός είδους έρευνα, αλλά δεν είχε καν συναντηθεί με τον πρόεδρο για να συζητήσουν την πιθανότητα διερεύνησης της υπόθεσης…
Υ.Γ.: Και σε άλλα σημεία του είναι προβληματικός ο Κώδικας Δεοντολογίας. Τι εννοεί άραγε στην δεύτερη παράγραφο του Άρθρου 18 όταν λέει ότι «υποχώρηση της προστασίας της ιδιωτικής ζωής έναντι της ελευθερίας της έκφρασης και της πληροφόρησης του κοινού επιτρέπεται μόνο στην περίπτωση που υφίσταται δικαιολογημένο δημόσιο συμφέρον». Το ΕΣΡ θα το ορίζει ανά περίπτωση αυτό το «δικαιολογημένο δημόσιο συμφέρον» ή μήπως ψάχνουμε τρόπο να τιγκάρουμε τα πινάκια των δικαστηρίων;
** το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (15.12.2022)
