Σε λίγες ώρες από τώρα το θρυλικό Skipper’s δεν θα είναι πια εδώ. To βράδυ θα ανοίξουν τα φώτα του, θα ακουστεί η μουσική του και θα υποδεχθεί τις φίλες και τους φίλους του για τελευταία φορά. Ο Αλέξης και ο Γιάννης που το δημιούργησαν θα είναι εκεί. Ο Νίκος κι ο Αλέξανδρος που χρόνια τώρα το φροντίζουν επίσης. Μαζί τους όλα τα παιδιά του Skipper’s. Θα είμαστε κι όλοι εμείς εκεί, που το αγαπήσαμε θα είμαστε εκεί για ένα τελευταίο ποτό, ένα τελευταίο καλησπέρα καληνύχτα δίπλα στη θάλασσα της μαρίνας του Αλίμου.
Άλλο ένα σπουδαίο τοπόσημο της πόλης χάνεται μέσα στην αλλαγή που φέρνει ο χρόνος. Θα μας λείψει πολύ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Καλοκαίρια αλλά και χειμώνες, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Ξεκίνησε από μια σταλιά πρόχειρη κατασκευή και μέσα από την αγάπη και τη στήριξη που βρήκε, έγινε ένας μεγάλος όμορφος χώρος με αισθητική και στυλ που άλλο όμοιο του δεν υπήρξε σε ολόκληρη την Αττική.
Τι να πρωτοθυμηθώ…θυμάμαι μια νύχτα βροχερή του Δεκεμβρίου πριν από πολλά χρόνια, στις αρχές του skipper’s, νύχτα της γιορτής μου που δώσαμε ραντεβού με λίγους φίλους εκεί για τα «χρόνια πολλά».
Την ώρα που είχε πάρει να βραδιάζει για καλά, έπιασε μια απίστευτη βροχή -κατακλυσμός- και οι καλεσμένοι που άρχισαν να έρχονται πηδούσαν μέσα σε ρυάκια νερού που χύνονταν στη θάλασσα για να μπουν στο μαγαζί.
Και λίγο αργότερα, γύρω πριν τα μεσάνυχτα, είχε δυναμώσει τόσο η βροχή που το ταβάνι σε κάποιo σημείo πάνω από το μπαρ άρχισε να στάζει λίγο…κι όμως ήταν τόσο ζεστά…υπήρχε τόσο κέφι, τόση καλή διάθεση που κανείς δε νοιάστηκε, μείναμε εκεί με γέλια κι όμορφες μουσικές, μέχρι που η μπόρα πέρασε, ο ουρανός ξαστέρωσε κι εμείς ήμασταν ακόμα εκεί.
Θυμάμαι ακόμη τα όμορφα καραβάκια που στόλιζαν το μέσα μπαρ. Ένα βράδυ καθώς τα χάζευα με τον Αλέξη δίπλα μου ψιθύρισα αυθόρμητα…πόσο όμορφα είναι τα καραβάκια…κι ο Αλέξης σηκώθηκε αυτοστιγμής, πήγε και κατέβασε ένα που είχε κάπου στην άκρη του μπαρ και μου λέει «να, πάρε αυτό σου το χαρίζω…» α…αγαπημένος ο Αλέξης μοιραστήκαμε τόσα και τόσα…
Κι ο Γιάννης. Ήρεμη δύναμη. Πάντα εκεί. Φιλόξενος, πρώτα φίλος, μετά όλα τ΄ άλλα.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το κλείσιμο του skipper’s συμβολίζει και το τέλος μιας εποχής ανεμελιάς και ευμάρειας που έτσι κι αλλιώς πήρε την άγουσα «προς τα αποδυτήρια» την τελευταία δεκαετία της πολύπλευρης κρίσης. Ότι μαζί του «κλείνουμε» κι όλοι εμείς που περάσαμε εκεί τα πιο παραγωγικά μας χρόνια, μερικές από τις πιο όμορφες νύχτες μας με ατέλειωτες αναζητήσεις για τον κόσμο και όσα συμβαίνουν γύρω μας, με τόσα και τόσα.
Όμως δε θα το πούμε. Δε θα πούμε «τέλος εποχής», δεν είμαστε τόσο εύκολα παιδιά. Θα πούμε «πάμε για τα επόμενα, πάμε γι’ άλλα» και μακάρι αν η ζωή το φέρει, αν ο Αλέξης και ο Γιάννης το θελήσουν, να πάμε και σ’ ένα νέο Skipper’s γιατί όχι;
Όνειρα θα μου πείτε…ναι όνειρα, αυτή δεν είναι η πρώτη ύλη του κόσμου; Αυτή δεν ήταν η πρώτη ύλη του Skipper’s;
Αντί αποχαιρετισμού
Στράτος Φαναράς (fb)
