ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018, μεσημέρι, στο σπίτι-σκήτη της Μαριανίνας Κριεζή στην Ερέτρια. Ισόγεια, γκρίζα, μεταπολεμική, λιλιπούτεια μονοκατοικία, δεν την προσέχει ανθρώπου μάτι απ’ έξω. Τσιμεντοστρωμένη αυλή με τέσσερα σκυλιά –«τρία δικά μου, ένα της Άννας (σ.σ. Παναγιωτοπούλου)»–, ένα υπνοδωμάτιο κι ένα σαλόνι όλα κι όλα. Καθόμαστε μέσα ν’ αποφύγουμε την αντηλιά. Στο τραπέζι ζουμερός κόκορας με χόρτα αλά Μαριανίνα, σαλάτα με ανθότυρο, μαύρο ψωμί.
Παρέα με τον ραδιοφωνικό παραγωγό της ΕΡΑ Σιδερή Πρίντεζη, ο οποίος μεσολάβησε μεγαλόθυμα για τη συνάντηση, ακούμε την οικοδέσποινα να διατρέχει τοπία ακριβής μνήμης. Καμιά ώρα μετά την άφιξή μας έγινε ανείπωτα φανερό ότι είχε αποφασίσει να μιλήσει, πρώτη φορά αποκλειστικά, τόσο εκτεταμένα και από καρδιάς, για τη μικρή πατρίδα του μυαλού της. Την εκπομπή «Εδώ Λιλιπούπολη» που έβγαινε στον αέρα του Τρίτου Προγράμματος απ’ τον Δεκέμβριο του 1977 ως τον Μάιο του 1980. Μέσα στη φωτεινή επταετία (1975-1982) που ο Μάνος Χατζιδάκις και οι συνεργάτες του καλλιέργησαν με πείσμα και αίσθηση καθήκοντος τις πολιτιστικές τους προτάσεις στα πετροχώραφα του ελληνικού Δημοσίου.
- απόσπασμα από κείμενο του Γιώργου Ι, Αλλαμανή στη LiFO (ολόκληρο ΕΔΩ)