Εδώ και μέρες έχει αποφασιστεί απεργία στους τηλεοπτικούς σταθμούς ως άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση προκειμένου να πάρει πίσω το νέο δώρο στους καναλάρχες, στους οποίους δίνει τη δυνατότητα να έχουν 260 εργαζόμενους αντί για 400 που προέβλεπε ο νόμος Παππά.
Πρόκειται, δηλαδή, για τις θέσεις εργασίας. Είναι μάχη επιβίωσης για δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικό προσωπικό που πέρασαν πολύ δύσκολα στα χρόνια των μνημονίων, με αθρόες απολύσεις, δραματικές μειώσεις μισθών και εξοντωτικά ωράρια.
Παρόλα αυτά, η είδηση για τα κανάλια δεν ήταν είδηση στα κανάλια. Αν ένας τηλεθεατής δεν το είχε διαβάσει, δεν θα το μάθαινε παρακολουθώντας κάποιο κεντρικό δελτίο.
Η αθώα εξήγηση είναι ότι η συσκότιση οφείλεται σε διάθεση αποφυγής της αυτοαναφορικότητας.
Το πιο πιθανό, όμως, είναι ότι οι ηγετικές ομάδες των καναλιών ταυτίζονται με το σύστημα εξουσίας και δεν θεωρούν είδηση μια απεργιακή κινητοποίηση που αφορά το δικό τους επαγγελματικό χώρο.
Είναι μια στρέβλωση βαθιά που αγγίζει τον πυρήνα της λειτουργίας των ΜΜΕ και την ουσία της σχέσης τους με την κυβέρνηση.
Και είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η εμπιστοσύνη των πολιτών στα media βρίσκεται στο ναδίρ και οι περισσότεροι τηλεθεατές δεν πιστεύουν ούτε καν το κανάλι που επιλέγουν.
