Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Νομίζω ότι η ζούρλια μου με το σινεμά, οφείλεται στο γεγονός ότι άργησε να έρθει στο σπίτι μας η μικρή οθόνη. Είχε μπει για τα καλά η δεκαετία του εβδομήντα, όταν επιτέλους συναίνεσε ο πατέρας μου να πάρουμε τηλεόραση. Ως τότε βλέπαμε στους διπλανούς, τα απογευματινά μόνο, κάνα «Ντακτάρι», κάνα «Φλίπερ το δελφίνι», πολύ ώρα δεν μας άφηνε ο μπαμπάς, γιατί η διπλανή ήταν πολύ καλή κυρία αλλά ο διπλανός ήταν ο χαφιές της γειτονιάς, άρα όχι και τόσο καλή παρέα για τα παιδιά ενός πρώην Επονίτη που είχε κάνει Γεντί Κουλέ.
Και δεν ήταν μόνο η τηλεόραση που άργησε να μπει στη ζωή μου, ήταν και το θέατρο. Ωχ Παναγία μου, θέατρο στα Τρίκαλα στη δεκαετία του εβδομήντα, μπουλούκια, επαρχία, του κλώτσου και του μπάτσου, τι να σε λέω τώρα. Κόντεψα να φτάσω δεκαοκτώ χρονών για να δω μια παράσταση της προκοπής, το «Καληνύχτα Μαργαρίτα» με Ληναίο και Φωτίου, ακόμη το θυμάμαι.
Καλά για χορό, για ζωγραφική και γλυπτική εδώ γελάμε και όσο για μουσική πολύ κλαρίνο ρε φίλε, πολύ τσάμικο και ντούρου ντούρου τη φλογέρα όλη μέρα. Εντάξει, είχε και λίγο μπουζουκάκι, δεν λέω, αλλά τα πόδια θα μας κόβανε οι γονείς μας έτσι και δίναμε παρουσία στα «Δειλινά» και στην «Αλεπού».
Οπότε τι έμενε; Έμενε, φυσικά, το σινεμά, που μας απορροφούσε σαν το χωνί και μας μάγευε και μας ταξίδευε και μας έβγαζε απ’ αυτό το βούρκο της καταραμένης επαρχίας (δεν είναι καταραμένη πια, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) και στ’ αστέρια μας πήγαινε, να ξεχαστούμε πιο καλά κι απ’ τα ναρκωτικά. Σινεμαδάκι αγάπη μου, αεροπλάνο μου και διαστημόπλοιό μου!
Οπότε καταλαβαίνετε πως μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι όταν έμαθα ότι δύο ιστορικές αίθουσες του κέντρου της Αθήνας, το Ιντεάλ και το Άστορ, πάνε για λουκέτο στο πλαίσιο της γ@μημένης της «αξιοποίησης». Όπως έγραψε και ο Κυριάκος Αγγελάκος στην «Εποχή»:
«Ο ΕΦΚΑ, στα πλαίσια της αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του, σκοπεύει να αλλάξει τη χρήση δύο ιστορικών κτηρίων στο κέντρο της Αθήνας. Το κτίριο της Σταδίου 28, όπου στεγάζεται ο κινηματογράφος ΑΣΤΟΡ και το κτίριο της Πανεπιστημίου 46, όπου βρίσκεται ο κινηματογράφος ΙΝΤΕΑΛ.Το κτίριο της Πανεπιστημίου προτείνεται να μετατραπεί σε ξενοδοχείο “τουλάχιστον 4 αστέρων”, ενώ για το κτίριο της Σταδίου προβλέπεται η δημιουργία γραφείων ή ξενοδοχείου».Και το μυστρί δεν σταματάει εκεί, καθότι:
«Αντίστοιχα “αναπτυξιακά” σχέδια προβλέπονται και για τον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ στην Πατησίων».Θυσία στο βωμό του τζεντριφικέσιο, όπου το κέντρο της Αθήνας θα γίνει ένα λούνα παρκ για τουρίστες που θα έρχονται τα Σαββατοκύριακα για να πιούν, να κουμπώσουν, να σνιφάρουν, να πηδηχτούν, να κοπανηθούν και να ξεράσουν σε ένα αστικό τοπίο αλμυρή έρημο. Δίχως κανένα σφυγμό, χωρίς κανένα χρώμα, αφιερωμένο αποκλειστικά στο σέρβις και στην εξυπηρέτηση των κάθε είδους διερχομένων. Και η φυσιογνωμία να πάει στο διάολο, ο χαρακτήρας να πάει στο διάολο, η ψυχή της πόλης να πάει στο διάολο. Ψόφος κακός, είναι πολλά τα λεφτά ρε μαλάκα…
Τα σκέφτομαι τα ανωτέρω και σκέφτομαι επίσης ότι το 1997, ο Κώστας Λαλιώτης ως υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κήρυξε διατηρητέα 47 θερινά σινεμά στο Λεκανοπέδιο. Τότε δεν την είχαμε πάρει και πολύ στα σοβαρά την πρωτοβουλία του, αλλά τώρα βλέπουμε ξεκάθαρα πως δίχως την δική του υπογραφή αυτό το ξεφτιλισμένο νταμάρι της Αττικής θα είχε χάσει και τα τελευταία του στολίδια.
Και δεν μπορείς να πεις ότι ο κύριος Κώστας δεν αγαπούσε τα μπετά και τα ντουβάρια…
Οπότε ρωτάω εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό:
Ένας χριστιανός δεν βρίσκεται να ακολουθήσει το παράδειγμα Λαλιώτη και να πει «ως εδώ» για τα σινεμά του αθηναϊκού κέντρου; Στον καπιταλισμό ζούμε, το ξέρουμε, στον ακραίο καπιταλισμό, αλλά δεν γίνεται να τα κάνουμε όλα αλοιφή για πέντε δεκάρες. Ή μήπως όχι;
Υ.Γ. 1: Όπως σημειώνει ο Κυριάκος Αγγελάκος για το Ιντεάλ και το Άστορ:
«Και οι δυο κινηματογράφοι είναι υγιείς επιχειρήσεις, εξαιρετικά ανακαινισμένοι, προβάλουν ελληνικές ταινίες και ταινίες τέχνης του παγκόσμιου ανεξάρτητου σινεμά».
Δεν μιλάμε για τίποτα σαπάκια δηλαδή, που ψάχνουν να δαγκώσουν το κράτος…
Υ.Γ. 2: Υπενθυμίζω ότι το Embassy στο Κολωνάκι έκλεισε για να γίνει κλαμπ ή κάτι ανάλογο και ότι για το Αττικόν και τον Απόλλωνα προβλέπεται επίσης μαύρη μοίρα, με ανέγερση ξενοδοχειακής μονάδας.
Υ.Γ. 3: Με χθεσινοβραδινή ανακοίνωσή του, το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων μας πληροφόρησε ότι «στόχος είναι να μην αλλάξει η χρήση των αιθουσών Ιντεάλ, Άστορ και Αελλώ». Στόχος είναι, λοιπόν. Για να δούμε…