Το Μουντιάλ του 1978 ήταν το πρώτο που μ’ έβαλε στη συναρπαστική μαγεία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Βέβαια θυμάμαι αμυδρά κάποιες εικόνες και από αυτό του 1974 και κυρίως έναν παιχταρά που τον έλεγαν Γιόχαν Κρόιφ, αλλά τότε δεν πολυκαταλάβαινα τι γινόταν… Απλώς είχα κολλήσει δίπλα στον πατέρα μου και στους θειούς μου που το έβλεπαν μετά μανίας κι επειδή στο τέλος στεναχωρήθηκαν που δεν το σήκωσε η ομαδάρα του Κρόιφ, αλλά το πήραν οι «κακοί» οι Γερμανοί, αισθάνθηκα κάτι σαν «αντρικό» χρέος μου να στεναχωρηθώ κι εγώ μαζί τους. Όμως αυτό του 1978 το ρούφηξα από την αρχή μέχρι το τέλος. Αφέθηκα να με παρασύρει και από τότε δεν το πρόδωσα ποτέ. Γέμισα με τους χυμούς του. Μπήκα εκείνο το καλοκαίρι στη μαγεία των Παγκοσμίων Κυπέλλων και κάθε τέσσερα χρόνια ήμουν πάντα εκεί πιστός, τόσο στις πολλές και δυνατές χαρές του, όσο και στις ακόμη περισσότερες λύπες του.
Γιατί Μουντιάλ είναι ο ενθουσιασμός, αλλά είναι και η απογοήτευση. Μουντιάλ είναι και η αναμονή, το πότε επιτέλους θα ξεκινήσει. Αυτή την αναμονή που φέτος την έχασα εντελώς. Έφτασε η ημέρα και κανένα καρδιοχτύπι!
Κάτι το γεγονός πως γίνεται στο καταραμένο Κατάρ, με όλο αυτό το αίμα που έχει χυθεί στα γαμημένα τα εργοτάξιά του, κάτι πως όλοι ξέρουμε πώς πήραν αυτή τη διοργάνωση οι άσχετοι από μπαλίτσα πετρελαιάδες και πόσο μαύρο χρήμα κύλησε στις τσέπες των διεφθαρμένων της FIFA, κάτι οι ισλαμικές απαγορεύσεις που επιβάλλουν και η καταπάτηση κάθε αυτονόητου δικαιώματος, κάτι και το γεγονός πως απαίτησαν να γίνει χειμώνα και το πέτυχαν τελικά, οπότε θα το υποστούμε κι αυτό το φαρμάκι κι έτσι η αναμονή δεν ήταν όπως όλες τις προηγούμενες φορές.
Αυτή η αναμονή που με είχε κυριεύσει και το 1978. Τότε που όλο το προηγούμενο διάστημα είχα τρελαθεί για να συμπληρώσω το περίφημο άλμπουμ της Panini, με τ’ αυτοκόλλητα χαρτάκια που είχαν τους παίκτες, τις ενδεκάδες και τα γήπεδα. Ήταν θαρρώ η πρώτη φορά που η Panini κυκλοφόρησε το άλμπουμ της στην Ελλάδα (αν κάνω λάθος, διορθώστε με). Έτρεχα λοιπόν κάθε πρωί στο ψιλικατζίδικο για ν’ αγοράσω τα χαρτάκια της, ούτε ξέρω πόσα λεφτά των γονιών μου ξόδεψα τότε και μετά γινόταν και το σχετικό παζάρι στο σχολείο, με τα διπλά και τρίδιπλα χαρτάκια.
Και ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία η στιγμή που είχα μαζέψει τη σοδειά της ημέρας και κλεινόμουν στο δωμάτιό μου για να τα κολλήσω με ευλάβεια στο άλμπουμ. Τι απόλαυση ήταν αυτή, να το βλέπω κάθε μέρα να γεμίζει όλο και περισσότερο, μέχρι που ήρθε εκείνη η θεϊκή στιγμή που κόλλησα και το τελευταίο. Γιατί κατάφερα τελικά να συμπληρώσω ολόκληρο το άλμπουμ της Panini. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω νιώσει αληθινά ευτυχισμένος στη ζωή μου, αλλά εκείνη η στιγμή ήταν σίγουρα μία από αυτές… Ευτυχία αθώα και πραγματική! Το ξεφύλλιζα και δεν το χόρταινα!
