Διαβάζω, ακούω, βλέπω ρεπορτάζ για το QatarGate – το επιλεγόμενο επί το... ελληνικότερον και KailiGate. Ούτως ή άλλως, όπου και να κοιτάξεις αυτές τις μέρες, – έντυπες ή ηλεκτρονικές εφημερίδες, Facebook, Twitter, TikTok – ρεπορτάζ για το KailiGate θα δεις, θα ακούσεις, θα διαβάσεις. Και άρθρα και αναλύσεις και σχόλια και κουτσομπολιά. Όλα για τα μάτια της Εύας της … σοσιαλίστριας, μάτια που έβλεπαν το Qatarαμένο χρήμα – τα βουτηγμένα στο αίμα χιλιάδων Καταριανών εργατών, που έχασαν τη ζωή τους δουλεύοντας στα έργα υποδομών του “Mundial 2022”, πετροδολάρια – με την βουλιμία που, τα μάτια της συνώνυμης προγόνου της, έβλεπαν τα μήλα του Παραδείσου…
Τι είναι εκείνο που κάνει μια ευκατάστατη – μια πλούσια ήδη, αξιωματούχο της ΕΕ, τόσο ευάλωτη απέναντι στο βρώμικο χρήμα, τόσο άπληστη, τόσο διεφθαρμένη; «Φταίει η ίδια η δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο συμφεροντολογικός κατακερματισμός της, η θεσμική υπολειτουργία της, η διαβρωμένη από τα λόμπι και τους λομπίστες γραφειοκρατία της Κομισιόν», λένε κάποιοι, κι άλλοι καταλογίζουν ευθύνες στις «ανεξέλεγκτες Μ.Κ.Ο»…
Όχι, «φταίει η ιδεολογική αλλοτρίωση, η μετάλλαξη, ο εκσυγχρονιστικός εκφυλισμός της σοσιαλδημοκρατίας», λένε οι αριστεροί ριζοσπάστες, και δείχνουν προς την Σοσιαλιστική Ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου απ’ όπου ξεφύτρωσε το KailiGate: «η προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας ελκύει τους διεφθαρμένους πολιτικούς όπως η Κίρκη τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του», έγραφε σ’ ένα post του στο twitter γνωστός διανοούμενος της Αριστεράς. Κι ύστερα: «Η Κίρκη, στις μέρες μας, επέστρεψε και κατοικοεδρεύει στην πλατεία Κουμουνδούρου». Τι θέλει να πει ο… ποιητής;
*******
Σε πρώτη ανάγνωση, το σχόλιο μοιάζει εχθρικό για τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και με κάνει να φαντάζομαι τους ενθουσιώδεις και τους φανατικούς οπαδούς του κόμματος να προσβάλλονται και να αντιδρούν. Ωστόσο, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ημερών, ατμόσφαιρα όζουσα από τις αλυσιδωτές αποκαλύψεις υποθέσεων πολιτικής διαφθοράς, το σχόλιο αυτό μπορεί να εκληφθεί και ως άκρως «φιλοσυριζικό», αφού χτυπάει το καμπανάκι της πρόληψης από τον ιό της πολιτικής διαφθοράς που, αναπόφευκτα, προσβάλλει τα κόμματα εξουσίας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ παραμένει ένα κόμμα με ορθάνοιχτη την προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας. Δεν είναι;
«Μα πόσοι είναι επιτέλους οι διεφθαρμένοι πολιτικοί που δεν χωρούν σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και περιμένουν στην ουρά για να… επενδύσουν στον ΣΥΡΙΖΑ;», είναι η ερώτηση του αφελούς συριζαίου οπαδού. «Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι δυσφήμιση για το υπόλοιπο δέκα τοις εκατό» αποφαίνεται, με τη δηλητηριώδη διπλωματική του γλώσσα, ο Χένρυ Κίσινγκερ. Ρήση που, μεταφρασμένη σε απλά… δημοσιογραφικά, σημαίνει ότι «οι ενενήντα στους εκατό πολιτικούς είναι διεφθαρμένοι»!
