Γράφει ο Κώστας Αργυρός
Αλλοι τον είπαν «αφελή» και άλλοι «αναίσθητο». Κάποιοι του θύμισαν τους καταπιεσμένους Ουιγούρους και οι πιο φανατικοί του πρότειναν να αλλάξει προορισμό και να ταξιδέψει για το Κίεβο,
φορτωμένος με βαριά όπλα, εγκαταλείποντας τη θεωρία της κυκλικής ανταλλαγής. «Λάθος προορισμός σε λάθος συγκυρία» σχολίασε ακόμα και ένας δημοσιογράφος δημόσιου τηλεοπτικού δικτύου.Ο καγκελάριος της Γερμανίας Ολαφ Σολτς δεν πτοείται από όλα αυτά και θα ταξιδέψει για το Πεκίνο συνοδευόμενος από πολυάριθμη επιχειρηματική αντιπροσωπεία, στην οποία συμπεριλαμβάνεται όλη η «αφρόκρεμα» της γερμανικής βιομηχανίας, όλων των κλάδων.
Το ταξίδι αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί κυριολεκτικά ιστορικό, όχι μόνο γιατί είναι το πρώτο δυτικού ηγέτη στην Κίνα μετά την πανδημία και μετά το πρόσφατο συνέδριο επιβεβαίωσης και ισχυροποίησης του προέδρου Σι. Αλλά και γιατί λαμβάνει χώρα σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία για την ευρωπαϊκή και την γερμανική οικονομία και τη βιομηχανία. Η ενεργειακή κρίση, τα αδιέξοδα του πολέμου, η στάση της Κίνας απέναντι στη Μόσχα, τα «σπασίματα» στις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού.
Ολα αυτά μαζί συνθέτουν ένα εξαιρετικά περίπλοκο ψηφιδωτό, το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Ανεξαρτήτως των επικρίσεων, είτε από ανθρωπιστικές ΜΚΟ, είτε από φανατικούς ατλαντιστές ο Σολτς, με την παραδοσιακή του κυνική ψυχρότητα, κάνει αυτό που θεωρεί σωστό για τη χώρα του. Και δείχνει ότι θέλει να συμβάλει στη διαμόρφωση αυτού του ψηφιδωτού.
Το μήνυμα είναι σαφές. Η Γερμανία δεν θα μπει σε πορεία αυτοκαταστροφής. «Ανέχθηκε» την απώλεια της Ρωσίας ως φθηνού ενεργειακού προμηθευτή, δεν αντέχει να απωλέσει και την νέα παγκόσμια οικονομική υπερδύναμη ως εμπορικό εταίρο. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε τεράστιες απώλειες, «σμίκρυνση» του ρόλου της χώρας διεθνώς και τεράστια κοινωνικά προβλήματα στο εσωτερικό της. Οι επιδοτήσεις, οι αυξήσεις στις αμοιβές, η διατήρηση ενός στοιχειώδους κράτους προνοίας προϋποθέτουν κρατικά έσοδα.
Οι ΗΠΑ θα πρέπει να αποδεχτούν ότι και η υπακοή έχει τα όρια της. Ειδικά αυτές οι ΗΠΑ ενός αδύναμου Προέδρου, που την επόμενη εβδομάδα δίνει έναν αγώνα επιβίωσης. Το μήνυμα όμως απευθύνεται και προς τους Ευρωπαίους. Ωραίες οι «αξιολογήσεις» της Κίνας ως «μεγάλου αντιπάλου» για τις οποίες καμάρωνε η Κομισιόν πριν μερικά χρόνια, αλλά ποιός θα τα βάλει με το μεγάλο αντίπαλο. Το Βερολίνο δεν έχει καμιά τέτοια όρεξη.
Η «παράδοση» του 25% του λιμένα του Αμβούργου στην θυγατρική της Cosco, ήταν ίσως η πρώτη «απόφαση πυγμής» του Γερμανού σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου. Θα ακολουθήσουν και άλλες. Γιατί ακόμα και οι ατλαντιστές που φωνάζουν τώρα γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που είχε επισημάνει κάποτε ένας άλλος σοσιαλδημοκράτης: «Το γεμάτο στομάχι υπερτερεί πάντα της ηθικής».
- το κείμενο του Κ. Αργυρού είναι από το politicus.gr
