Γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Η Εύα Καϊλή παραμένει σε κάποιο κελί φυλακών στις Βρυξέλλες που όπως διάβασα σε ένα meme που κυκλοφόρησε από την Παρασκευή που συνελήφθη «μπορεί να είναι πιο ζεστό από ένα διαμέρισμα» (εννοώντας κάποιου που δεν έχει να πληρώσει θέρμανση).
Η Εύα Καϊλή για τους Έλληνες εκπροσωπεί όλα όσα μπορούν να κάνουν κάποιον μισαλλόδοξο κόκκινο από την οργή του. Δυστυχώς όμως κατάφερε να ξεπεράσει κάθε τέτοιον και να την πιάσουν επ’ αυτοφώρω με τα ευρώπουλα.
Απληστία και απειρία (θα μπορούσε να πει κάποιος κακεντρεχής φέρνοντας στο νου του άλλα πρόσωπα …!).
Προφανώς δεν έχουμε αποδείξεις αλλά υπάρχουν τόσες «Καϊλήδες» που αν και ανεπάγγελτοι έχουν χιλιάδες ευρώ καταθέσεων και προωθούνται από ένα σύστημα που, όπως αποδεικνύεται, αναζητά προθύμους να το υπηρετήσουν. Με το αζημίωτο.
Τι θα γινόταν αν η Καϊλή δεν ήταν Εύα; Δεν έχω στο μυαλό μου μια μεταφορά με το όνομά της, τα θεία, τον παράδεισο το μήλο και λοιπά και λοιπά.
Απλώς με αφορμή διάφορες συζητήσεις αναρωτιέμαι αν θα υπήρχε τόσο μένος εναντίον της αν δεν ήταν μια όμορφη γυναίκα αλλά ένας ακόμη άντρας που πιάστηκε με τη γίδα στον ώμο.
Λες να αντιμετωπίζαμε αλλιώς έναν άντρα που υπέκυψε σε δωροδοκία;
Ας το σκεφτούμε πάντως λίγο…
Μπα…
Οκ. Προσωπικά δεν νομίζω ότι η επίθεση που υφίσταται, η για ελάχιστο χρόνο ακόμη Αντιπρόεδρος αυτού του πολυσύνθετου οργανισμού, έχει να κάνει με το φύλο, τα μάτια και λοιπά έμφυλα χαρακτηριστικά της.
Η Εύα Καϊλή, είναι ένα πίξελ, μιας μεγαλύτερης εικόνας που αποτελείται από τη νέα γενιά των «στελεχών». Αυτών δηλαδή που στο τέλος της ημέρας με την δική μας ψήφο, παίζουν μπαλίτσα τις τύχες μας χωρίς να έχουν μπει στο προπονητήριο της ζωής ούτε για ζέσταμα (για να μείνω λίγο στο Καταριανό μουντιαλικό κλίμα).
Το σύστημα των Βρυξελλών, αλλά και κάθε γραφειοκρατικού μηχανισμού χρειάζεται πρόθυμα πρόσωπα που δεν ξέρουν τη ζωή, που δεν έχουν περάσει τις αγωνίες σου στην καθημερινότητα ακριβώς για να παίρνουν πιο εύκολα αποφάσεις μακριά από οποιαδήποτε ενσυναίσθηση.
Ναι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας. Αλλά σ’ αυτό το σπίτι υπάρχουν τόσα ανήλιαγα δωμάτια, κρύα και σκοτεινά που αυτοί που μένουν στο σαλόνι δεν τα έχουν διαβεί ούτε τρέχοντας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση που ανέχεται περί τους 10 χιλιάδες λομπίστες είναι προφανές ότι δεν ενδιαφέρεται για τις ανάγκες των πολιτών της Ευρώπης, κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που οφείλει να λυθεί. Είναι η ίδια Ένωση που εν ριπή οφθαλμού πήρε μέτρα κατά της Ρωσίας (και καλά έκανε) αλλά ακόμη δεν μπορεί να πάρει μέτρα για να ανακουφίσει τους πολίτες της που υποφέρουν από την ενεργειακή και την οικονομική κρίση που προκάλεσε ο πόλεμος. Είναι η ίδια ένωση που προσπαθεί να μας πείσει ότι «πλαφόν» είναι ότι συμφέρει την Γερμανία στο θέμα της ενέργειας, για να αναφέρω ένα παράδειγμα.
Δεν θέλω να ταράξω τους εν λευκώ ευρωπαϊστές φίλους. Κι εγώ μένω Ευρώπη αλλά δεν μπορώ και να μην κρίνω ότι (μας) συμβαίνει. Άλλωστε δεν θεωρώ ότι υπάρχουν ιερά τοτέμ που δεν πρέπει οι πολίτες να τα κρίνουν!
Θα χαρώ πολύ αν η Καϊλή, και η υπόλοιπη τρελοπαρέα που είδαν στο Κατάρ το αγλάισμα των άριστων εργασιακών συνθηκών και προσπαθούσαν να μας πείσουν γι’ αυτό γίνουν η αφορμή για να ξαναθυμηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση ότι η ύπαρξη της εξαρτάται από τους ανθρώπους και όχι από νούμερα (αυτά μονίμως ευημερούν άλλωστε). Νομίζω όμως ότι απλώς θα περάσουν μερικά χρόνια μέχρι τους επόμενους. Κι αυτό δεν είναι απαισιοδοξία, είναι μάλλον ρεαλισμός.
- το κείμενο του Γιάννη Καφάτου είναι από το viewtag.gr (12.12.2022)
