Είχε δίκιο ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο μεγάλος Γερμανός διανοητής, όταν έλεγε ότι «στο λαϊκό τραγούδι ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του». Στη δεκαετία του '70 ο Άκης Πάνου έγραψε σπουδαία τραγούδια για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Προηγουμένως όμως είχε λατρέψει τον μεγάλο τραγουδιστή μέσα από ένα τραγούδι που δεν ήταν δικό του.
Ο Άκης Πάνου ιστορούσε συχνά το επεισόδιο στον «Αστέρα» της Παλιάς Κοκκινιάς, τη δεκαετία του '50 τότε που άκουσε για πρώτη φορά τον Στέλιο Καζαντζίδη από κοντά να τραγουδά «Απ' τα ψηλά στα χαμηλά». Ήταν ένα τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Ο Άκης Πάνου θυμόταν ένα παιδί της εργατιάς που έσπασε ένα μπουκάλι στο κεφάλι του την ώρα που ο Στέλιος τραγουδούσε: «Σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου».
Στον κεντρικό στίχο, «Απ' τα ψηλά στα χαμηλά», που μέσα σε δυο λέξεις διαγράφει όλη την τραγωδία του ανθρώπου από την άνοδο στην πτώση, ο ίδιος ο Άκης Πάνου, με τον γεμάτο αντιφάσεις χαρακτήρα του, αναγνώρισε τον εαυτό του, τη μοίρα του με όσα επρόκειτο να συμβούν στη συνέχεια και ταυτίστηκε με το τραγούδι.
Έτσι αγάπησε τον Καζαντζίδη κι έτσι τον ξεχώρισε στο λαϊκό πεντάγραμμο ως την κορυφαία φωνή που έφερε ο εικοστός αιώνας στην Ελλάδα. Κι έγινε το τραγούδι του Καλδάρα και της Ευτυχίας, το αγαπημένο τραγούδι του Άκη Πάνου, κι ας μην ήταν δικιά του δημιουργία, ακριβώς όπως ένας απλός άνθρωπος πιάνεται από ένα στίχο, από μια μελωδία, από τη χροιά ενός τραγουδιστή για να αντέξει το προσωπικό του δράμα.
