«Τα όσα δυσώδη βγαίνουν στο φως τις τελευταίες εβδομάδες, δείχνουν ότι μάλλον ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας», είπε ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας την προηγούμενη Τρίτη, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο συνέδριο της «Ναυτεμπορικής», προειδοποιώντας για «μια νέα κρίση χρέους – ιδιωτικού και όχι δημοσίου αυτή τη φορά», που «απειλεί ξανά την ελληνική οικονομία»… Αμέσως μετά, ζήτησε άμεση προκήρυξη εκλογών, «για να αποφευχθεί η διαρκής πολιτική αβεβαιότητα» που βιώνει η χώρα μας επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη…
Λίγες ώρες αργότερα, ο κ. Μητσοτάκης, φορώντας το κοστούμι του υπεύθυνου, ρεαλιστή και τροπαιοφόρου πρωθυπουργού, πανηγύριζε από βήματος του συνεδρίου LNG (Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου) πως «ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερη η γεωπολιτική και γεωοικονομική εμβέλεια της Ελλάδας», υποστηρίζοντας ότι «τα χρόνια της κρίσης πέρασαν» και ότι «η εθνική οικονομία αναπτύσσεται με αλματώδεις ρυθμούς».
Αλήθεια, «ποια είναι η αλήθεια και ποια η μπλόφα – ποια η πραγματικότητα και ποια η μαγική εικόνα;» είναι το ερώτημα του καλόπιστου αναγνώστη που, μέσα στο ίδιο εικοσιτετράωρο, βρίσκεται μπροστά σ’ αυτά τα δυό εκ διαμέτρου αντίθετα αφηγήματα (των βασικών διεκδικητών της πρωθυπουργίας στις επερχόμενες εκλογές) για το παρόν και το μέλλον της χώρας. «Η αλήθεια είναι θέμα… υποκειμενικής αντικειμενικότητας», θα απαντούσε ο Λακάν…
Ο μπάρμπα Μήτσος ο καλουπατζής απ’ το Αιγάλεω Σίτυ, από την άλλη, θα έλεγε «για να δεις την αλήθεια κοίτα στο πορτοφόλι σου…», αφού πίστευε ότι στο «πορτοφόλι» του μέσου εργαζόμενου – και όχι στη ρητορική των πολιτικών – κρύβεται η αλήθεια για την πολιτικοοικονομική πραγματικότητα της χώρας.
*******
Απ’ αυτή την άποψη, το πορτοφόλι μου και, όπως φαντάζομαι, το πορτοφόλι σας, τα πορτοφόλια των χαμηλών και των μεσαίων εισοδηματικών στρωμάτων αυτής της χώρας, δείχνουν Τσίπρα∙ πράγμα που και ο ίδιος υπαινίσσεται, καθώς στο δημόσιο λόγο του εκφράζει αυτό ακριβώς που μας συμβαίνει: «Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας ασφυκτιά, η αγοραστική δύναμη μειώνεται συνεχώς, το εισόδημα εξανεμίζεται στις πρώτες 15 ημέρες του μήνα… Και αυτή η κατάσταση δεν αφορά μόνο τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα, τους εργαζόμενους και χαμηλοσυνταξιούχους, αλλά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις…».
