Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, έδωσε εξετάσεις η μάνα μου για συμβολαιογράφος στα Τρίκαλα. Ήταν «κλειστό» τότε το επάγγελμα, αν δεν με απατά η μνήμη μου μόνο επτά γραφεία επιτρέπονταν στο νομό, ανταγωνισμός μεγάλος. Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογούμε, τα κατάφερε η μαμά, την πήρε τη θέση με τα τσαρούχια κι έγινε μάλιστα η πρώτη γυναίκα με συμβολαιογραφείο δικό της στο νομό.
Καλά ως εδώ; Καλά ως εδώ. Παρότι όμως η Κουλίτσα (το χαϊδευτικό της!) ήταν πύραυλος από ταχύτητα και δεν έκανε το παραμικρό λάθος στα συμβόλαιά της, αντιμετώπιζε την προκατάληψη ουκ ολίγων συμπολιτών μας, που διόλου συνηθισμένοι δεν ήταν να βλέπουν ένα θηλυκό σε τέτοια θέση ευθύνης. Και δεν τους έφτανε η δικιά τους η μαλακία, αλλά προσπαθούσαν να αποτρέψουν και άλλους απ’ το να δώσουν δουλειά στη μητέρα μου. Όπως είχε μου είχε κάποτε πει η ίδια, ένας τέτοιο γίδι είχε πει χαρακτηριστικά σε υποψήφιους πελάτες:
«Που θα πάτε, ρε; Στα φουστάνια θα πάτε;»
Έκτοτε πέρασε σχεδόν μισός αιώνας, έκανε άλματα η τεχνολογία, θαυματούργησε η ιατρική, απογειώθηκε η επικοινωνία, αλλά μερικά πράγματα καθόλου δεν άλλαξαν. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, που ακολουθεί ασθμαίνοντας την υπόλοιπη Ευρώπη όσον αφορά στην ισότητα των δύο φύλων. Και ναι, οποία έκπληξις, δεν είναι οι άνδρες στον πάτο του κουβά, οι γυναίκες είναι. Κουβαλώντας τα βάρη της οικογένειας, βλαστημώντας στην αγορά εργασίας, χάνοντας έδαφος στους τομείς της υγείας και της παιδείας. Ναι στην Ελλάδα που κοιτάει προς τα πάνω και βλέπει να την περνάνε 26 χώρες στον Ευρωπαϊκό Δείκτη Ισότητας των Φύλων για το 2022…
Και βόρειες χώρες όπως η Σουηδία που είναι πρώτη στον κατάλογο και νότιες χώρες όπως η Ισπανία που είναι έκτη και χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ όπως η Βουλγαρία που είναι επτά θέσεις πάνω από εμάς, ακόμη και η αδερφή μας η Κύπρος, με νοοτροπία παρόμοια της δικής μας, μας ρίχνει στ’ αυτιά και βρίσκεται πέντε σκαλιά πάνω από την Ελλαδάρα. Είμαστε περήφανα τελευταίοι, όπως καλή ώρα στον περιβόητο κατάλογο των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, μόνο που σε εκείνη την περίπτωση ξεσηκώθηκε στο φουλ η αντιπολίτευση, αξιωματική και μη, για να κάνει κρέας τη μούρη της κυβέρνησης. Ενώ με την ισότητα των φύλων έλα μωρέ σιγά το ζήτημα, σιγά τώρα που θα ασχοληθούμε με πταίσματα, να κοίτα τι γίνεται στο Ιράν που τη φάγανε τη δόλια τη Μάχσα Αμινί για μια κωλομαντήλα. Γίνονται αυτά τα πράγματα εδώ;
Όχι, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα εδώ. Δεν υπάρχει αστυνομία καθεστωτική να σε κοπανάει για λόγους «απρεπούς ενδύσεως», δόξα τω Θεώ. Υπάρχει, όμως, ακόμη αυτό το αόρατο ταβάνι στη δουλειά, στο σπίτι, στην έκφραση που δεν πρέπει να το τρυπήσουν οι γυναίκες και να εκτοξευθούν. Το άλλο μισό του ουρανού, δεν θ’ αγγίξει ποτέ του τα σύννεφα γιατί οφείλει να σκύβει το κεφάλι, να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει και να μην λέει πολλά. Στην Ελλάδα του 2022, που οραματίζεται να γίνει Ελλάδα 2.0 και να καταπλήξει την υφήλιο, αλλά ακόμη δεν έχει καταφέρει να προσφέρει στις γυναίκες της ίσες ευκαιρίες, ίσες αμοιβές, ίση κατανόηση των προβλημάτων τους και του μόχθου τους. Αν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνες τους, έχει καλώς. Αν δεν μπορούν, λυπούμαστε πάρα πολύ μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Νewpost (03.11.2022)