Όταν ο Τσιόδρας γίνεται Τσε Γκεβάρα (στο περίπου…)

του Χρήστου Ξανθάκη 

Ξεκινάω με κάτι που είχε γράψει στα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου ο «Βηματοδότης», οπωσδήποτε πιο έμπειρος από εμένα στις υπόγειες διαδρομές της πραγματικής εξουσίας. Τότε που είχε σκάσει η μελέτη Τσιόδρα-Λύτρα και είχαν πάρει φωτιά τα τόπια:
«Πάντως, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι υπάρχει μια ενόχληση για τον πρωταγωνιστής της πρώτης φάσης της πανδημικής κρίσης. Παρά το γεγονός ότι η συνεργασία του και η επικοινωνία του με τον Πρωθυπουργό παραμένουν συνεχείς, στελέχη του Μαξίμου δεν αποφεύγουν τα σχόλια. Όπως λένε ορισμένοι, ο καθηγητής δείχνει πλέον με κάθε τρόπο πως θέλει να πάρει ασφαλείς αποστάσεις από ό,τι έχει να κάνει με τη διαχείριση της πανδημίας».

Αυτά προ δεκαμήνου, τότε που δεν είχε βγάλει ακόμη ο Λύτρας τη συνέχεια της μελέτης με το δικό του, εμπεριστατωμένο j’ accuse για τους διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ και την τραγική τους μοίρα. Για τη συγκεκριμένη έρευνα που μας έκανε όλους και όλες να χάσουμε το χρώμα μας (μην πω το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μας…), ούτε ένα «συγκλό» δεν βρήκε να πει ο Τσιόδρας. Για την «επικοινωνία κινδύνου», ωστόσο, της πανδημίας και τα «ψέματα» που κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο όσον αφορά στο κορωνοϊό, είχε ένα σωρό πράγματα να ξεστομίσει. Με δικά του λόγια από την σαββατιάτικη ημερίδα του ΙΑΣΩ Γενική Κλινική με θέμα “Επιδημίες – Πανδημίες που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα”:

• «Η επικοινωνία κινδύνου χρειάζεται ειδικούς, ομάδα, συνεργασία, να ανιχνεύεις τι πιστεύει το κοινό σου (public perception). Κάτι που αποτύχαμε. Παταγωδώς. Δεν ξέρω αν αποτύχαμε γιατί έφυγα εγώ από το προσκήνιο ή βγήκαν όλοι οι άλλοι; Αποτύχαμε γιατί σταματήσαμε να εμπιστευόμαστε την επιστήμη και εμπιστευόμασταν την ιδεοληψία μας. Το κύριο οικοδόμημα της επικοινωνίας κινδύνου χτίζεται πάνω στην εμπιστοσύνη απέναντι στο γιατρό, στον επιστήμονα, στον ειδικό οποίος θα αναλύσει την επικοινωνία κινδύνου. Ζήσαμε άπειρες ψευδείς ειδήσεις και ακόμα ζούμε».

Τα διαβάζω τα ανωτέρω και υποκλίνομαι στο μεγαλείο του ανδρός. Μόνος του έλυνε το γρίφο της επικοινωνίας, μόνος του καθησύχαζε τις μάζες, μόνος του έπειθε νιάτα και γηρατειά να καρφώσουν τη βελόνα στο μπράτσο και να εφαρμόσουν τη μάσκα στη μύτη (όχι απ’ την αρχή, αλλά τέλος πάντων…), μόνος του κράταγε τα μπόσικα στην πανδημία και στις παραφυάδες της, μόνος του σήκωνε στις πλάτες του ένα ολόκληρο έθνος και έσωνε τον κοσμάκη από την καταραμένη την παραπληροφόρηση. Και όταν έφυγε από το προσκήνιο, όταν πέσανε να τον φάνε τα «στελέχη του Μαξίμου» και τον βγάλανε από την κυκλοφορία, κατέρρευσε το οικοδόμημα και θρηνήσαμε ουκ ολίγες ζωές που ειδάλλως θα είχαν γλυτώσει. Όπως με τις ΜΕΘ και τους διασωληνωμένους δηλαδή, αλλά αυτό δεν το είπε τώρα ο κύριος καθηγητής, θα το πει προσεχώς γιατί δεν χωράγανε όλα στην ομιλία του. Προηγείτο το «δοξάστε με», που έχει πάντοτε προτεραιότητα!

Αλλά μιας και είμαστε ακόμη ζωντανοί, που λέει και το τραγούδι, να ρωτήσω κάτι ακόμη με το φτωχό μου το μυαλό:
Είκοσι μύρια δώσαμε για «επικοινωνία κινδύνου» στα ΜΜΕ με τη Λίστα Πέτσα και το αλησμόνητο «Μένουμε Σπίτι». Άμα πιστέψουμε τον Σώτο, δεν αποτύχαμε απλώς, αποτύχαμε παταγωδώς. Σε μια τέτοια περίπτωση, λοιπόν, δεν θα έπρεπε να ζητήσουμε αν όχι ευθύνες έστω κάποιου είδους αποζημίωση από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας; Να μη δώσουν λεφτά πίσω ρε φίλε, εντάξει, αλλά τώρα που θα βγει η Λίστα Σκρέκα και θα μας συμβουλεύει να κάνουμε οικονομία στο ηλεκτρικό, επτά μύρια να δώσει το υπουργείο, δεκαπέντε μύρια να προσφέρουν τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, οι ιστοσελίδες και οι εφημερίδες σε διαφημιστικά σποτ, μπανεράκια και ρεκλάμες. Το βρίσκω σωστό και τίμιο και πιστεύω ότι εν μέσω χειμώνος έτσι θα ξαναχτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στον πολίτη και στο κράτος. Παγωμένοι μεν, αλλά αγαπημένοι που θα λέγανε και στις παλιές ελληνικές ταινίες!

Y.Γ.: Ανήκω σε εκείνους και εκείνες που φάγανε ένα σκασμό πατσαβουριές, γιατί είχαν τολμήσει να αμφισβητήσουν την αυθεντία του Τσιόδρα. Οπότε θα μου επιτρέψετε τώρα, κάπως να τον γλεντάω…

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (18.10.2022)