Συμφωνείτε; Φαντάζομαι πως όχι, όπως κι εγώ άλλωστε. Αλλά μάλλον είμαστε μετριοπαθείς και σίγουρα… γλυκύτεροι των σοφών αφού, οι περισσότεροι απ’ αυτούς, συμφωνούν με τον δηλητηριώδη Χένρυ Κίσιγκερ. Με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρούσε τη διαφθορά ως βασικό χαρακτηριστικό των πολιτικών…
Ο κυνικός Max Weber εξάλλου, συμφωνεί και… επαυξάνει, καθώς στο βιβλίο του «Η πολιτική ως επάγγελμα», σκιτσάρει το προφίλ του επαγγελματία πολιτικού με απεχθή χρώματα: η πολιτική ελκύει κατ’ εξοχήν πρόσωπα ανεπάγγελτα, ατάλαντα, ανίκανα για δημιουργικές βιοποριστικές δραστηριότητες∙ πρόσωπα που προσκολλώνται στην εξουσία αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας των προνομίων που συνεπάγεται η διαχείρισή της…
*******
«Μα πόσοι είναι επιτέλους οι διεφθαρμένοι πολιτικοί που δεν χωρούν σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και περιμένουν στην ουρά για να… επενδύσουν στον ΣΥΡΙΖΑ;», είναι η ερώτηση του αφελούς συριζαίου οπαδού. «Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι δυσφήμιση για το υπόλοιπο δέκα τοις εκατό» αποφαίνεται, με τη δηλητηριώδη διπλωματική του γλώσσα, ο Χένρυ Κίσινγκερ. Ρήση που, μεταφρασμένη σε απλά… δημοσιογραφικά, σημαίνει ότι «οι ενενήντα στους εκατό πολιτικούς είναι διεφθαρμένοι»!
Συμφωνείτε; Φαντάζομαι πως όχι, όπως κι εγώ άλλωστε. Αλλά μάλλον είμαστε μετριοπαθείς και σίγουρα… γλυκύτεροι των σοφών αφού, οι περισσότεροι απ’ αυτούς, συμφωνούν με τον δηλητηριώδη Χένρυ Κίσιγκερ. Με πρώτο και καλύτερο τον δικό μας Αριστοτέλη, ο οποίος θεωρούσε τη διαφθορά ως βασικό χαρακτηριστικό των πολιτικών…
Ο κυνικός Max Weber εξάλλου, συμφωνεί και… επαυξάνει, καθώς στο βιβλίο του «Η πολιτική ως επάγγελμα», σκιτσάρει το προφίλ του επαγγελματία πολιτικού με απεχθή χρώματα: η πολιτική ελκύει κατ’ εξοχήν πρόσωπα ανεπάγγελτα, ατάλαντα, ανίκανα για δημιουργικές βιοποριστικές δραστηριότητες∙ πρόσωπα που προσκολλώνται στην εξουσία αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας των προνομίων που συνεπάγεται η διαχείρισή της…
*******
Υπερβολές; Ίσως. Σίγουρα, πάντως, οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι εκείνοι που, κυρίως, ευθύνονται για το διεφθαρμένο κράτος, τη διαπλοκή, τα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα: «Δεν είναι o Κοσκωτάς, η Siemens, ο Μαυρίκης, τα υποβρύχια, το Χρηματιστήριο, το Βατοπέδιο, η Νovartis, ο Πέτσας, οι υποκλοπές και το Predator: Είναι ο Ανδρέας, και ο Σημίτης, και ο Μητσοτάκης. Και ο Καραμανλής, και ο Σαμαράς, και ο υιός Μητσοτάκης ηλίθιε!», θα έγραφε ο μοδάτος αριστερόστροφος σχολιαστής. Και δεν θα είχε άδικο…
Ο Κορυδαλλός κόντεψε να γίνει άντρο διαπλεκομένων τροφίμων στα χρόνια της μεταπολίτευσης, αλλά οι αυτουργοί της πολιτικής διαφθοράς, αυτοί που με την ανοχή τους – αν όχι την φυσική αυτουργία τους – την εξέθρεψαν και την γιγάντωσαν (εξαιρουμένου του Τσίπρα, σχεδόν όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης και τα εξαπτέρυγά τους) έμειναν εκτός: με πλήρη θεσμική κάλυψη και συγκάλυψη, αλώβητοι και άμωμοι, άλλοι αποδημήσαντες μετά δόξης, άλλοι απολαμβάνοντας πλαστές υστεροφημίες, κι άλλοι (όπως ο εγκέφαλος της παρακρατικής οργάνωσης υποκλοπών Κυριάκος Μητσοτάκης) σχεδιάζοντας το περαιτέρω… πολιτικό τους μέλλον
Δεν είναι, λοιπόν, ο καπιταλισμός ή ο σοσιαλισμός, ούτε η αριστερά ή η δεξιά. Είναι η εξουσία που διαφθείρει, ανεξάρτητα αν ασκείται σε συνθήκες καπιταλισμού ή κομμουνισμού. Και είναι οι πολιτικοί διαχειριστές της που διαφθείρονται, ανεξάρτητα εάν είναι φιλελεύθεροι ή κομμουνιστές, δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί.
