Κάποιοι είπαν πως ήταν απλή σύμπτωση. Ότι η δολοφονική επίθεση αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ κατά του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη στα Διαβατά Θεσσαλονίκης, απλά συνέπεσε με την 14η επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου: «ήταν μια θλιβερή συγκυρία» είπαν∙ και είπαν, ότι «και η εξαγγελία Μητσοτάκη για ενίσχυση των αστυνομικών με έκτακτο επίδομα εξακοσίων ευρώ μια μέρα πριν την δολοφονική αστυνομική επίθεση κατά του Κώστα στα Διαβατά και την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου στα Εξάρχεια, μια απλή σύμπτωση ήταν».
Άλλοι λένε πως όχι, πως η εξαγγελία Μητσοτάκη για ενίσχυση των αστυνομικών με εξακόσια ευρώ μια μέρα πριν από την δολοφονική αστυνομική επίθεση κατά του Κώστα Φραγκούλη στα Διαβατά και, επίσης, πριν την 14η επέτειο της δολοφονίας του 16χρονου Αλέξανδρου στα Εξάρχεια, δεν ήταν απλή σύμπτωση – «ένα επίδομα μετάγγισης και ενστερνισμού του φρονήματος… Κορκονέα στα όργανα της τάξεως ήταν», λένε και, «ιδού το αποτέλεσμα» λένε, δείχνοντας προς την κατεύθυνση της δολοφονικής επίθεσης κατά του 16χρονου «Ρομά»… Αλλά αυτό είναι κάτι που μοιάζει με θεωρία συνομωσίας. Δεν είναι;
Αυτό που, σίγουρα, δεν είναι ούτε απλή σύμπτωση ούτε θλιβερή συγκυρία, αλλά εγκληματική επανάληψη, είναι η άγρια επίθεση αστυνομικών δυνάμεων κατά των… Εξαρχείων, τις ώρες που οι επετειακές εκδηλώσεις για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο εξελίσσονταν στα Προπύλαια και στο Σύνταγμα: όπου, «άνδρες των ΜΑΤ πέταγαν δακρυγόνα σε εισόδους πολυκατοικιών και ποδοπατούσαν πεσμένους κάτω απ’ τις γκλομπιές νεαρούς Εξαρχειώτες», σύμφωνα με το ρεπορτάζ, με επακόλουθο το αστυνομικό ανθρωποκυνηγητό και την κλιμάκωση των «συγκρούσεων». Και την επέκτασή τους στην Πλατεία Ομονοίας και στα πέριξ, ως συνήθως, με οδοφράγματα, φωτιές σε κάδους απορριμμάτων κλπ, κλπ.
*******
Όχι, ούτε «απλή σύμπτωση» ήταν, ούτε… «θλιβερή συγκυρία»: υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους Δικαίου, αλλά στην περίπτωσή μας δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους Μητσοτάκη και, απ’ αυτή την άποψη, δεν είναι παρά ο καθρέφτης του κράτους Δικαίου Μητσοτάκη – ενός κράτους Δικαίου – Άδικου, καθεστωτικού, με ανύπαρκτη την διάκριση εξουσιών – όλες οι εξουσίες, ακόμα και η «τέταρτη» (σ.σ.: τα ΜΜΕ), απολύτως ή σχετικώς συγκεντρωμένες στα χέρια του πρωθυπουργού και των κολλητών του…
Ενός κράτους – παρακράτους Ιδιωτικής Χρήσεως, που σε επιτηρεί, σε παρακολουθεί, σε σημειώνει, σε φακελώνει, σε ξεσπιτώνει, παραβιάζει ασύστολα τους νόμους, το Σύνταγμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε ποδοπατά στο σβέρκο και τους αστραγάλους, σε στοχεύει Εξάρχεια – Θεσσαλονίκη (ανεξαρτήτως ηλικίας και χρώματος) και σε πυροβολεί στο ψαχνό – μεταβάλλοντας την Αστυνομία από «μηχανισμό στην υπηρεσία του καλού», που υποτίθεται ότι είναι, σε μηχανισμό στην υπηρεσία του κακού...
