Γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Είχαμε μια Κιβωτό που μας έκανε να αισθανόμαστε ότι κάτι καλό συμβαίνει σε μια κοινωνία που βρωμάει όπως ένας κάδος απορρίμματα, τίγκα στο σκουπίδι, μεσημέρι ντάλα, Αύγουστο μήνα.Οι περισσότεροί μου γνωστοί, και η οικογένειά μου, με διάφορους τρόπους είχαμε βοηθήσει το έργο του μειλίχιου Παπά-Αντώνη όλα αυτά τα χρόνια που με τη σειρά του βοηθούσε παιδιά να σταθούν στα πόδια τους.
Γι’ αυτό από τη μέρα που έσκασαν οι πληροφορίες για τις καταγγελίες γίναμε όλοι πεφτοσυννεφάκηδες.
Η ανάγκη μας να πιστέψουμε ότι δεν επενδύσαμε την ανθρωπιά μας σε κάτι κίβδηλο είναι αυτή που κάνει πολλούς ανθρώπους να μην γίνονται όσο αφοριστικοί και καταδικαστικοί όσο συνήθως, σε άλλες περιπτώσεις. Έτσι παρατηρώ σε άλλους αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό να μουδιάζουμε μεν αλλά να μην μετατρεπόμαστε οι γνωστοί «τιμωροί» του πληκτρολογίου.
Αυτό που λέμε: ας δούμε τα στοιχεία, ας δούμε τι θα δείξει η έρευνα και μετά αρχίσουμε τη συνήθη πρακτική μας – στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – δηλαδή είναι αυτό που έπρεπε να κάνουμε σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση.
Οι καταγγελίες των νεαρών που καταθέτουν ότι υπέστησαν κακοποιήσεις πολλών ειδών όταν υπήρξαν τρόφιμοι στην Κιβωτό του Κόσμου, ακόμη δεν φτάνουν στον Παπά-Αντώνη και με όλη μου την καρδιά δεν θα ήθελα να φτάσουν.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους να μας εμπνέουν με το παράδειγμά τους. Έχουμε ανάγκη να υπάρχει ένα παράδειγμα να το ακολουθούμε. Πάντα ένας μπροστάρης δίνει ώθηση σε εμάς τους απλούς, τους αδύναμους να πάρουμε πρωτοβουλίες.
Η Κιβωτός που αγαπήσαμε και στηρίξαμε, ο καθένας με τον τρόπο του και από το υστέρημά, του μπάζει νερά και το «είδος» που κινδυνεύει με «αφανισμό» είναι τα παιδιά, τα μόνα που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο των Μίχων, των κασιδιάρηδων, των «κυρ παντελήδων» που μας περιβάλλουν και μας απειλούν με έναν πολιτικό, κοινωνικό και αισθητικό ασφυκτικό θάνατο.
Μακάρι οι καταγγελίες να αφορούν μεμονωμένες περιπτώσεις και οι περιπτώσεις αυτές, δηλαδή τα καθίκια αυτά να βρεθούν και να πληρώσουν παραδειγματικά στο πλαίσιο των νόμων. Μακάρι να μην βυθιστεί αύτανδρη η Κιβωτός.
Υ.Γ. Το κράτος οφείλει να ελέγχει τις δομές που υπάρχουν για να καλύπτουν τις δικές του αδυναμίες. Οι δομές αυτές δίνουν ελπίδα και είναι πολύ σκληρό και απάνθρωπο να σκοτώνεται η ελπίδα. Η Κιβωτός ήταν μια ελπίδα. Μέχρι να ολοκληρωθούν οι έρευνες και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, παραμένει ένα τσακισμένο καράβι. Ένα «καράβι» που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει πολλούς «επιβάτες», δηλαδή παιδιά που βρίσκονται εκεί όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη.
-το κείμενο του Γιάννη Καφάτου είναι από το viewtag.gr