«Οι γονείς μου ήταν και οι δύο δημοκρατικοί. Η μητέρα μου ήταν ΕΠΟΝίτισσα, από τα 14 στο βουνό, στη Λαμία, με μεγάλη δράση (ήταν στιγματισμένη αριστερή δηλαδή), και ο πατέρας μου ΕΑΜίτης, από μια πιο μεσοαστική οικογένεια, βενιζελικών. Ο ίδιος ήταν φοιτητής της Νομικής τότε και διαφώνησε στο θέμα του Σιάντου και έτσι αναγκάστηκε σχεδόν να πάει με τον Ζέρβα. Όταν έγινε δικτατορία, ήμουν στην τετάρτη Γυμνασίου (πρώτη Λυκείου σήμερα) και θυμάμαι τη μητέρα μου να τραβάει στην κυριολεξία τα μαλλιά της!
Η δικτατορία έφερε μεγάλη στενοχώρια και σκοτεινιά και στο σπίτι μας. Μπήκα στο Πανεπιστήμιο το 1970-1971, στη Φαρμακευτική. Ήταν δύσκολο να μάθουμε αν υπήρχε κάποια αντίσταση, καθώς οι πρώτοι αντιδικτατορικοί αγωνιστές είχαν ήδη πιαστεί και φυλακιστεί. Τότε είχα πάρει και τους πρώτους δίσκους Χατζιδάκι και Θεοδωράκη και ξεκίνησα να διαβάζω και κάποια πολιτικά βιβλία: θυμάμαι πως πήγαινα σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο, Ιπποκράτους και Σόλωνος, έλεγα ένα συνθηματικό και μπορούσα να βρω κάποια βιβλία. Νομίζω πως έπιασαν το κορίτσι που δούλευε εκεί τελικά...
- απόσπασμα από μαρτυρία της Μέλπως Λεκατσά, φοιτήτριας στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το ’73 / Νόρα Ράλλη (ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ)