Αυτό συμβαίνει: υποτίθεται ότι η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του καλού, αλλά δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία του κράτους∙ το δε κράτος δεν είναι παρά ένας μηχανισμός στην υπηρεσία της (εκάστοτε) άρχουσας τάξης και, ως εκ τούτου, η πολιτική όψη του κακού.
Έτσι, από «μηχανισμός στην υπηρεσία του καλού», η Αστυνομία μεταβάλλεται σε «μηχανισμό στην υπηρεσία του κακού». Η δε φύση του κακού (που, ως μηχανισμός στην υπηρεσία του… καλού, καλείται να αποτρέψει ή να καταστείλει η Αστυνομία) επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κρατικής – κυβερνητικής εξουσίας.
Αλλά ποια είναι (κάθε φορά) η άρχουσα τάξη, ποια η κυβέρνηση που «δουλεύει» για λογαριασμό της και ποια η «φύση του κακού» που καλείται να αποτρέψει, να καταστείλει, να καταστρέψει, χρησιμοποιώντας τον «μηχανισμό – όργανο της άρχουσας τάξης», την Αστυνομία;
*******
Δεκατέσσερα χρόνια πριν, το κράτος της νεοκαραμανλικής, τότε, δεξιάς εντόπισε τη φύση του κακού στα… Εξάρχεια. Και διέταξε τον «μηχανισμό κατά του κακού» να περιπολεί μέρα – νύχτα στην περιοχή, προκειμένου να το αποκαλύψει και να το αποτρέψει. Μια νύχτα, ο «μηχανισμός» είδε το «κακό» στο πρόσωπο ενός δεκαεξάχρονου και επιχείρησε να το αποτρέψει πυροβολώντας στο ψαχνό!..
Φυσικός αυτουργός, βέβαια, ήταν ένας στρατιώτης του «μηχανισμού κατά του κακού», ένας αστυνομικός ονόματι Κορκονέας: «οι αστυνομικοί, ακόμα και όταν γνωρίζουν καλά τις αρμοδιότητές τους, δεν διστάζουν να τις ξεπερνούν από υπερβάλλοντα ζήλο, προκειμένου να πετύχουν, με κάθε μέσο, τον υποδεδειγμένο σκοπό… Ενθαρρυμένοι, φυσικά, από μια διοίκηση που τους καλύπτει, από μια Δικαιοσύνη που δεν θέλει ποτέ να τους στενοχωρεί και, κυρίως, από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία που τους «καθοδηγεί», υποδεικνύοντάς τους το «κακό» που την… βολεύει» (Καζαμαγιόρ, στη Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδια / Εκδόσεις ’70)…
Από τότε, τα Εξάρχεια εξακολουθούν να υποδεικνύονται ως ο τόπος του «κακού» από κάθε κυβερνητική εξουσία (με εξαίρεση την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) και, ως εκ τούτου, νυχθημερόν αλωνίζει εκεί ο «μηχανισμός κατά του κακού». Που διαρκώς διευρύνεται και διευρύνεται και, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, μακελεύει… ολιστικά την Πλατεία, την καταλαμβάνει και φτάνει ως την Ομόνοια και τα πέριξ. Ενίοτε δε, επεκτείνεται στη Θεσσαλονίκη και πυροβολεί στο ψαχνό δεκαεξάχρονα παιδιά δι’ ασήμαντον αφορμή.
Είπαμε, η φύση του κακού επαφίεται στην πολιτική φιλοσοφία της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας… Και η φιλοσοφία του Κράτους – Παρακράτους Μητσοτάκη, βλέπει το κακό σε κάθε πτυχή του Κράτους Δικαίου . Και το «πυροβολεί» και το συντρίβει…
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από το μπλογκ Τα Ρέστα
