Γράφει λοιπόν ο Χρήστος Ξανθάκης στο newpost:
Είμαι αραγμένος σε καφέ του Κολωνακίου χτες το πρωί, πίνω το εσπρεσάκι μου, διαβάζω τις εφημερίδες μου (ανακάλυψα τώρα τελευταία ότι περίπτερο της πλατείας διαθέτει “Metrosport” και την τιμώ), τσίτα το αυτί, τεντωμένο όπως στην ταινία. Και συλλαμβάνω διάλογο από στελέχη του γαλάζιου χώρου σε διπλανό τραπέζι. Απολαύστε υπεύθυνα:
– Έχουμε πρόβλημα.
– Το ξέρω ότι έχουμε πρόβλημα, για καινούριο μου το λες;
– Ακούω γκρίνια από παντού, για τις υποκλοπές, για την υγεία, για την παιδεία, για την ακρίβεια.
– Να σου πω κάτι; Όλα θα τα ξεχάσουνε, εν ευθέτω χρόνω. Το μόνο που μετράει και θα μετρήσει και στην κάλπη είναι η τσέπη και το σούπερ μάρκετ. Τίποτε άλλο, μόνο τσέπη και σούπερ μάρκετ!
Το σκεφτόμουν το απόφθεγμα του γαλαζωπού στελέχους, όπως πήρα το δρόμο το στρατί από την πλατεία για να περπατήσω ως το “Dark side of chocolate” στη Σόλωνος, τα καλύτερα σοκολατάκια της Αθήνας, σπεύσατε παρακαλώ, σπεύσατε. Κι έκανα μια μεγάλη γύρα σε Σκουφά, Σόλωνος και στα πέριξ αυτών και μάρτυς ο Θεός, κάποιος Θεός τέλος πάντων, αντί να δω λάμψη, λαμπιόνια και μεγαλεία, είδα μιζέρια και καντήφλα. Δυο φωτάκια εδώ, πέντε παραπέρα, κάτι άλλα μαγαζιά πουλάγανε και καλά μίνιμαλ από άποψη στη βιτρίνα, λες και είναι οι γιορτές οτιδήποτε άλλο εκτός από μάξιμαλ και πανηγύρι. Αλλά που γιορτές;
Κι αν είναι μια φορά το Κολωνάκι στο κέντρο της γιορτής, τι να πει δηλαδή και η Κηφισιά που είναι η πρωτεύουσά της; Χαμός Κυρίου γίνεται κάθε χρόνο, παρανάλωμα γίνεται κάθε χρόνο, η μάνα χάνει το παιδί κάθε χρόνο ή μάλλον όχι κάθε χρόνο γιατί φέτος το φιλ γκουντ (μιλάω Χάρβαρντ τώρα!) δεν μας περίσσεψε. Τα ίδια με το Κολωνάκι κι εδώ:
Σεμνά, ταπεινά, συμμαζεμένα, όταν σε άλλα έτη το φως σου έχανες από τα στολίδια και τα μπιχλιμπίδια!
Τι διάολο συμβαίνει, αναρωτήθηκα. Και την απορία μου αυτή την εξέφρασα και σε εκείνη που κοιμάται πλάι μου, την σοφοτάτη εκείνη που κοιμάται πλάι μου, ιδίως σε ζητήματα αγοράς και σόπινγκ.
«Τι γίνεται;», τη ρώτησα. «Τρομάξανε οι πλούσιοι, αποφασίσανε να μην ξοδέψουνε και τα μαγαζιά το πήραν χαμπάρι και κάνανε κράτει;»
«Μην είσαι ανόητος», μου απάντησε. «Οι πλούσιοι, όπως κάθε χρόνο, θα τις περάσουν τις γιορτές στο εξωτερικό. Η μεσαία τάξη είναι που στηρίζει στις γιορτές το Κολωνάκι και την Κηφισιά. Αλλά η μεσαία τάξη φέτος, έχει κλάσει όλο το μαλλί του κόσμου»!
Δια του λόγου το αληθές, παραθέτω σχετική απορία από τις τάσεις της MRB για τον Δεκέμβριο. Στο ερώτημα «ποια από τις παρακάτω φράσεις περιγράφει την προσωπική σας ικανότητα ή την ικανότητα της οικογένειάς σας να ανταποκριθεί στις οικονομικές της υποχρεώσεις;», το κολοσσιαίο, για να μην πω τερατώδες ποσοστό 72,3 % απαντάει «ανταποκρίνομαι με μεγάλη δυσκολία/μόλις που καταφέρνω να ανταποκριθώ στις βασικές προσωπικές και οικογενειακές οικονομικές υποχρεώσεις». Προσθέστε και ένα 8,2 % που απαντάει «αδυνατώ πλήρως ή σχεδόν πλήρως να ανταποκριθώ στις βασικές προσωπικές και οικογενειακές οικονομικές υποχρεώσεις» και βγαίνει ότι οκτώ στους δέκα και οκτώ στις δέκα τραβάνε κουπί πρωί βράδυ και ανησυχούν σφόδρα για το αύριο. Και μου λες ύστερα εσύ, γιατί φέτος οι γιορτές φέρουν την προσωπική σφραγίδα του Εμπενήζερ Σκρουτζ;
Είμαι αραγμένος σε καφέ του Κολωνακίου χτες το πρωί, πίνω το εσπρεσάκι μου, διαβάζω τις εφημερίδες μου (ανακάλυψα τώρα τελευταία ότι περίπτερο της πλατείας διαθέτει “Metrosport” και την τιμώ), τσίτα το αυτί, τεντωμένο όπως στην ταινία. Και συλλαμβάνω διάλογο από στελέχη του γαλάζιου χώρου σε διπλανό τραπέζι. Απολαύστε υπεύθυνα:
– Έχουμε πρόβλημα.