Εκείνο το άλμπουμ έγινε τότε ο θησαυρός μου. Και παραμένει μέχρι σήμερα ένας από τους δικούς μου θησαυρούς. Το έχω πάντα σε ειδική θέση στη βιβλιοθήκη μου και το ξεφυλλίζω πάντα, όταν κάθε τέσσερα χρόνια ξεκινάει ένα Μουντιάλ. Όπως το έβγαλα για το ξεφυλλίσω και τώρα…
Δημήτρης Βασιλόπουλος
(Από το fb - Γράφτηκε λίγο πριν από την έναρξη του Μουντιάλ) / Harddog
Αυτή η αναμονή που με είχε κυριεύσει και το 1978. Τότε που όλο το προηγούμενο διάστημα είχα τρελαθεί για να συμπληρώσω το περίφημο άλμπουμ της Panini, με τ’ αυτοκόλλητα χαρτάκια που είχαν τους παίκτες, τις ενδεκάδες και τα γήπεδα. Ήταν θαρρώ η πρώτη φορά που η Panini κυκλοφόρησε το άλμπουμ της στην Ελλάδα (αν κάνω λάθος, διορθώστε με). Έτρεχα λοιπόν κάθε πρωί στο ψιλικατζίδικο για ν’ αγοράσω τα χαρτάκια της, ούτε ξέρω πόσα λεφτά των γονιών μου ξόδεψα τότε και μετά γινόταν και το σχετικό παζάρι στο σχολείο, με τα διπλά και τρίδιπλα χαρτάκια.
- Πάρε τον Κέμπες που τον έχω διπλό και δώσε μου τον Λεάο που μου λείπει.Παζάρι κανονικό! Ή τζογάραμε τα διπλά χαρτάκια μας στα διάφορα παιχνίδια που είχαμε επινοήσει για το διάλειμμα, όπως τοιχάκι, μπρος-πίσω, καπάκωμα και τα σχετικά... Αν έφτανε κάποιος στο σημείο να ρίξει στο παιχνίδι και μονά χαρτάκια του, τότε το πράγμα είχε γίνει πολύ σοβαρό και τα αίματα είχαν ανάψει για τα καλά!
- Μα ο Λεάο είναι σπάνιος, δώσε μου τρία χαρτάκια για να στον δώσω και τον Κουεγιάρ, που λείπει σ' εμένα.
- Τον Κουεγιάρ δεν το έχω βρει ακόμη, πάρε Κέμπες και Ρουμενίγκε και κλείσαμε!
Και ήταν κάτι σαν ιεροτελεστία η στιγμή που είχα μαζέψει τη σοδειά της ημέρας και κλεινόμουν στο δωμάτιό μου για να τα κολλήσω με ευλάβεια στο άλμπουμ. Τι απόλαυση ήταν αυτή, να το βλέπω κάθε μέρα να γεμίζει όλο και περισσότερο, μέχρι που ήρθε εκείνη η θεϊκή στιγμή που κόλλησα και το τελευταίο. Γιατί κατάφερα τελικά να συμπληρώσω ολόκληρο το άλμπουμ της Panini. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω νιώσει αληθινά ευτυχισμένος στη ζωή μου, αλλά εκείνη η στιγμή ήταν σίγουρα μία από αυτές… Ευτυχία αθώα και πραγματική! Το ξεφύλλιζα και δεν το χόρταινα!
Εκείνο το άλμπουμ έγινε τότε ο θησαυρός μου. Και παραμένει μέχρι σήμερα ένας από τους δικούς μου θησαυρούς. Το έχω πάντα σε ειδική θέση στη βιβλιοθήκη μου και το ξεφυλλίζω πάντα, όταν κάθε τέσσερα χρόνια ξεκινάει ένα Μουντιάλ. Όπως το έβγαλα για το ξεφυλλίσω και τώρα…
Δημήτρης Βασιλόπουλος
(Από το fb - Γράφτηκε λίγο πριν από την έναρξη του Μουντιάλ) / Harddog