Η είδηση ήρθε από τη χθεσινή «Καθημερινή» σε ένα σχόλιο του Σταύρου Παπαντωνίου που γνωρίζει καλά τα παρασκήνια του μεγάρου Μαξίμου, αλλά και όσα ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του θα ήθελαν να λάβουν μια μορφή στοχευμένης δημοσιότητας.
Στο σχόλιο αυτό με τον τίτλο «Black list», αναφέρεται ότι από τις αρχές Αυγούστου, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών, ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει φτιάξει «με πολύ σχολαστικό τρόπο» μια λίστα με τα ονόματα βουλευτών και υπουργών που τον στήριξαν ή δεν τον στήριξαν σε αυτή την υπόθεση.
Αυτοί που δεν τον στήριξαν «έχουν σημειωθεί ως... εξαφανισμένοι» και ως εκ τούτου συγκροτούν τη «μαύρη λίστα» που δικαιολογεί και τον τίτλο του σχολίου. Η είδηση δεν μας παραξένεψε καθόλου, καθώς γνωρίζουμε μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει ο πρωθυπουργός.
Αλλά η Εφημερίδα των Συντακτών είναι μια αντιπολιτευόμενη εφημερίδα. Το ενδιαφέρον είναι πως δεν παραξενεύτηκαν σοβαροί άνθρωποι από τον χώρο της Ν.Δ. με διαφορετικές αντιλήψεις στο θέμα του σκανδάλου.
Απαντες θεωρούν πως τέτοιου είδους λίστες και πρακτικές συνάδουν με τον χαρακτήρα του Κυρ. Μητσοτάκη, δηλαδή με τις ανασφάλειες και τις φιλοδοξίες του και κυρίως με το γεγονός ότι διαχειρίζεται, πλέον, το κόμμα ως προσωπικό φέουδο. Η αλήθεια είναι ότι ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται τη χώρα ως ιδιοκτησία του. Γιατί να βλέπει διαφορετικά τη Ν.Δ.;
Το σκάνδαλο των υποκλοπών, όμως, αφορά καίρια ζητήματα δημοκρατίας και διαπερνά τον πυρήνα του πολιτεύματος, αν αναλογιστεί κανείς ότι, με την επίκληση του απορρήτου ως βασικής μεθόδου συγκάλυψης, το στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον έχει αφαιρέσει κάθε ουσιαστική ελεγκτική δυνατότητα από τα όργανα της Πολιτείας, συμπεριλαμβανομένου του Κοινοβουλίου.
Σε μια υπόθεση που ελέγχεται για τη νομιμότητά της και ενδεχομένως δημιουργεί ποινικές –πέρα από τις πολιτικές– ευθύνες, ο πρωθυπουργός χωρίζει τους βουλευτές και τους υπουργούς του με γνώμονα ποιος στηρίζει τη συγκάλυψη και την παρανομία και ποιος είναι με τη συνταγματική τάξη και τους νόμους.
Και όχι μόνο το κάνει αυτό, αλλά και το δημοσιοποιεί, ως απειλή για τα στελέχη του κόμματός του, ώστε να τα εξαναγκάσει να τον στηρίξουν στις παρανομίες του. Δεν είναι επικίνδυνος μόνο για τη χώρα. Είναι και για το κόμμα του οποίου ηγείται.