Τα «Κατηφορικά Οικονομικά» μας μάραναν στην Ελλαδάρα…
του Χρήστου Ξανθάκη
Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, τρωγότανε ο Ρόναλντ Ρήγκαν να κατέβει υποψήφιος για πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων φυσικά, μιας και ο Ρόνυ άκουγε για κοινοκτημοσύνη και του σηκωνόσαντε όλες οι τρίχες. Κι επειδή η υποψηφιότητά του έπρεπε να συνοδεύεται από κάποιο πρόγραμμα, ένα χαρτί ρε φίλε, μια δήλωση προθέσεως, κατέθεσε στο τραπέζι τα «Κατηφορικά Οικονομικά»!
Όπερ μεθερμηνευόμενον φορολογικές απαλλαγές και κίνητρα και επιδοτήσεις για τους πλουσίους, οι οποίοι θα κονομήσουνε σφόδρα και θα τιγκάρει η πορτοφόλα τους. Κι επειδή κάπως θα τα φάνε τα λεφτά εξ ουρανού, εκεί επάνω στο μασούλημα όλο και κάποιο ψιχουλάκι θα κατηφορίσει και στο πινάκιο των φτωχών. Εντάξει, δεν μιλάμε τώρα για φιλέτο και μπαρμπουνάκι, αλλά και το μακαρόνι καλό είναι και το ρυζάκι δεν το πετάς. Καλοπερνάει ο άλλος, κουτσοβολεύεσαι κι εσύ…
Τότε, λοιπόν, ήταν συνυποψήφιος του Ρήγκαν για το χρίσμα ο Τζωρτζ Μπους ο πρεσβύτερος. Περίπτωση κάπως πιο προοδευτική, ας πούμε, και με τα πόδια του να πατάνε περισσότερο στη γη. Και βγήκε ο Τζωρτζ να μιλήσει για τα «Κατηφορικά Οικονομικά» του αντιπάλου του και τα χαρακτήρισε «Βουντού Οικονομικά». Ότι, δηλαδή, δεν είχανε καμία σχέση με την πραγματικότητα και πιο πολύ με μαγικά κόλπα μοιάζανε παρά με αποτελεσματικές ιδέες και λύσεις.
Τέλος πάντων, τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι όσο και ψηφοφόροι των ΗΠΑ πιστέψανε τον Ρήγκαν και όχι τον Μπους (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ξέχασε όσα υποστήριζε κι έγινε αντιπρόεδρος του Ρόνυ!), την πήρε ο πρώην ηθοποιός την προεδρία, το εφάρμοσε το πρόγραμμά του, κάποιοι κονομήσανε, κάποιοι λιμοκτονήσανε, ήτανε και στα τελειώματα η Σοβιετική αυτοκρατορία, τον έγραψε η ιστορία στα κατάστιχα των νικητών. Και από τότε, το παράδειγμά του ζήλεψαν πολλοί και ουκ ολίγοι έσπευσαν να τον ακολουθήσουν. Με τελευταία εξ αυτών την κακότυχη και βαριόμοιρη Λιζ Τρας…
Η οποία Λιζ Τρας, με το που εξελέγη πρωθυπουργός της Βρετανίας στη θέση του κλόουν Μπόρις, έσπευσε να δηλώσει την πίστη της στα «Κατηφορικά Οικονομικά» και να ανακοινώσει ότι θα πετσόκοβε τη φορολογία των πλουσίων. Για να κινηθεί το χρήμα, για να πάρει μπρος η οικονομία, για να απογειωθεί η αγορά, δώστε μου χρόνο εσείς να σας δίνω εγώ δικαιολογίες. Το είπε και περίμενε ότι από την πρώτη κιόλας μέρα της στην πρωθυπουργία, θα την υποδεχότανε το κατεστημένο με ανοιχτές αγκάλες. Και άνοιξε η γη να την καταπιεί!
