Λίγο θέλει να μπλέξουμε, άμα αλλάξει χέρια η αμερικάνικη Γερουσία
Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Σ’ αυτόν τον πόλεμο νεύρων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας που ζούμε καθημερινά, ξεχωρίζουν, αναμφίβολα, οι απειλές των απέναντι αξιωματούχων. Από το θα ‘ρθούμε νύχτα και θα κλάσετε μαλλί, ως το Ναυτικό και η Αεροπορία έχουν σαφείς διαταγές, δεν περνάει μέρα που να μην βγάλει γλώσσα κάποιο μεμέτι. Να μην τσαμπουκαλευτεί, ως άλλος μαχαλόμαγκας, που ψάχνει αφορμή για καυγά. Στα λόγια για την ώρα και σε φάση μην τα πάρω κράνα, αλλά είναι κουραστική η κατάσταση οφείλει κανείς να το παραδεχθεί. Μια χαρά είμαστε με τα Ραφάλ, ακόμη καλύτερα με τα βελτιωμένα F-16, έρχονται οι Μπελχαρά οσονούπω, δεν μπορείς όμως να μην στραβομουτσουνιάζεις με την τούρκικη βαρβατίλα. Άσε μας στην ησυχία μας ρε φίλε, έχουμε τον Πάτση άμα θέλουμε να χαλάσουμε τη διάθεσή μας…
Ρητορική είναι πάντως η επιθετικότητά τους, το ‘παμε, το ξεκαθαρίσαμε. Και όσο τα αμερικανάκια τον πάνε μία ζεστό μία κρύο τον Ταγίπ, δεν μοιάζει και τόσο εύκολο να περάσει από τα λόγια στην πράξη. Είναι κι ο γερουσιαστής Μενέντεζ, επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, που ακούει για Ελλάδα και ανοίγει η καρδιά του, κάπως παλεύεται το πράγμα. Όσο είναι ακόμη επικεφαλής δηλαδή ο θείος Μπομπ, μιας και από τη μία τον ψάχνει το FBI για κάτι σκάνδαλα με κρέατα προς εξαγωγή στην πολιτεία του, το Νιού Τζέρσυ (δεν υπάρχει πολιτικός του Νιού Τζέρσυ που να μην τον ψάχνουν για κάτι, αλλά τέλος πάντων…), και δεύτερον γιατί σιμά κοντά, στις 8 του μηνός, έχει εκλογές στις ΗΠΑ για 35 από τις 100 έδρες της Γερουσίας. Και δεν είναι πολύ, δεν είναι διόλου σίγουρο ότι οι Δημοκρατικοί θα διατηρήσουν την απολύτως οριακή πλειοψηφία τους…
Σας έχω όμως και χειρότερο. Στην πολιτεία της Πενσυλβάνια, κατεβαίνει υποψήφιος για γερουσιαστής με τους Ρεπουμπλικάνους, ο δόκτωρ Οζ. Ο Μεχμέτ Οζ, για να τον πω με το κανονικό του όνομα, που αν εκλεγεί θα αποτελεί την πρώτη αυθεντική παρουσία της Τουρκίας στα υψηλά κλιμάκια της αμερικάνικης εξουσίας. Ως τώρα είχαν κάτι λιμά εξ αγχιστείας στο Κογκρέσσο, αλλά δεν μιλάμε εδώ για βήτα εθνική, μιλάμε για τον σκληρό πυρήνα του γκουβέρνου, μιλάμε για την Γερουσία που μπορεί εύκολα να τρέξει ή να μπλοκάρει ένα σωρό πράγματα. Κι είναι καλό, είναι πολύ καλό, είναι πάρα πολύ καλό να έχεις το αίμα σου στα έδρανά της, όπως, για παράδειγμα, είχαμε εμείς παλιότερα τον Σαρμπάνη.
Πόσο Τούρκος είναι όμως ο Οζ; Τόσο ώστε να διατηρεί διπλή υπηκοότητα, να έχει υπηρετήσει στον τούρκικο στρατό (συμβολικά, μόλις 60 μέρες, αλλά και πάλι…), να έχει ψηφίσει στις εκλογές του 2018 (δήλωσε ότι έριξε το κουκί σε αντίπαλο του Ερντογάν) και να διατηρεί ακίνητη περιουσία στη γείτονα. «Όλα για τη μανούλα μου γίνονται», δηλώνει ο ίδιος κι αν θέλουμε τον πιστεύουμε. Αν δεν θέλουμε, αρχίζει ένα ρίγος και ανεβοκατεβαίνει την σπονδυλική στήλη. Καθότι ο δόκτωρ έχει κλείσει δραματικά την ψαλίδα από τον αντίπαλό του Τζον Φέττερμαν των Δημοκρατικών και πάει να κλέψει την έδρα τελευταία στιγμή.
