Κατάγομαι από το Κονγκό. Γεννήθηκα το 1983 στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρα και έζησα τα πιο πολλά μου χρόνια στο κομμάτι που λέγεται Αμπελόκηποι-Γουδί-Ζωγράφου. Η Ελλάδα είναι το σπίτι μου. Το μέρος που γεννήθηκα, που μεγάλωσα, που διαμόρφωσε αυτό που είμαι. Έχω μέσα μου όλα τα χούγια, τα καλά και τα κακά. Η Αθήνα είναι το μέρος που πάντα θέλω να γυρνάω. Είναι ένα στοιχείο της ψυχοσύνθεσής μου. Απλά, για να δανειστώ έναν στίχο των Terror X Crew, «δεν είμαι ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει».
Το Κονγκό είναι «το εξοχικό μου». Είναι, βασικά, ένα όνειρο. Το μέρος που γεννήθηκαν οι γονείς, οι παππούδες. Είναι μια ανάμνηση, μια υπόσχεση, μια εξερεύνηση. Ένας τρόπος να δεις τον εαυτό σου, να πας πίσω και να βρεις τις ρίζες σου. Είναι σίγουρα και μια προοπτική.
«Afrogreco» είμαι εγώ. Όταν δημιούργησα τον όρο για τον δίσκο, συνειδητοποίησα ότι είμαι ένας άνθρωπος που έχει γεννηθεί κι έχει μεγαλώσει εδώ, κατάγεται από την Αφρική, μιλάει τις γλώσσες της Αφρικής και φέρει δύο διαφορετικούς πολιτισμούς. Την ελληνική κουλτούρα 100% κι αυτό που κουβαλάει από το σπίτι του γιατί οι γονείς του κατάγονται από αλλού. Οι άνθρωποι για να καταλάβουμε κάτι, θέλουμε να το βάζουμε σε ράφια και σε κουτάκια.
Αποφάσισα ότι δεν μπορώ να μπω σε ένα ράφι. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι μόνο Έλληνας ή μόνο Κονγκολέζος, είναι ψέμα. Άρα, πρέπει να πω την αλήθεια, ότι είμαι και τα δύο. Ένας Έλληνας με αφρικανικές ρίζες ή ένας Αφρικανός που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα. Είναι μια σύνθεση, λοιπόν.
Ως έγχρωμο παιδί στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘90, είχα την χαρά και την τύχη να μεγαλώσω σε μια κατάσταση γειτονιάς πολύ προστατευμένη, πολύ όμορφη. Υπήρχε πολλή αγάπη. Οι ζωές όλων ήταν διαφορετικές τότε, η Ελλάδα ήταν διαφορετική, ο κόσμος ζούσε αλλιώς. Υπήρχαν οι δραχμές, και στις δραχμές τότε, ο καθένας είχε τη θέση του. Η έννοια της κοινωνίας και της αλληλεγγύης ήταν πιο αυθόρμητες. Τώρα τα έχουμε τυποποιήσει και οργανώσει -και πολύ καλά έχουμε κάνει. Τότε, όμως, η ανθρωπιά ήταν πολύ πιο έντονη.
Ήμουν το μόνο παιδί από την Αφρική στο σχολείο. Αλλά αυτός που ξεχώριζε τότε, ήταν ιδιαίτερος. Υπήρχε προσοχή. Δεν ήμουν σε μια «γυάλα», ήμουν ένα παιδί σαν όλα τα άλλα.
Οι γονείς μας στα σπίτια δούλευαν, δεν είχες κάποιον Αφρικανό στον Άρειο Πάγο, είχες ήρωες αφανείς, σε κουζίνες, κηπουρούς, έκαναν τη δουλειά τη γύρω-γύρω.
Σίγουρα τα πράγματα τώρα είναι πιο ζόρικα. Κάθε εποχή έχει, δηλαδή, τις δυσκολίες της και πράγματα που πρέπει να ξεπεράσει. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι ένα κομμάτι, αλλά το τι άνθρωπος είσαι και πώς αντιμετωπίζεις επικείμενες δυσκολίες πάντα θα παίζει ρόλο. Υπάρχουν πολλά άσχημα σε διάφορα επίπεδα που τότε μπορεί να μην υπήρχαν. Ή δεν ήταν τόσο έντονα.
** Ένα μέρος από όσα είπε ο Ζερόμ Καλούτα στην Ελένη Τζαννάτου και δημοσιεύτηκαν στην Καθημερινή. Η συνέχεια εδώ (από το Harddog)
Ως έγχρωμο παιδί στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘90, είχα την χαρά και την τύχη να μεγαλώσω σε μια κατάσταση γειτονιάς πολύ προστατευμένη, πολύ όμορφη. Υπήρχε πολλή αγάπη. Οι ζωές όλων ήταν διαφορετικές τότε, η Ελλάδα ήταν διαφορετική, ο κόσμος ζούσε αλλιώς. Υπήρχαν οι δραχμές, και στις δραχμές τότε, ο καθένας είχε τη θέση του. Η έννοια της κοινωνίας και της αλληλεγγύης ήταν πιο αυθόρμητες. Τώρα τα έχουμε τυποποιήσει και οργανώσει -και πολύ καλά έχουμε κάνει. Τότε, όμως, η ανθρωπιά ήταν πολύ πιο έντονη.
Ήμουν το μόνο παιδί από την Αφρική στο σχολείο. Αλλά αυτός που ξεχώριζε τότε, ήταν ιδιαίτερος. Υπήρχε προσοχή. Δεν ήμουν σε μια «γυάλα», ήμουν ένα παιδί σαν όλα τα άλλα.
Οι γονείς μας στα σπίτια δούλευαν, δεν είχες κάποιον Αφρικανό στον Άρειο Πάγο, είχες ήρωες αφανείς, σε κουζίνες, κηπουρούς, έκαναν τη δουλειά τη γύρω-γύρω.
Σίγουρα τα πράγματα τώρα είναι πιο ζόρικα. Κάθε εποχή έχει, δηλαδή, τις δυσκολίες της και πράγματα που πρέπει να ξεπεράσει. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι ένα κομμάτι, αλλά το τι άνθρωπος είσαι και πώς αντιμετωπίζεις επικείμενες δυσκολίες πάντα θα παίζει ρόλο. Υπάρχουν πολλά άσχημα σε διάφορα επίπεδα που τότε μπορεί να μην υπήρχαν. Ή δεν ήταν τόσο έντονα.
** Ένα μέρος από όσα είπε ο Ζερόμ Καλούτα στην Ελένη Τζαννάτου και δημοσιεύτηκαν στην Καθημερινή. Η συνέχεια εδώ (από το Harddog)