Και ξαφνικά, για λίγες μόνο μέρες, ο Ερντογάν έβγαλε τον… σκασμό. Και ο Μητσοτάκης, μετά συγχωρήσεως, επίσης. Σε επικοινωνιακό επίπεδο, μιλάμε: για τις ακραία επιθετικές και τις ακραία αμυντικές συγκρουσιακές φανφάρες ένθεν – κακείθεν που, μετά το αλήστου μνήμης… θερμό επεισόδιο στο δείπνο της Πράγας, δέσποζαν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στους τίτλους ειδήσεων των καναλιών και των λοιπών κατεχομένων – από τους δυο γείτονες ηγέτες – Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης…
Ξαφνικά λοιπόν, για λίγες μόνο μέρες, οι Ερντογάν και Μητσοτάκης βγήκαν απ’ το επικοινωνιακό κάδρο και τα ελληνικά… κατεχόμενα ΜΜΕ παραδόθηκαν εξ ολοκλήρου στο απεχθές κύκλωμα των βιαστών «της άμοιρης δωδεκάχρονης» ξεκοκαλίζοντας με αρρωστημένη βουλιμία κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρειά του. Ενώ τα τουρκικά αντίστοιχα, αφέθηκαν να ξομπλιάζουν τις… βλαβερές επιπτώσεις του πεπρωμένου. Το οποίο, κατά την δήλωση του Ταγίπ Ερντογάν, ευθύνεται για την έκρηξη στα ορυχεία της Αμάσρα, και τους 41 νεκρούς ανθρακωρύχους που άφησε πίσω της.
Κι εκεί που κοιμόμαστε ήσυχοι, ότι ο Τούρκος δεν θα ‘ρθει νύχτα να μας «χαλάσει», όπως φοβέρισε τον Μητσοτάκη στην Πράγα, βγήκαν οι… αναλυτές των New York Times να μας ξανατσιτώσουν. Να μας πουν ότι «ναι μεν, δεν αναμένονται ένοπλες συγκρούσεις Ελλάδας – Τουρκίας (σ σ: ότι ο καυγάς Ερντογάν – Μητσοτάκη στην Πράγα ήταν για τα εκλογικά παπλώματα των χωρών τους) αλλά ότι δεν μπορούν και να αποκλειστούν τελείως».
*******
«Ένας πολιτικά απειλούμενος Ερντογάν γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος για τους γείτονές του, με ενδεχόμενο να συμβούν ατυχήματα», δήλωσε ο διευθυντής του ερευνητικού ιδρύματος EDAM, Sinan Ulgen, στους New York Times. Υπενθυμίζοντας ότι «λόγω εκλογών στην Τουρκία και την Ελλάδα, οι δύο χώρες παραλίγο να μπουν σε πόλεμο 3 φορές: τη δεκαετία του 1970 με την έρευνα για πετρελαϊκά κοιτάσματα στο Αιγαίο (σ.σ: το 1976 με το περίφημο «Σισμίκ Ι», γνωστό και ως «Χόρα»), το 1995-96 για διεκδικήσεις αμφισβητούμενων βραχονησίδων στο ανατολικό Αιγαίο (σ.σ: το θερμό επεισόδιο στα Ίμια) και το 2020, πάλι για ενεργειακή εξερεύνηση (σ.σ: με το Oruc Reis σε ελληνικά χωρικά ύδατα, κοντά στο Καστελόριζο) σε αμφισβητούμενα ύδατα».
Δεν ξέρω εάν – όπως υποστηρίζει ο Sinan Ulgen – και στις τρείς αυτές περιπτώσεις «ατυχημάτων» η ελληνική πλευρά «έπαιζε μπάλα α λα τούρκα» (που πάει να πει, στημένη ένταση με προκλήσεις και ρητορική στρατιωτικών «γερακιών» και υπερεθνικιστών πολιτικών, με το βλέμμα στραμμένο στις εγχώριες εκλογές), αλλά για τις τωρινές κοκορομαχίες Ερντογάν – Μητσοτάκη είναι σίγουρο: ο δεύτερος μιμείται τον πρώτο, με τη βεβαιότητα ότι συσπειρώνει εκλογικά τους χαμένους σαμαρικούς και μετακαραμανλικούς (και χρυσαυγίτες – «γιατί όχι»;) εθνικιστές και ακροδεξιούς.