Το στόρι είναι γνωστό, να μην το επαναλάβουμε τώρα. Αυτό που, ωστόσο, αξίζει να επισημανθεί, είναι ότι ακόμη και όταν απέσυρε εσπευσμένα τις προτάσεις της για τη φορολογία των λεφτάδων η Τρας, και πάλι δεν βρέθηκε κανείς να την υπερασπιστεί. Αντιθέτως, συνεχίστηκε το τηγάνισμα, ώσπου δεν άντεξε άλλο και είπε αντίο. Τόσο σύντομη ήταν μάλιστα η πρωθυπουργία της, ώστε, όπως έγραψαν ευφυώς οι New York Times, την όρκισε βασίλισσα και αποδέχθηκε την παραίτησή της βασιλιάς…
Τα γράφω αυτά, γιατί τον τελευταίο καιρό ακούμε όλο και περισσότερες μπουρδίτσες περί οικονομίας και πλούτου και στα δικά μας τα μέρη. Από εκείνο το αλησμόνητο του Σκυλακάκη ότι δεν κόβουμε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα γιατί θα ευνοηθούν οι πλούσιοι, έως το ανυπέρβλητο του Κυρανάκη ότι δεν μπορεί να μειωθεί ο ΦΠΑ στα τρόφιμα γιατί οι πλούσιοι τρώνε πιο πολλά μακαρόνια! Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος…
Βουντού κυρίες και κύριοι, ατόφιο από την Καραϊβική, σε μια εποχή όπου πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμος δεν έχει να πληρώσει το λογαριασμό του ηλεκτρικού, όπου ο τιμάριθμος έχει μεταμορφωθεί σε Τσάλεντζερ και όπου οι απευθείας αναθέσεις κάνουν πρωταθλητισμό άνευ αντιπάλου. Σε μια χώρα που όπου διευρύνεται μέρα με την ημέρα το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και όπου η μεσαία τάξη έχει προ πολλού δεχθεί τον τελευταίο της ασπασμό. Να τα βλέπει ο Ερντογάν από απέναντι και να μας φωνάζει «ηθικόν ακμαιότατον», σκασμένος στα γέλια!
Υ.Γ.: Μακριά από εμάς οι γελοιότητες του τύπου «μπράβο στους Βρετανούς που βάλανε πρωθυπουργό τους έναν Ινδό». Όπως οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα, έτσι και το κεφάλαιο δεν έχει χρώμα…
Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, τρωγότανε ο Ρόναλντ Ρήγκαν να κατέβει υποψήφιος για πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων φυσικά, μιας και ο Ρόνυ άκουγε για κοινοκτημοσύνη και του σηκωνόσαντε όλες οι τρίχες. Κι επειδή η υποψηφιότητά του έπρεπε να συνοδεύεται από κάποιο πρόγραμμα, ένα χαρτί ρε φίλε, μια δήλωση προθέσεως, κατέθεσε στο τραπέζι τα «Κατηφορικά Οικονομικά»!
Όπερ μεθερμηνευόμενον φορολογικές απαλλαγές και κίνητρα και επιδοτήσεις για τους πλουσίους, οι οποίοι θα κονομήσουνε σφόδρα και θα τιγκάρει η πορτοφόλα τους. Κι επειδή κάπως θα τα φάνε τα λεφτά εξ ουρανού, εκεί επάνω στο μασούλημα όλο και κάποιο ψιχουλάκι θα κατηφορίσει και στο πινάκιο των φτωχών. Εντάξει, δεν μιλάμε τώρα για φιλέτο και μπαρμπουνάκι, αλλά και το μακαρόνι καλό είναι και το ρυζάκι δεν το πετάς. Καλοπερνάει ο άλλος, κουτσοβολεύεσαι κι εσύ…
Τότε, λοιπόν, ήταν συνυποψήφιος του Ρήγκαν για το χρίσμα ο Τζωρτζ Μπους ο πρεσβύτερος. Περίπτωση κάπως πιο προοδευτική, ας πούμε, και με τα πόδια του να πατάνε περισσότερο στη γη. Και βγήκε ο Τζωρτζ να μιλήσει για τα «Κατηφορικά Οικονομικά» του αντιπάλου του και τα χαρακτήρισε «Βουντού Οικονομικά». Ότι, δηλαδή, δεν είχανε καμία σχέση με την πραγματικότητα και πιο πολύ με μαγικά κόλπα μοιάζανε παρά με αποτελεσματικές ιδέες και λύσεις.