ΥΓ: Μόνο φωτεινό – ως εκ του αποτελέσματος αδιάφθορο – σημείο στο ελληνικό μεταπολιτευτικό κυβερνητικό στερέωμα, είναι η κυβέρνηση Τσίπρα 2015 – 2019. Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι, στο σημερινό παρόν, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ παραμένει ένα κόμμα με ορθάνοιχτη την προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο. Κατά τα λοιπά, η… αδιάφθορη τιμή της πιθανότατης «δεύτερης φοράς Αριστεράς» επαφίεται στην εγγύηση «Αλέξης Τσίπρας» και στις συνειδήσεις των πολιτικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ που θα κληθούν, από κείνον, να συνδιαχειριστούν την κυβερνητική εξουσία.
Ο Κορυδαλλός κόντεψε να γίνει άντρο διαπλεκομένων τροφίμων στα χρόνια της μεταπολίτευσης, αλλά οι αυτουργοί της πολιτικής διαφθοράς, αυτοί που με την ανοχή τους – αν όχι την φυσική αυτουργία τους – την εξέθρεψαν και την γιγάντωσαν (εξαιρουμένου του Τσίπρα, σχεδόν όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης και τα εξαπτέρυγά τους) έμειναν εκτός: με πλήρη θεσμική κάλυψη και συγκάλυψη, αλώβητοι και άμωμοι, άλλοι αποδημήσαντες μετά δόξης, άλλοι απολαμβάνοντας πλαστές υστεροφημίες, κι άλλοι (όπως ο εγκέφαλος της παρακρατικής οργάνωσης υποκλοπών Κυριάκος Μητσοτάκης) σχεδιάζοντας το περαιτέρω… πολιτικό τους μέλλον
Δεν είναι, λοιπόν, ο καπιταλισμός ή ο σοσιαλισμός, ούτε η αριστερά ή η δεξιά. Είναι η εξουσία που διαφθείρει, ανεξάρτητα αν ασκείται σε συνθήκες καπιταλισμού ή κομμουνισμού. Και είναι οι πολιτικοί διαχειριστές της που διαφθείρονται, ανεξάρτητα εάν είναι φιλελεύθεροι ή κομμουνιστές, δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί.
ΥΓ: Μόνο φωτεινό – ως εκ του αποτελέσματος αδιάφθορο – σημείο στο ελληνικό μεταπολιτευτικό κυβερνητικό στερέωμα, είναι η κυβέρνηση Τσίπρα 2015 – 2019. Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι, στο σημερινό παρόν, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ παραμένει ένα κόμμα με ορθάνοιχτη την προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο. Κατά τα λοιπά, η… αδιάφθορη τιμή της πιθανότατης «δεύτερης φοράς Αριστεράς» επαφίεται στην εγγύηση «Αλέξης Τσίπρας» και στις συνειδήσεις των πολιτικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ που θα κληθούν, από κείνον, να συνδιαχειριστούν την κυβερνητική εξουσία.
* το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από το μπλογκ Τα Ρέστα