Αν διαβάζεις με τα πρεσβυωπικά γυαλάκια σου, ο τίτλος του μικρού αυτού σημειώματος παραπέμπει στο έτος που προετοιμαζόταν η σύνοδος της Φεράρα. Αν πάλι έχεις μάτι αετίσιο, πιθανότατα δεν διαβάζεις αυτήν την εφημερίδα κι αν έχεις μήνυμα στο instagram ή στο tik tok που γράφει 1437, πετάς στα ουράνια.
Ερχεται κάποια στιγμή αναπόδραστα η ώρα που ψάχνεις κι εσύ το «λεξιλόγιο των νέων» γιατί είσαι σαν ούφο σε μια συζήτηση - και «σπέκια» αν παραδέχεσαι πως «σλατίνα» είναι για σένα μια πόλη κάπου στη Ρουμανία. Κάπως έτσι ακόμα κι εμείς, η περήφανη Generation X, φαντάζουμε -στα μάτια των νεότερων- μπούμερ του κερατά. Αν δεν το παραδέχεσαι, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να με κάνεις να κριντζάρω. «1437» λοιπόν σημαίνει «σ’ αγαπώ για πάντα» και έχει να κάνει με τον αριθμό των γραμμάτων σε κάθε λέξη: ένα για το «I», 4 για το Love, 3 για το You και 7 για το Forever.
Μας χωρίζει χάος με τη γενιά Ζ κι αυτό δεν αποτυπώνεται μονάχα στις λέξεις. Αυτοί οι αυτόχθονες του διαδικτύου είναι τα παιδιά μιας πολύ άγριας και ακατανόητης για εμάς εποχής - κι ίσως γι' αυτό αποτυγχάνουμε να τα προστατεύσουμε. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε όλοι μας λοιπόν είναι να γεφυρώσουμε κάπως το χάος, να ξεκουνηθούμε, να μπούμε στον κόσμο τους χωρίς να κουνάμε το δάχτυλο.
Κάποτε ήμασταν εμείς η «καινούργια χαμένη γενιά», «σπρωγμένοι από την έντονη υποψία ότι βράζουν στο ίδιο καζάνι», που έγραφε κι ο Ντάγκλας Κόπλαντ. Στα σίγουρα είμαστε αυτοί που έσκασε ο κόσμος σαν βόμβα μέσα στα χέρια μας - και μέσα στην κοσμοχαλασιά πρέπει να μάθουμε κι άγνωστες λέξεις...
Ντίνα Δασκαλοπούλου