Σίγουρο επίσης είναι το γεγονός ότι ο Sinan Ulgen των New York Times (όπως και όλοι οι αναλυτές του διεθνούς Τύπου) δεν θα «τοποθετούσε» τα τρία αυτά θερμά επεισόδια σε «αμφισβητούμενα» αλλά σε ελληνικά χωρικά ύδατα και περιοχές» αν οι Έλληνες ηγέτες (Κωνσταντίνος Καραμανλής, Κώστας Σημίτης και Κυριάκος Μητσοτάκης) που τα διαχειρίστηκαν έπαιζαν α λα τούρκα και στο πεδίο της διπλωματίας – και όχι μόνο στο πεδίο της επικοινωνίας.
*******
Δυστυχώς η Ελλάδα, παραδοσιακά, «χρησιμοποιεί το Διεθνές Δίκαιο αμυντικά και όχι για να χτίσει δικαιώματα», όπως εξηγούσε προ ημερών ο καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου και πρώην υπουργός Εξωτερικών (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), Νίκος Κοτζιάς, αναφερόμενος στην «διαρκή υποχωρητικότητα» του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του απέναντι στην ακραία επιθετική διπλωματία του Ερντογάν.
Από την άλλη, ο Τούρκος ξέρει πώς να απειλεί την Ελλάδα και πώς να είναι σκληρός με ορισμένα κράτη μέλη της ΕΕ για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά δεν έχει πρόβλημα να επενδύει σε οικονομικές και στρατιωτικές συμφωνίες με την Ουκρανία και, ταυτόχρονα, να αντιμετωπίζει με… κατανόηση τον Βλαντιμίρ Πούτιν, να τα βρίσκει με τον Μπάϊντεν και να τους δουλεύει όλους ψιλό γαζί ποζάροντας ως… πολεμικός μεσολαβητής.
Ο Ερντογάν απλώς παίζει …τάβλι με τη Ελλάδα και με ολόκληρη τη Δύση, διευκρινίζει με αφοπλιστική γλαφυρότητα ο Τούρκος ακαδημαϊκός – συγγραφέας του βιβλίου «Η Νέα Τουρκία του Ερντογάν», Αχμέτ Ινσέλ: περιφέρει όλα τα πούλια στο τάβλι, αλλά με κάθε ζαριά αλλάζει το παιχνίδι, ανάλογα με το συμφέρον του, για να κερδίσει… Εργάζεται δήθεν για την ειρήνη στην Ουκρανία, ελπίζοντας σε αντάλλαγμα ότι οι σύμμαχοί του θα τον αφήσουν να κάνει ό,τι θέλει στην Τουρκία και να συνεχίζει την στρατιωτική κατοχή στην Κύπρο και τις προκλητικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο…
Αυτό είναι το θέμα μας: ο Ερντογάν παίζει (διπλωματικό) τάβλι και ο Μητσοτάκης (επιτραπέζια) Μονόπολη: προ ημερών μάλιστα, ο «δικός μας» εφηύρε και πρόσθεσε έναν νέο κανόνα στο… παιγνίδι του, τα «επίσημα εγκαίνια επένδυσης»: όπου, ο κερδισμένος βγάζει σέλφι με τους συμπαίκτες του, με φόντο πλακέτες για το έργο που θα κατασκευαστεί – πριν… να κατασκευαστεί. Τον εφάρμοσε μάλιστα επί εδάφους την περασμένη Δευτέρα τον… επιτραπέζιο κανόνα, με σέλφι και ταρατατζούμ επί του εργοταξίου του Ελληνικού…
Αφήνοντας τον κ. Δένδια στην διπλωματική του μοναξιά, να ισορροπεί στο ξεφτισμένο σχοινί της «εθνικής γραμμής»… Με τον Ερντογάν, απ’ τη μια, να αλλάζει με κάθε ζαριά το διπλωματικό παιχνίδι, και τον… δικό του, απ’ την άλλη, να παίζει ανέμελος Μονόπολη: «Ο κ. Μητσοτάκης ενδιαφέρεται πιο πολύ για deals και μπίζνες, παρά για τα εθνικά συμφέροντα», απεφάνθη επί του… πρακτέου, όταν ρωτήθηκε (σε ραδιοφωνική συνέντευξη) ο Νίκος Κοτζιάς. Άδικο έχει;
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από το μπλογκ Τα Ρέστα
