Το στέμμα της έχει ποταμούς αίματος, από τους Κύπριους και άλλους αγωνιστές που έπεσαν για την ελευθερία από το αποικιοκρατικό στέμμα
του Νίκου Παναγιωτόπουλου
Λέμε συχνά ότι “ο νεκρός δεδικαίωται” οπότε θεωρούμε πως είναι κακό να πούμε την αλήθεια. Κι όμως, υπάρχει μια παρεξήγηση: Η φράση είναι «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας» (Ρωμ. 6,7) και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει αυτό που νομίζουμε. Ο Απόστολος Παύλος μιλά για τη βάφτιση και το πώς η βάπτιση νεκρώνει την αμαρτία, καθιστώντας τον βαπτισθέντα “νεκρό” για αυτήν. Και προσθέτει πως τελικά ο “νεκρός” δεν μπορεί να αμαρτάνει άλλο. Αυτό ισχύει για όλους, όπως και για την μακροβιέστερη βασίλισσα της Βρετανίας που πέθανε και από χθες και τις επόμενες μέρες θα μας την παρουσιάσουν τα περισσότερα ξένα αλλά και ελληνικά κανάλια ως μια προσωπικότητα με θετικό πρόσημο!
Γεννημένος στην Κύπρο, επί προσωπικού δεν θα μπορούσα να μην γράψω ότι οι Κύπριοι μαρτύρησαν κατά τη βρετανική αποικιοκρατία. Άλλωστε κατά την προσφιλή τους τακτική, «διαίρει και βασίλευε»- το έκαναν και με το διαχωρισμό Ινδίας- Πακιστάν- έπραξαν το ίδιο με τους τουρκόφωνους, δημιουργώντας έκρηξη εθνικισμού για να διχάσουν την Κύπρο. Και αν οι Οθωμανοί είχαν πουλήσει την Κύπρο στους αποικιοκράτες Άγγλους ώστε οι τελευταίοι να τους προστατεύσουν από τους Ρώσους, ο Τσώρτσιλ δεν κράτησε την υπόσχεση του για ανεξαρτησία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά και αυτό το ειδικό καθεστώς δεν επέτρεψε και την ένωση με την Ελλάδα μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Την «πόρτα» στους Τούρκους άνοιξαν οι Άγγλοι με τις «Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου» για να κατοχυρώσουν τις δικές τους βάσεις και το τελειωτικό χτύπημα έδωσαν στη συνέχεια οι ΗΠΑ, με τον Χένρι Κίσιντζερ και τους χρήσιμους ηλίθιους της χούντας στην Ελλάδα.
«Δεν ξεχνώ», όμως την ιστορία του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που συνδέθηκε με τη στέψη της Ελισάβετ τον Ιούνιο του 1953. Στην Κύπρο, τότε, είχαν φροντίσει να στολίσουν όλες τις πόλεις για το μεγάλο γεγονός.
Ο 15χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Βαγορής όπως τον φώναζαν ήταν μαθητής στο Γυμνάσιο Πάφου αντέδρασε όταν είδε ότι το σχολείο του μπήκαν οι βρετανικές σημαίες αντί της ελληνικής.
Αρνήθηκαν να μπουν στο Γυμνάσιο, ζήτησαν να κατέβουν οι σημαίες και ο Παλληκαρίδης κατευθύνθηκε προς την Πλατεία της 28ης Οκτωβρίου. Ανέβηκε στον ιστό και κατέβασε τη βρετανική σημαία. Η κίνηση του προκάλεσε «σεισμό» σε όλη την Πάφο, με τους μαθητές να ξηλώνουν οτιδήποτε βρετανικό είχε στηθεί με αφορμή της στέψη της Ελισάβετ. Οι Βρετανοί αποικιοκράτες συνέλαβαν μαθητές, μεταξύ των οποίων και ο Παλληκαρίδης. Οι ποινές που επιβλήθηκαν δεν ήταν μεγάλες. Στα 17 βγήκε στο αντάρτικο, εντάχθηκε στον ΕΟΚΑ και τον Ιανουάριο του ’57 συνελήφθη, χωρίς ένταλμα και μετά από μια δίκη παρωδία και με φρικτά κι απάνθρωπα βασανιστήρια που κατήγγειλε μαζί με το ότι του αποσπάστηκε ομολογία με χρήση ένεσης, καταδικάστηκε σε θάνατο.
Ο 18χρονος πλέον Ευαγόρας Παλληκαρίδης κατηγορήθηκε ότι έφερε οπλισμό. Παραδέχθηκε ότι ήταν μέλος του ΕΟΚΑ, ότι ήθελε την ελευθερία της πατρίδας του και ότι έκανε αυτό που ήταν το καθήκον του, ως Έλληνας! Οι δικηγόροι του έστειλαν τηλεγράφημα στην Ελισάβετ που θα μπορούσε να δώσει χάρη με μια της λέξη. Η Βασίλισσα δεν είχε ξεχάσει. Ούτε που απάντησε. Θα απαγχονιστεί στις 14 Μαρτίου 1957, στις φυλακές της Λευκωσίας και -όπως και οι άλλοι εκτελεσμένοι Κύπριοι αγωνιστές- θα ταφεί στα "Φυλακισμένα Μνήματα", για την αποφυγή μετατροπής της κηδείας σε παλλαϊκή αντικατοχική διαδήλωση.
Εγώ γεννημένος στην Πάφο 22/04/73 δεν μπορώ να ξεχάσω τα εγκλήματα που έγιναν στην Κύπρο και την εκπρόσωπο της αποικιοκρατίας και της υποδούλωσης που αρνήθηκε να δώσει χάρη στον Παλληκαρίδη, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις. Το στέμμα της έχει ποταμούς αίματος, από τους Κύπριους και άλλους αγωνιστές που έπεσαν για την ελευθερία από το αποικιοκρατικό στέμμα. Και δεν θα παρακολουθώ με μεγάλη χαρά τις χαζοχαρούμενες πρωινές εκπομπές που θα μας μπαφιάσουν με τα γνωστά κλισέ της lifestyle κηδείας και των πρωτοκόλλων.
- το κείμενο του Ν. Παναγιωτόπουλου είναι από το Newpost