Κανονικά δεν θα είχε καμιά ελπίδα, παρότι εξασφάλισε την υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ. Η τηλεοπτική του δόξα (πρώτα στην Όπρα Γουίνφρεϊ και ύστερα με δικό του σόου), δεν συγκινεί ιδιαιτέρως τους σκληρά εργαζόμενους πολίτες της Πενσυλβάνια, οι στενοί δεσμοί του με την γειτονική πολιτεία του Νιού Τζέρσυ (πάλι αυτό!) τον χαρακτηρίζουν ως τυχάρπαστο και ο πλούτος του (δέκα σπίτια και αμέτρητη κασαδούρα) μάλλον προκαλεί παρά προσθέτει. Όσο για την επιστημονική του επάρκεια, ακόμη και το περισπούδαστο “Scientific American” πάνω κάτω τσαρλατάνο τον χαρακτήρισε. Αν δεν είχε υποστεί εγκεφαλικό τον περασμένο Μάιο ο Φέττερμαν και αν δεν ήταν ακόμη στην ανάρρωση, θα του έριχνε στ’ αυτιά δέκα μονάδες. Το υπέστη, ωστόσο, και βρήκε ευκαιρία ο Οζ να αμφισβητήσει το κατά πόσον μπορεί να υπηρετήσει αποτελεσματικά το πόπολο της Πενσυλβάνια στη Γερουσία. Αν τον πίστεψαν οι ψηφοφόροι, θα φανεί σε μια βδομαδούλα ακριβώς…
Ρητορική είναι πάντως η επιθετικότητά τους, το ‘παμε, το ξεκαθαρίσαμε. Και όσο τα αμερικανάκια τον πάνε μία ζεστό μία κρύο τον Ταγίπ, δεν μοιάζει και τόσο εύκολο να περάσει από τα λόγια στην πράξη. Είναι κι ο γερουσιαστής Μενέντεζ, επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, που ακούει για Ελλάδα και ανοίγει η καρδιά του, κάπως παλεύεται το πράγμα. Όσο είναι ακόμη επικεφαλής δηλαδή ο θείος Μπομπ, μιας και από τη μία τον ψάχνει το FBI για κάτι σκάνδαλα με κρέατα προς εξαγωγή στην πολιτεία του, το Νιού Τζέρσυ (δεν υπάρχει πολιτικός του Νιού Τζέρσυ που να μην τον ψάχνουν για κάτι, αλλά τέλος πάντων…), και δεύτερον γιατί σιμά κοντά, στις 8 του μηνός, έχει εκλογές στις ΗΠΑ για 35 από τις 100 έδρες της Γερουσίας. Και δεν είναι πολύ, δεν είναι διόλου σίγουρο ότι οι Δημοκρατικοί θα διατηρήσουν την απολύτως οριακή πλειοψηφία τους…
Σας έχω όμως και χειρότερο. Στην πολιτεία της Πενσυλβάνια, κατεβαίνει υποψήφιος για γερουσιαστής με τους Ρεπουμπλικάνους, ο δόκτωρ Οζ. Ο Μεχμέτ Οζ, για να τον πω με το κανονικό του όνομα, που αν εκλεγεί θα αποτελεί την πρώτη αυθεντική παρουσία της Τουρκίας στα υψηλά κλιμάκια της αμερικάνικης εξουσίας. Ως τώρα είχαν κάτι λιμά εξ αγχιστείας στο Κογκρέσσο, αλλά δεν μιλάμε εδώ για βήτα εθνική, μιλάμε για τον σκληρό πυρήνα του γκουβέρνου, μιλάμε για την Γερουσία που μπορεί εύκολα να τρέξει ή να μπλοκάρει ένα σωρό πράγματα. Κι είναι καλό, είναι πολύ καλό, είναι πάρα πολύ καλό να έχεις το αίμα σου στα έδρανά της, όπως, για παράδειγμα, είχαμε εμείς παλιότερα τον Σαρμπάνη.
Πόσο Τούρκος είναι όμως ο Οζ; Τόσο ώστε να διατηρεί διπλή υπηκοότητα, να έχει υπηρετήσει στον τούρκικο στρατό (συμβολικά, μόλις 60 μέρες, αλλά και πάλι…), να έχει ψηφίσει στις εκλογές του 2018 (δήλωσε ότι έριξε το κουκί σε αντίπαλο του Ερντογάν) και να διατηρεί ακίνητη περιουσία στη γείτονα. «Όλα για τη μανούλα μου γίνονται», δηλώνει ο ίδιος κι αν θέλουμε τον πιστεύουμε. Αν δεν θέλουμε, αρχίζει ένα ρίγος και ανεβοκατεβαίνει την σπονδυλική στήλη. Καθότι ο δόκτωρ έχει κλείσει δραματικά την ψαλίδα από τον αντίπαλό του Τζον Φέττερμαν των Δημοκρατικών και πάει να κλέψει την έδρα τελευταία στιγμή.
Κανονικά δεν θα είχε καμιά ελπίδα, παρότι εξασφάλισε την υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ. Η τηλεοπτική του δόξα (πρώτα στην Όπρα Γουίνφρεϊ και ύστερα με δικό του σόου), δεν συγκινεί ιδιαιτέρως τους σκληρά εργαζόμενους πολίτες της Πενσυλβάνια, οι στενοί δεσμοί του με την γειτονική πολιτεία του Νιού Τζέρσυ (πάλι αυτό!) τον χαρακτηρίζουν ως τυχάρπαστο και ο πλούτος του (δέκα σπίτια και αμέτρητη κασαδούρα) μάλλον προκαλεί παρά προσθέτει. Όσο για την επιστημονική του επάρκεια, ακόμη και το περισπούδαστο “Scientific American” πάνω κάτω τσαρλατάνο τον χαρακτήρισε. Αν δεν είχε υποστεί εγκεφαλικό τον περασμένο Μάιο ο Φέττερμαν και αν δεν ήταν ακόμη στην ανάρρωση, θα του έριχνε στ’ αυτιά δέκα μονάδες. Το υπέστη, ωστόσο, και βρήκε ευκαιρία ο Οζ να αμφισβητήσει το κατά πόσον μπορεί να υπηρετήσει αποτελεσματικά το πόπολο της Πενσυλβάνια στη Γερουσία. Αν τον πίστεψαν οι ψηφοφόροι, θα φανεί σε μια βδομαδούλα ακριβώς…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (01.11.2022)
