Αποτελεί μελανό στίμα για την ελληνική δημοσιογραφία η στάση των περισσότερων μέσων ενημέρωσης στο θέμα των υποκλοπών. Και αυτό, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, καθώς τα περισσότερα και ισχυρότερα μέσα – με ελάχιστες εξαιρέσεις – έδωσαν μάχη για να συγκαλύψουν και όχι για να αποκαλύψουν το μείζον σκάνδαλο παρακολούθησης του αρχηγού του τρίτου κόμματος της Βουλής, άλλων πολιτικών και δημοσιογράφων!
Η αποσιώπηση του σκανδάλου, η προσπάθεια αντιπερισπασμού με την αναζήτηση παρακολουθήσεων επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ ώστε να επιχειρηθεί συμψηφισμός, η υποτονική (για τα μάτια του κόσμου) κάλυψη του σκανδάλου, υπήρξαν τα στοιχεία που κυριάρχησαν στα μέσα ενημέρωσης από την ημέρα αποκάλυψης του σκανδάλου.
Ακόμα πιο εξοργιστικά ήταν τα πρωτοσέλιδα που παρουσίαζαν κυρίως δημοσκοπήσεις και τα άρθρα κυρίως πρώην «εκσυγχρονιστών» και νυν «ακροκεντρώων» δημοσιογράφων, που συμπεριφέρονται ως εκπρόσωποι της κυβέρνησης Μητσοτάκη και όχι ως δημοσιογράφοι που οφείλουν να υπηρετούν την αλήθεια, πως «οι υποκλοπές δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες»!
Μπα;
Και ας πούμε ότι δεν τους ενδιαφέρουν. Ο δημοσιογράφος λειτουργεί με την αντίληψη τι ενδιαφέρει τον κόσμο και μόνο;
Πώς να ενδιαφέρει τους πολίτες κάτι που επιμελώς και συντονισμένα αποκρύβουμε; Που δεν ερευνούμε για να αποκαλύψουμε, αλλά για να συγκαλύψουμε;
Λυπάμαι, αλλά αν ήμασταν οι σημερινοί Έλληνες δημοσιογράφοι και εκδότες στις Ηνωμένες Πολιτείες, το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, που οδήγησε στην πτώση του Νίξον, δεν θα αποκαλυπτόταν ποτέ!
Υ.Γ.: Το συμπέρασμα δεν ισχύει φυσικά για όλους. Υπήρξαν συνάδελφοι, ακόμα και από μέσα της «συγκάλυψης», που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό – και μπράβο τους, έσωσαν την τιμή του κλάδου μας.
Βασίλης Σκουρής