Τέλος πάντων, τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι όσο και ψηφοφόροι των ΗΠΑ πιστέψανε τον Ρήγκαν και όχι τον Μπους (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ξέχασε όσα υποστήριζε κι έγινε αντιπρόεδρος του Ρόνυ!), την πήρε ο πρώην ηθοποιός την προεδρία, το εφάρμοσε το πρόγραμμά του, κάποιοι κονομήσανε, κάποιοι λιμοκτονήσανε, ήτανε και στα τελειώματα η Σοβιετική αυτοκρατορία, τον έγραψε η ιστορία στα κατάστιχα των νικητών. Και από τότε, το παράδειγμά του ζήλεψαν πολλοί και ουκ ολίγοι έσπευσαν να τον ακολουθήσουν. Με τελευταία εξ αυτών την κακότυχη και βαριόμοιρη Λιζ Τρας…
Η οποία Λιζ Τρας, με το που εξελέγη πρωθυπουργός της Βρετανίας στη θέση του κλόουν Μπόρις, έσπευσε να δηλώσει την πίστη της στα «Κατηφορικά Οικονομικά» και να ανακοινώσει ότι θα πετσόκοβε τη φορολογία των πλουσίων. Για να κινηθεί το χρήμα, για να πάρει μπρος η οικονομία, για να απογειωθεί η αγορά, δώστε μου χρόνο εσείς να σας δίνω εγώ δικαιολογίες. Το είπε και περίμενε ότι από την πρώτη κιόλας μέρα της στην πρωθυπουργία, θα την υποδεχότανε το κατεστημένο με ανοιχτές αγκάλες. Και άνοιξε η γη να την καταπιεί!
Το στόρι είναι γνωστό, να μην το επαναλάβουμε τώρα. Αυτό που, ωστόσο, αξίζει να επισημανθεί, είναι ότι ακόμη και όταν απέσυρε εσπευσμένα τις προτάσεις της για τη φορολογία των λεφτάδων η Τρας, και πάλι δεν βρέθηκε κανείς να την υπερασπιστεί. Αντιθέτως, συνεχίστηκε το τηγάνισμα, ώσπου δεν άντεξε άλλο και είπε αντίο. Τόσο σύντομη ήταν μάλιστα η πρωθυπουργία της, ώστε, όπως έγραψαν ευφυώς οι New York Times, την όρκισε βασίλισσα και αποδέχθηκε την παραίτησή της βασιλιάς…
Τα γράφω αυτά, γιατί τον τελευταίο καιρό ακούμε όλο και περισσότερες μπουρδίτσες περί οικονομίας και πλούτου και στα δικά μας τα μέρη. Από εκείνο το αλησμόνητο του Σκυλακάκη ότι δεν κόβουμε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα γιατί θα ευνοηθούν οι πλούσιοι, έως το ανυπέρβλητο του Κυρανάκη ότι δεν μπορεί να μειωθεί ο ΦΠΑ στα τρόφιμα γιατί οι πλούσιοι τρώνε πιο πολλά μακαρόνια! Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος…
Βουντού κυρίες και κύριοι, ατόφιο από την Καραϊβική, σε μια εποχή όπου πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμος δεν έχει να πληρώσει το λογαριασμό του ηλεκτρικού, όπου ο τιμάριθμος έχει μεταμορφωθεί σε Τσάλεντζερ και όπου οι απευθείας αναθέσεις κάνουν πρωταθλητισμό άνευ αντιπάλου. Σε μια χώρα που όπου διευρύνεται μέρα με την ημέρα το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και όπου η μεσαία τάξη έχει προ πολλού δεχθεί τον τελευταίο της ασπασμό. Να τα βλέπει ο Ερντογάν από απέναντι και να μας φωνάζει «ηθικόν ακμαιότατον», σκασμένος στα γέλια!
Υ.Γ.: Μακριά από εμάς οι γελοιότητες του τύπου «μπράβο στους Βρετανούς που βάλανε πρωθυπουργό τους έναν Ινδό». Όπως οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα, έτσι και το κεφάλαιο δεν έχει χρώμα…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (25.10.2022)
