Μέσα στην ξάστερη και πεντακάθαρη νύχτα, το μεγάλο παράθυρο του club είναι ανοιχτό, μπροστά στα ήρεμα νερά του Τάμεση. Τρεις καλοντυμένοι gentlemen απολαμβάνουν στις πολυθρόνες τους την ησυχία που τους περιβάλλει και τους προστατεύει. Ξαφνικά, μακριά, ακούγεται ο βόμβος της μηχανής ενός αυτοκινήτου. «Μια Jaguar», λέει χαμηλόφωνα ένας από τους τρεις clubmen, και σιωπά. Ακολουθεί μακρόχρονη παύση κι ακούγεται η γαλήνια φωνή του διπλανού του: «Οχι. Μια Rolls Royce». Ξαναπέφτει βαθιά σιωπή ανάμεσά τους, ώσπου, μετά από μερικά λεπτά, ο τρίτος κύριος της συντροφιάς σηκώνεται και απομακρύνεται μουρμουρίζοντας: «Απεχθάνομαι τις συζητήσεις».
Αυτό το παλιό, εγγλέζικο ανέκδοτο μου έρχεται στον νου κάθε φορά που ακούω «σχολιαστές-δημοσιογράφους» στα κανάλια και διαβάζω στις εφημερίδες άρθρα και περισπούδαστες αναλύσεις γύρω από τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Αν όλοι συμφωνούσαν σε όλα, αν δεν ακουγόταν ούτε μια φωνή για να εκφράσει αμφιβολίες ή επιφυλάξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα ήταν ένα συνονθύλευμα χωρίς ελευθερία, χωρίς πνοή - μια μυστηριώδης και σκοτεινή φυλακή όπου θα συνωστίζονταν ρομπότ δίχως ψυχή, δίχως βούληση, δίχως σκέψη.
Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, δεν κατέχω καμιά σημαντική, καθοδηγητική θέση στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., όμως αναγνωρίζω τον εαυτό μου ανάμεσα στους συντρόφους και φίλους, ειδικά σ’ εκείνους που δεν φαίνονται ποτέ και που δεν θα μάθουμε ποτέ ούτε τ’ όνομά τους. Αυτοί είναι η δύναμή μας και γι’ αυτούς είμαστε περήφανοι. Οταν περπατούν χέρι χέρι, μένει το σημάδι στα δάχτυλά τους, τόσο σφιχτά δένονται μαζί. Αν περιμένετε να τα παρατήσουν και μαζί τους και ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., τουλάχιστον μην περιμένετε όρθιοι, γιατί θα ματώσουν οι φουσκάλες των ποδιών σας. Εχει συμβεί και άλλοτε, πολλές φορές.
Φοίβος Γκικόπουλος / EφΣυν