Χούι που το ‘χει ο πλανήτης μας. Να «μένει άφωνος» με κάθε ελληνικό θαύμα. Δηλαδή με οτιδήποτε η αφεντιά μας, με τη γνωστή της ευθυκρισία, θεωρεί θαύμα θαυμάτων, που του αξίζει ένα νέο άσμα ασμάτων. Και επειδή τα θαύματα σε άλλους τομείς σπανίζουν, η Ευρώπη (όταν μας κυριεύει η μετριοπάθεια) ή όλος ο πλανήτης (όταν ζυγίζουμε τα πράγματα αντικειμενικά) περιπίπτουν σε αφωνία όποτε κάποια ομάδα μας τα πάει καλά. Κι όχι κατ’ ανάγκην στο χορτάρι ή το παρκέ, αλλά και εκτός αυτών.
Ας πούμε στις μεταγραφές, αφού όποιος παίχτης έρχεται εδώ, «για να παίξει στην ομάδα που πάντα ονειρευόταν», είναι κράμα Ροναλντίνιο και Λεβαντόφσκι. Ενας Ροναλντόφσκι. Και στο YouTube να μην τον έχουν δει οι οπαδοί των μεν και των δε, σφάζονται με τα διαδικτυακά χαντζάρια τους για την απαράμιλλη αξία του ή την κραυγαλέα παλτοσύνη του. Οταν σε τρεις μήνες ο αστήρ προκύπτει παλτό, νέα χαντζάρια αστράφτουν στα ιντερνετικά καφενεία που αντικατέστησαν τα παραδοσιακά. Θαυμάσια τα πηγαίνουμε και στις φιέστες.
Την προηγούμενη φορά που έμεινε άναυδη η οικουμένη από ποδοσφαιρική πανήγυρή μας ήταν τον Απρίλη του 2019, όταν ο ΠΑΟΚ γιόρτασε το πρωτάθλημά του: «Αφωνος ο πλανήτης με τη φιέστα του Δικέφαλου» διαλαλεί ο τίτλος της εποχής, σε αθλητική εφημερίδα.
Τώρα διαβάζουμε ότι ο πλανήτης μας, που εν τω μεταξύ είχε ξαναβρεί τη φωνή του, «έμεινε άφωνος» από τη μεταγραφή του Μαρσέλο στον Ολυμπιακό και από την υποδοχή του στο «Καραϊσκάκης». 25.000 άνθρωποι αποθέωσαν «τη μεγαλύτερη μεταγραφή που έγινε ποτέ σε ελληνική ομάδα», όπως επιμένουν όσοι δεν άκουσαν ποτέ για Ριβάλντο ή Τζιοβάνι.
Συμβαίνουν και εις Παρισίους αυτά τα πανηγυριώτικα, και στη Μαδρίτη ή το Λονδίνο; Και λοιπόν; Είναι λόγος αυτός για να παρηγοριόμαστε; Ή να καμαρώνουμε που η ειδωλολατρεία καλά κρατεί, προς τέρψιν των ιερατείων, οικονομικών και πολιτικών;
Αναυδος λοιπόν ο πλανήτης, όχι όμως και ο υπουργός Ανάπτυξης της Κολακείας, που πίστωσε στον πρωθυπουργό ακόμα και τον ερχομό του Μαρσέλο. Είπε και ελάλησε ο κ. Γεωργιάδης: «Ανεβάζει την Ελλάδα ο Μητσοτάκης, αποφάσισε ο Μαρσέλο να έρθει στον Ολυμπιακό. Απλά είναι τα πράγματα. Αν ήταν τόπος μπίχλας η Ελλάδα, σιγά μην ερχόταν ο Μαρσέλο. Για να έρθει ο Μαρσέλο, βλέπει μια Ελλάδα που πάει μπροστά».
Απλά είναι τα πράγματα: με τέτοιο παιδαριώδες λιβάνισμα, ο ίδιος ο λιβανιζόμενος θα ‘πρεπε να βγάλει κόκκινη κάρτα στον αχαλινοκόλακά του. Εστω κίτρινη. Αμ δε.
Παντελής Μπουκάλας
Καθημερινή (07.09.2022)
