του Χρήστου Ξανθάκη
Πριν από κάτι εκλογές χαμένες στο βάθος του χρόνου (προδίδω ηλικίες τώρα, αλλά τέλος πάντων), μίλαγα με το φίλο μου τον Βαγγέλη. Παιδικός φίλος, διπλανό θρανίο, μπάλα μέχρι να δύσει ο ήλιος, χαβαλέ στα καουμπόικα, καταλαβαινόμαστε υποθέτω. Και αναρωτιόμασταν τι στο διάολο να ψηφίσουμε κι είπα εγώ την κλασική μαλακία «κάτι μικρό κι αριστερό» και απάντησε ο Βαγγέλης:
«Εγώ θα ψηφίσω ΚΚΕ»!
«Ρε μπούφη», του αντιγύρισα, «εσύ δεν είσαι καν αριστερός, τι ΚΚΕ μου λες ότι θα ψηφίσεις;»
«Όσο βάζει ο “Ριζοσπάστης” στην πρώτη σελίδα τα εργατικά ατυχήματα, εγώ θα ψηφίζω ΚΚΕ», μου ξαναπάντησε ο Βαγγέλης και το έληξε το ζήτημα.
Τον ξαναθυμήθηκα τον ανωτέρω διάλογο χτες το πρωί που πήγα στο περίπτερο για να αγοράσω εφημερίδες. Την έχω αυτή τη συνήθεια, γιατί πιστεύω ότι η ενημέρωση πρέπει να είναι μιξντ γκριλ, καλή και η δωρεάν, αλλά και η πληρωμένη μια χαρά είναι. Ούτε θα ζήσω παραπάνω, ούτε θα πλουτίσω, με τρία και τέσσερα ευρώ που δίνω κάθε μέρα στα φύλλα. Άσε που είμαι και μιας κάποιας ηλικίας (γκουχ, γκουχ…) και έχω καλομάθει με το χαρτί τόσες δεκαετίες.
Να μην τα πολυλογώ, το θέμα δεν είναι οι συνήθειες οι δικές μου, το θέμα είναι ότι χθες κυκλοφόρησε η “Εφημερίδα των Συντακτών” με το πρωτοσέλιδο της χρονιάς. Μάλιστα, όπως το γράφω, όπως το γράφω και ανατριχιάζω, γιατί είναι πραγματικά να χάνεις το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια σου με την κάτι παραπάνω από θλιβερή στατιστική των απωλειών από εργατικά ατυχήματα στη χώρα μας. Αντιγράφω απ’ την “EφΣυν”:
Καταλήγω πάλι με την “ΕφΣυν”:
«Εγώ θα ψηφίσω ΚΚΕ»!
«Ρε μπούφη», του αντιγύρισα, «εσύ δεν είσαι καν αριστερός, τι ΚΚΕ μου λες ότι θα ψηφίσεις;»
«Όσο βάζει ο “Ριζοσπάστης” στην πρώτη σελίδα τα εργατικά ατυχήματα, εγώ θα ψηφίζω ΚΚΕ», μου ξαναπάντησε ο Βαγγέλης και το έληξε το ζήτημα.
Τον ξαναθυμήθηκα τον ανωτέρω διάλογο χτες το πρωί που πήγα στο περίπτερο για να αγοράσω εφημερίδες. Την έχω αυτή τη συνήθεια, γιατί πιστεύω ότι η ενημέρωση πρέπει να είναι μιξντ γκριλ, καλή και η δωρεάν, αλλά και η πληρωμένη μια χαρά είναι. Ούτε θα ζήσω παραπάνω, ούτε θα πλουτίσω, με τρία και τέσσερα ευρώ που δίνω κάθε μέρα στα φύλλα. Άσε που είμαι και μιας κάποιας ηλικίας (γκουχ, γκουχ…) και έχω καλομάθει με το χαρτί τόσες δεκαετίες.
Να μην τα πολυλογώ, το θέμα δεν είναι οι συνήθειες οι δικές μου, το θέμα είναι ότι χθες κυκλοφόρησε η “Εφημερίδα των Συντακτών” με το πρωτοσέλιδο της χρονιάς. Μάλιστα, όπως το γράφω, όπως το γράφω και ανατριχιάζω, γιατί είναι πραγματικά να χάνεις το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια σου με την κάτι παραπάνω από θλιβερή στατιστική των απωλειών από εργατικά ατυχήματα στη χώρα μας. Αντιγράφω απ’ την “EφΣυν”:
- «51 εργαζόμενοι πλήρωσαν με τη ζωή τους την εργοδοτική απληστία και την κρατική αδιαφορία το 2022.
- Μνημειώδης υποστελέχωση των επιθεωρήσεων και ασύμμετρη εντατικοποίηση της δουλειάς, οι βασικές αιτίες των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων».
Καταλήγω πάλι με την “ΕφΣυν”:
«Η μνημειώδης υποστελέχωση της Επιθεώρησης Μεταλλείων, όπως σημειώνει και σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ, το σκανδαλωδώς αποξενωμένο από τον κόσμο της εργασίας ΕΛΙΝΥΑΕ, που έχει εκχωρηθεί ουσιαστικά στον ΣΕΒ, ως μοναδικός τριμερής και χρηματοδοτούμενος θεσμός για την υγεία και στην ασφάλεια στην εργασία, η έλλειψη κάθε σοβαρής προσπάθειας για συστηματικό έλεγχο και πρόληψη από το πολύπαθο ΣΕΠΕ (σ.σ.: επειδή πρέπει να λέμε όλη την αλήθεια, επί Ηλιόπουλου δούλευε κανονικά το ΣΕΠΕ), αλλά και η ευκολία με την οποία μπορεί μια επιχείρηση ή ένας εργολάβος να αυξήσει τις ώρες εργασίας, αποτελούν αιτίες, αν και όχι τις μοναδικές, για τα αυξανόμενα εργατικά ατυχήματα».Και κάπως έτσι μετράμε ένα λεωφορείο απώλειες από την αρχή του έτους. Αν τους βάλεις πλάι στους νεκρούς του κορωνοϊού δεν μοιάζουν πολλοί, αλλά αν τους βάλεις πλάι σε εμάς που περνάνε τον εργασιακό μας βίο πίσω από ένα γραφείο αρχίζει η εικόνα να θυμίζει ταινία τρόμου. Και απαιτεί να κάτσουμε μια στιγμούλα, να πάρουμε μια αναπνοή και να σκεφτούμε ότι δεν έχουν όλοι εργαζόμενοι, δεν έχουν όλες οι εργαζόμενες μοναδική τους έννοια αν είναι πετιμέζι ο λάτε. Να το σκεφτούμε έστω μια στιγμή, γιατί κάπου, όχι και τόσο μακριά μας, θρηνούν μανάδες, κλαίνε παιδιά, σπαράζουν σύζυγοι. Ας μην λησμονήσουμε τόσο εύκολα το δράμα τους…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost.gr (07.10.2022)