Εξάλλου, αν δούμε ως έκφραση της συλλογικής… «υποκειμενικής αντικειμενικότητας» τα αποτελέσματα της έρευνας του ΙΕΛΚΑ* για την επίδραση της «ακρίβειας Μητσοτάκη» στη ζωή μας, και η αλήθεια του Λακάν... Τσίπρα δείχνει: «Οι δραματικές συνθήκες ακρίβειας στα τρόφιμα επιβάλλουν στους Έλληνες να ξεχάσουν για τους ίδιους και τα παιδιά τους κάθε φροντίδα που αφορά την υγεία και την ποιότητα της διατροφής τους», είναι το γενικό συμπέρασμα της εν λόγω έρευνας, που καταγράφει την αγωνιώδη προσπάθεια των νοικοκυριών να προστατεύσουν ενήλικες και παιδιά από την διατροφική κρίση που αντιμετωπίζουν:
● Το κόστος είναι πλέον απόλυτο κριτήριο για το 65%, δηλαδή για δύο στους τρεις Έλληνες, πράγμα που καθιστά ανύπαρκτο ως κριτήριο την προέλευση των προϊόντων ● Η ακρίβεια εξαναγκάζει τα νοικοκυριά σε άμεσες αλλαγές στις καταναλωτικές τους συνήθειες: ● Οκτώ στους δέκα καταναλωτές ακυρώνουν δαπάνες διασκέδασης ● Δύο στους τρεις μειώνουν την κατανάλωση ρεύματος και αναβάλουν εργασίες συντήρησης-επισκευής ● Ένας στους δύο μειώνουν τις αγορές τους για βασικά καταναλωτικά είδη, π.χ. διατροφής.
*******
Εντάξει, κάποιοι κοψοχέρηδες της ΝΔ (έτσι αποκαλούν οι αντιμητσοτακικοί του κυβερνώντος κόμματος τους επιμένοντες ψηφοφόρους του Κυριάκου) θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν τη αλήθεια του… Λακάν και του πορτοφολιού – να πουν πως το πορτοφόλι δείχνει Μητσοτάκη. Αλλά αυτό δεν τολμά να το πει στα ίσια ούτε ο ίδιος. Απλά το υπαινίσσεται… μακροοικονομικά, εκτός βουλής και εκτός λαού, απευθυνόμενος σε «προστατευμένα κομματικά ακροατήρια», όπως του είπε προ ημερών ο Τσίπρας…
Και στα λόμπι των… «αρίστων» (LSE, LNG, Georgetown, Harvard, κλπ) της συνομοταξίας του: Νομίζω ότι πια είναι σαφές ότι το συλλογικό όφελος από μία τολμηρή πορεία μεταρρυθμίσεων είναι… αυτό το οποίο βλέπουμε, είπε προχτές, στον διευθυντή του Boston Consulting Group…
Και μέσα σ’ αυτό το νέφος… δημιουργικής ασάφειας, προσπάθησε να εξηγήσει: «είναι το 6% ανάπτυξη, είναι η αποκλιμάκωση της ανεργίας, είναι οι περισσότερες επενδύσεις, είναι σταδιακά η βελτίωση των μισθών και είναι και το πλεόνασμα, το οποίο αυτή η ανάπτυξη δημιουργεί, για να μπορούμε να κάνουμε σοβαρή κοινωνική πολιτική»…
Ύστερα, σε ένα παραλήρημα αμφίβολης εκλογολογικής αυτοαναφορικότητας: «Θεωρώ ότι ο στόχος της αυτοδυναμίας στη δεύτερη κάλπη είναι απολύτως εφικτός. Υπάρχει ένα ζήτημα αυτή τη στιγμή, ποιοι μπορούν να διαχειριστούν το μέλλον της χώρας σε συνθήκες μεγάλων κρίσεων. Και επειδή έχουμε πια τέσσερα χρόνια Νέας Δημοκρατίας και συγκρίνονται με τα τέσσερα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ – γιατί αυτός είναι ο βασικός μας διεκδικητής (sic) – και υπάρχουν και δύο πρόσωπα, ένας τέως πρωθυπουργός κι ένας νυν πρωθυπουργός, η σύγκριση είναι πολύ ξεκάθαρη»…
Φυσικά και είναι ξεκάθαρη η σύγκριση αλλά εξαρτάται ποιοι την κάνουν: τα λαϊκά «πορτοφόλια», που δείχνουν Τσίπρα, ή τα λόμπι των «αρίστων» που δείχνουν Μητσοτάκη;
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή ειναι από το μπλογκ ΤΑ ΡΕΣΤΑ
