Η Εύα που (δεν) γνώριζα

 Τι γράφει Γιώργος Παπαχρήστος για την Καϊλή - Είναι αυτός που την έφερε στην Αθήνα

(...) Δεν είχα καν φανταστεί, όχι προβλέψει, εκείνο το βράδυ στη Θεσσαλονίκη του Σεπτεμβρίου του 2002 που μου τη σύστησε ο Σπύρος Βούγιας ως τη… «δική μας Έλενα Ράπτη», του ΠαΣοΚ δηλαδή, ότι αυτή η χαρωπή, χαμογελαστή, πρόσχαρη, ξανθιά κοπελίτσα θα βρισκόταν 20 χρόνια μετά στο επίκεντρο ενός γιγαντιαίου σκανδάλου το οποίο συγκλονίζει εδώ και δέκα ημέρες το ευρωπαϊκό εποικοδόμημα.

Μου λένε ορισμένοι ότι ένα μερίδιο ευθύνης ανήκει και σε εμένα, επειδή εγώ την έφερα στην Αθήνα – ανοησίες. Εγώ απλώς έγραψα δυο καλά λόγια για αυτήν και τη σύστησα σε ορισμένους φίλους τηλεοπτικούς παρουσιαστές, οι οποίοι με τη σειρά τους, αφού την έκαναν φίλη τους, τη βοήθησαν να γίνει γνωστή. Γιατί η Εύα είχε μια αξεπέραστη ικανότητα να αποκτά παντού «μόνο φίλους».

Σε κέρδιζε με την πρώτη επαφή. Φαινόταν ανοιχτή, ρωτούσε, άκουγε, έμοιαζε να θέλει να μάθει τα πάντα για την πολιτική και την τηλεόραση – κάποια στιγμή, αν δεν κάνω λάθος, το σκεφτόταν ως εναλλακτική λύση για την καριέρα της. Αν δεν τα κατάφερνε στην πολιτική, να ασχολιόταν με την τηλεόραση. Ο φακός ήταν γενναιόδωρος μαζί της, και η άνεση που είχε στον λόγο, συν η φυσική της εμφάνιση, ήταν ένα καλό διαβατήριο για μια άνετη τηλεοπτική καριέρα.
Δεν το επέλεξε, γιατί αυτά τα ίδια προσόντα «δούλεψαν» και στην πολιτική. Και κάπως έτσι βρέθηκε στην ελληνική Βουλή, ως βουλευτής της Α’ Θεσσαλονίκης, κι εγώ τη χαιρόμουν όταν την έβλεπα στο Κοινοβούλιο να μιλάει – επειδή είχα με έναν τρόπο συμβάλει σε αυτό. Αλλά κάθε φορά που τη συναντούσα, έβλεπα πάνω της τη μετάλλαξη. 

- απόσπασμα από κείμενο του Γ. Παπαχρήστου στο ΒΗΜΑ (ολόκληρο ΕΔΩ)