Τα δέκα χρόνια της «Εφημερίδας των Συντακτών» είναι καθοριστικός σταθμός στην πορεία αυτού του παράτολμου τότε εγχειρήματος, το οποίο δοκιμάστηκε, άντεξε και πέτυχε. Εγραψε και γράφει Iστορία. Το 2012 οι αναφορές μου στη συλλογικότητα, την ανεξάρτητη και πλουραλιστική ενημέρωση, την κριτική προς κάθε κατεύθυνση και κυρίως η πρόθεση «να συλλάβουμε και να συνδιαμορφώσουμε το καινούργιο» ίσως να έμοιαζαν ουτοπικές.
Σήμερα χαρακτηρίζουν τη δεκάχρονη πορεία μας. Τον μεγάλο απολογισμό θα τον κάνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Αυτός ο οιονεί προσωπικός απολογισμός επιδιώκει να τονίσει κυρίως τα θετικά –που οφείλονται στους πολλούς–, τις ελλείψεις για τις οποίες αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν, και τα αρνητικά τα οποία επισημαίνονται για να ξεπεραστούν και όχι για να μειώσουν όσα καταφέραμε.
Για μένα αυτή η ευθύνη ήταν πρόκληση για κάτι νέο, πρωτοποριακό και μοναδικό για τα ελληνικά δημοσιογραφικά δεδομένα και κυρίως ήταν μια πρόταση από ανθρώπους που εκτιμώ αφάνταστα εδώ και δεκαετίες, με πρώτο τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, ο οποίος στήριξε και στηρίζει πάντα την εφημερίδα.
Η μεγαλύτερη πρόκληση από τότε που ανέλαβα τη διεύθυνση, αλλά μέχρι και τώρα, ήταν η προσπάθεια σύγκλισης, ώσμωσης και σύνθεσης ανάμεσα σε διαφορετικές απόψεις, νοοτροπίες, εμπειρίες, ακόμη και εμμονές. Εδώ δοκιμάστηκαν όλοι σε νέες συνθήκες συλλογικής λειτουργίας. Ομως ο τρόπος που διαχειρίζεται ο καθένας την ελευθερία του και τη μικρή εξουσία που του προσφέρθηκε είναι αποκαλυπτικός.
- απόσπασμα από κείμενο του Νικόλα Βουλέλη στην Εφημερίδα των Συντακτών (ολόκληρο ΕΔΩ)
