ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΣΤΟ ΝΟΥ ΞΑΦΝΙΚΑ, σήμερα. Και θέλω να τον αναφέρω, έστω μια φορά, σαν τα χαρτάκια που δίνουν οι γριές στον παππά για τη μνημόνευση των πεθαμένων.Ήταν φίλος μου, εφηβικός. Ευφυής, πλούσιος, περπατημένος. Εμείς, φτωχοί και περιορισμένοι. Μέναμε στη φοιτητική εστία, αυτός στο ρετιρέ της ιδιόκτητης πολυκατοικίας του στην Αθήνα (μια από τις πολλές).
Τον βρήκαν κρεμασμένο εκεί, στα 25 χρόνια του.
Δεν ξέρω γιατί. Είχε πάντα μια υπαρξιακή ανησυχία, πίστευα όμως ότι είναι ο στόμφος της νιότης, η τάση της να ρωτά αυθάδικα αυτά που δεν έχουν απάντηση.
Εκείνος, φαίνεται, τα εννοούσε.
Έχουν περάσει 40 χρόνια και περιέργως, δεν τον είχα σκεφτεί ποτέ όπως θα άξιζε σε ένα κολλητό. Με το δέον πένθος. Αλλά σήμερα (γελοία λεπτομέρεια: στο ντουζ), ήρθε στο νου μου με μια παράξενη ένταση.
- απόσπασμα από κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στο LiFO (oλόκληρο ΕΔΩ)
