Το πλέον αμφισβητημένο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Iστορία του ποδοσφαίρου αρχίζει με μια κηλίδα από (παρα)αγωνιστική άποψη –γιατί από πολιτική υπήρχαν ήδη πολλές. Είναι η κατηγορία ότι η διοργανώτρια χώρα, το Κατάρ, προσπάθησε να δωροδοκήσει παίκτες τού Ισημερινού (αντίπαλός του στην πρεμiέρα), με πάνω από επτά εκατομμύρια δολάρια. Η «Ντόχα και δυσωδία», όπως ευφυώς έγραψε συνάδελφος (Νίκος Σαρίδης), συνοδεύει την αγανάκτηση για όσα προηγήθηκαν. Και μαζί έρχονται οι απορίες για το:
- πώς δόθηκε στο Κατάρ η διοργάνωση (με πιέσεις Σαρκοζί όπως υποστήριξε ο Μπλάτερ, ο πρώην πρόεδρος της FIFA),
- πώς η φρικιαστική στατιστική των εργατικών δυστυχημάτων πλησίασε τις επτά χιλιάδες νεκρούς,
- πώς συμπεριφέρθηκε η χώρα στους είλωτες-μετανάστες,
- πώς μια από καταβολής τού θεσμού καλοκαιρινή απόλαυση των φιλάθλων έγινε χειμωνιάτικη, κάτι σαν Χριστούγεννα στην Αυστραλία όπως παραστατικά έγραψε άλλος συνάδελφος (Δημήτρης Κωνσταντινίδης),
- πώς μια τεράστιας δημοφιλίας διοργάνωση δεν θα μεταδοθεί εξ ολοκλήρου από την «ελεύθερη» τηλεόραση, αλλά ένα μεγάλο μέρος της θα είναι με συνδρομητική πληρωμή.
- Πρώτη Μουντιάλ τον χειμώνα.
- Πρώτη σε μια τόσο μικρή χώρα, σε ένα λιλιπούτειο κράτος.
- Πρώτη χωρίς απόλυτα ελεύθερη τηλεοπτική μετάδοση.
- Πρώτη με τόση παγκόσμια κατακραυγή.
- Πρώτη χωρίς να ξέρουμε, ακόμα και στο πάρα πέντε, ποιοι καλλιτέχνες θα τιμήσουν με την παρουσία τους τη φιέστα της έναρξης, καθώς πολλοί είναι εκείνοι που αρνήθηκαν τις δελεαστικές προσφορές των διοργανωτών.
- Πρώτη που ένας κορυφαίος ποδοσφαιρικός παράγοντας, ο πρόεδρος της FIFA Τζιάνι Ινφαντίνο, χρειάστηκε να κάνει μια σφόδρα επιθετική κατά των κατηγόρων και παθιασμένη ομιλία για να στηρίξει τη διοργανώτρια χώρα.
Όλα αυτά δίνουν στη διοργάνωση τον χαρακτήρα τού «Ξενέρωτου Μουντιάλ». Ο φίλαθλος κόσμος κάθεται απρόθυμα στην πολυθρόνα του για να το παρακολουθήσει, καταβάλλοντας τον οβολό του. Αλλά προσωπικά πιστεύουμε ότι η δύναμη του ποδοσφαίρου είναι τόσο μεγάλη –καταλυτική ακόμα και της ραθυμίας– που με το πέρασμα των ημερών το ενδιαφέρον θα μεγαλώσει, θα δημιουργηθεί «κλίμα» και θα έχουμε να συζητάμε για την μπάλα που αγαπάμε.
Και μετά, θα θυμόμαστε το πιο παράδοξο Μουντιάλ της Ιστορίας. Το οποίο ένα ελληνικό κανάλι φρόντισε να κλειδώσει σχεδόν κατά το ήμισυ, τινάζοντας το τακτικό πρόγραμμά του στον αέρα. Αυτό το τελευταίο ελάχιστα μας ενδιαφέρει, τουλάχιστον ως φιλάθλους, Μας ενδιαφέρει μόνο το «εισιτήριο», έστω και ως συμβολισμός, του ξεκλειδώματος. Φυσικά όχι για τα περίπου τρία ευρώ μηνιαίως (υποχρεωτικά για έξι μήνες) που έβαλε ο Αντένα προκειμένου να βλέπουμε όλους τους αγώνες. Αλλά γιατί κλειδώθηκε η πόρτα που οδηγούσε σε ένα σημαντικό λαϊκό αγαθό. Γιατί τέτοιο είναι το ποδόσφαιρο σε όλη την Υφήλιο: αγαθό και ένα σημαντικό «δεύτερο πράγμα» στη ζωή μας.
Διον. Βραϊμάκης