– Το ξέρω ότι έχουμε πρόβλημα, για καινούριο μου το λες;
– Ακούω γκρίνια από παντού, για τις υποκλοπές, για την υγεία, για την παιδεία, για την ακρίβεια.
– Να σου πω κάτι; Όλα θα τα ξεχάσουνε, εν ευθέτω χρόνω. Το μόνο που μετράει και θα μετρήσει και στην κάλπη είναι η τσέπη και το σούπερ μάρκετ. Τίποτε άλλο, μόνο τσέπη και σούπερ μάρκετ!
Το σκεφτόμουν το απόφθεγμα του γαλαζωπού στελέχους, όπως πήρα το δρόμο το στρατί από την πλατεία για να περπατήσω ως το “Dark side of chocolate” στη Σόλωνος, τα καλύτερα σοκολατάκια της Αθήνας, σπεύσατε παρακαλώ, σπεύσατε. Κι έκανα μια μεγάλη γύρα σε Σκουφά, Σόλωνος και στα πέριξ αυτών και μάρτυς ο Θεός, κάποιος Θεός τέλος πάντων, αντί να δω λάμψη, λαμπιόνια και μεγαλεία, είδα μιζέρια και καντήφλα. Δυο φωτάκια εδώ, πέντε παραπέρα, κάτι άλλα μαγαζιά πουλάγανε και καλά μίνιμαλ από άποψη στη βιτρίνα, λες και είναι οι γιορτές οτιδήποτε άλλο εκτός από μάξιμαλ και πανηγύρι. Αλλά που γιορτές;
Κι αν είναι μια φορά το Κολωνάκι στο κέντρο της γιορτής, τι να πει δηλαδή και η Κηφισιά που είναι η πρωτεύουσά της; Χαμός Κυρίου γίνεται κάθε χρόνο, παρανάλωμα γίνεται κάθε χρόνο, η μάνα χάνει το παιδί κάθε χρόνο ή μάλλον όχι κάθε χρόνο γιατί φέτος το φιλ γκουντ (μιλάω Χάρβαρντ τώρα!) δεν μας περίσσεψε. Τα ίδια με το Κολωνάκι κι εδώ:
Σεμνά, ταπεινά, συμμαζεμένα, όταν σε άλλα έτη το φως σου έχανες από τα στολίδια και τα μπιχλιμπίδια!
Τι διάολο συμβαίνει, αναρωτήθηκα. Και την απορία μου αυτή την εξέφρασα και σε εκείνη που κοιμάται πλάι μου, την σοφοτάτη εκείνη που κοιμάται πλάι μου, ιδίως σε ζητήματα αγοράς και σόπινγκ.
«Τι γίνεται;», τη ρώτησα. «Τρομάξανε οι πλούσιοι, αποφασίσανε να μην ξοδέψουνε και τα μαγαζιά το πήραν χαμπάρι και κάνανε κράτει;»
«Μην είσαι ανόητος», μου απάντησε. «Οι πλούσιοι, όπως κάθε χρόνο, θα τις περάσουν τις γιορτές στο εξωτερικό. Η μεσαία τάξη είναι που στηρίζει στις γιορτές το Κολωνάκι και την Κηφισιά. Αλλά η μεσαία τάξη φέτος, έχει κλάσει όλο το μαλλί του κόσμου»!
Δια του λόγου το αληθές, παραθέτω σχετική απορία από τις τάσεις της MRB για τον Δεκέμβριο. Στο ερώτημα «ποια από τις παρακάτω φράσεις περιγράφει την προσωπική σας ικανότητα ή την ικανότητα της οικογένειάς σας να ανταποκριθεί στις οικονομικές της υποχρεώσεις;», το κολοσσιαίο, για να μην πω τερατώδες ποσοστό 72,3 % απαντάει «ανταποκρίνομαι με μεγάλη δυσκολία/μόλις που καταφέρνω να ανταποκριθώ στις βασικές προσωπικές και οικογενειακές οικονομικές υποχρεώσεις». Προσθέστε και ένα 8,2 % που απαντάει «αδυνατώ πλήρως ή σχεδόν πλήρως να ανταποκριθώ στις βασικές προσωπικές και οικογενειακές οικονομικές υποχρεώσεις» και βγαίνει ότι οκτώ στους δέκα και οκτώ στις δέκα τραβάνε κουπί πρωί βράδυ και ανησυχούν σφόδρα για το αύριο. Και μου λες ύστερα εσύ, γιατί φέτος οι γιορτές φέρουν την προσωπική σφραγίδα του Εμπενήζερ Σκρουτζ;
