Τρίζουν τα κόκκαλα του Γεννηματά…

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Με κουράζει να βλέπω σειρές στο Netflix. Εκείνη που κοιμάται πλάι μου τις έχει ξεφτιλίσει, αλλά εγώ κουράζομαι. Ακόμη και το “iZombie” που ήταν η αδυναμία μου, τρεις σαιζόν κατάφερα να δω πριν με πάρει από κάτω και το διαολοστείλω.
Αλλά βλέπω ταινίες. Βλέπω φιλμ παλιότερα που τα έχω χάσει ανά τα έτη και δεν τα παίζουν πια τα κανάλια ούτε στις δύο το πρωί. Βολεύει κιόλας το Netflix, για παρακολούθηση πρωθυπουργικού τύπου ακόμη και στο κινητό, όλα κομπλέ.

Οπότε είδα τον «Βροχοποιό». Την ταινία του ’97 δια χειρός Φράνσις Φορντ Κόπολα με πρωταγωνιστή τον Ματ Ντέημον και σενάριο που πήγαινε κάπως έτσι:

Νεαρός δικηγόρος που μόλις τελείωσε τη σχολή, βρίσκει δουλειά σε δικηγορικό γραφείο ενός περίεργου τύπου που έχει μυστήριες διασυνδέσεις με άτομα του υπόκοσμου. Όταν το αφεντικό του βρεθεί στο μάτι του FBI, ο νεαρός δικηγόρος μαζί με έναν ατσίδα βοηθό θα ανοίξουν δικό τους γραφείο και θα ασχοληθούν με τη μήνυση κατά μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας που απέρριψε αιτήσεις μίας οικογένειας για να κάνει εγχείρηση μυελού οστών ο γιος τους, που έπασχε από λευχαιμία.

Τη συνέχεια θα τη δείτε στην οθόνη, αλλά εμένα αυτό το στόρι με πήγε πίσω πολλά χρόνια. Με ταξίδεψε σε εποχές όπου προσευχότανε ο κόσμος να μην αρρωστήσει βαριά. Γιατί είχε δύο επιλογές, άμα τον έβρισκε η κακιά η ώρα:

• Ή θα έμπαινε στο δημόσιο νοσοκομείο με ισχυρές πιθανότητες να εξέλθει με τα πόδια μπροστά
• ή θα τον παραλάμβαναν οι ιδιώτες γιατροί και θα πήγαιναν περίπατο και σπίτια και οικόπεδα και χωράφια…

Αυτά δεν τα έχουν ζήσει οι γενιές Χ και Ζ και όπως αλλιώς τους βαφτίζουν τώρα τους πιτσιρικάδες και τους νεαρούς, τα έχουμε ωστόσο ζήσει εμείς που περάσαμε τα πρώτα «ήντα» και οδεύουμε προς τη δύση του βίου μας. Είτε στις δικές μας οικογένειες μέσα, είτε σε φίλους και συγγενείς, η καταστροφή (για βαριές ασθένειες μιλάω πάντα) ήταν τζεστ αράουντ δι κόρνερ. Στη γλώσσα του Χάρβαρντ τα γράφω, μιας και από την απέναντι ακτή του Ατλαντικού μας ήρθε η έμπνευση για το «νομοσχέδιο Γκάγκα» που βάζει ταφόπλακα στο ΕΣΥ. Και τρίζουν τα κόκκαλα του Γεννηματά…

Ναι τρίζουν, όσο κι αν σας ακούγεται μακάβριο. Δικό του έργο ήταν το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ένα από τα χειροπιαστά καλά που έκανε το ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν το έφερε και δεν το διατήρησε στην εξουσία μόνο η προσωπική γοητεία του Αντρέα. Αγωνίστηκαν κι άλλοι, τρέξανε κι άλλοι, μάτωσαν κι άλλοι για να μπει σε δρόμο κάποιοι κρίσιμοι τομείς στη ζωή των πολιτών. Με πρώτο και καλύτερο τον Γιώργο Γεννηματά, που το πείσμα του και το έργο του δεν τα λησμονεί ο ελληνικός λαός.

Και έρχεται η φουλαροφορούσα Γκάγκα (αξεπέραστο στυλ, αναμφισβήτητα!) να ρίξει μια ανάστροφη στον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και να προσφέρει ρόλο πρωταγωνιστικό στο χρήμα. Σκέψου ρε φίλε ότι ένα ταληράκι χρέωνε ο δόλιος ο Άδωνις για να πατήσεις το πόδι σου στο νοσοκομείο και τον κατηγορούσαμε για ανάλγητο. Σκατά στα μούτρα μας, τώρα θα πρέπει να ακουμπάς το κομπόδεμα μιας ζωής για να γλυτώσεις το πετσί σου σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή. Και όλο και θα ξηλώνεται το ΕΣΥ, ώσπου να φτάσουμε στο τέλος σε καταστάσεις κινηματογραφικές όπως στον «Βροχοποιό». Να σε στέλνουν από τον Άννα στον Καϊάφα και να γελάνε πίσω από την πλάτη σου…

Υ.Γ.: Δυο κουβέντες συγκράτησα από τη χθεσινή συνέντευξη του Νίκου Καπραβέλου, διευθυντή Β’ ΜΕΘ στο νοσοκομείο Παπανικολάου, στους Γιώργο Τραπεζιώτη και Γιώργο Μελινγκώνη, στο Κόκκινο 105,5:

• Πρώτον, δεν θέλουμε ντουβάρια θέλουμε γιατρούς.
• Και δεύτερον, δεν μπορούμε να βλέπουμε τον ασθενή ως πελάτη.

Ή μήπως και μπορούμε και θέλουμε κυρία Μίνα μου;

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (30.11.2022)