του Χρήστου Ξανθάκη
Πέθανε ο Γκόρμπι ρε φίλε και θυμηθήκαμε τον Ψυχρό Πόλεμο! Που τον κέρδισαν οι Αμερικάνοι και φχαριστήθηκε ο κόσμος γέλιο, χαρά, ελευθερία και αναψυκτικά τύπου Κόλα.Με τον μακαρίτη να παίζει το ρόλο του, αναμφιβόλως, μιας και αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Αλλά δεν ήταν η δικιά του η ανικανότητα που έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά. Τα συντριπτικά χτυπήματα, πέρα από σταλινισμούς και σταχανοβισμούς, τα έδωσε το Χόλυγουντ!
Ε ναι ρε παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η βιομηχανία του κινηματογράφου ήταν που πούλησε με τρόπο αριστοτεχνικό το παραμύθι του Αμερικάνικου Όνειρου σε όλη την υφήλιο. Και θαμπώθηκε ο κοσμακης και μάσησε και αγκάλιασε το φούμαρο και του πήρε τρεις δεκαετίες να καταλάβει ότι αφορούσε μόνο σε ένα δέκα τοις εκατό του συνόλου και όχι σε όλους και όλες. Αλλά όπως γράφανε και τα σημειώματα στα παλαιά εμπορικά καταστήματα:
Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!
Μη σας ζαλίζω άλλο, όμως, με το παρελθόν, πάμε στο σήμερα ατάκα κι επί τόπου. Πάμε στις διακοπές μου (σας έλειψα;), που τις πέρασα στον μαγευτικό Πλαταμώνα της Πιερίας και στα γύρω μέρη με εκδρομούλες. Και ένα βράδυ που βαριόμασταν το παρεάκι, πεταχτήκαμε στους Νέους Πόρους που είναι δίπλα, να δούμε στο θερινό σινεμά “Victoria” την καινούρια ταινία του Τζορτζ Κλούνεϊ και της Τζούλιας Ρόμπερτς, που έφερε τον τίτλο τον ιδιαιτέρως εκφραστικό τίτλο «Εισιτήριο για τον Παράδεισο». Και αντιγράφω από το δελτίο Τύπου για το σενάριο, δια της ιδιαιτέρως ξεκουραστικής μεθόδου του κόπυ πάστε:
Όπου «Παράδεισος», για να μην χάνουμε και την μπάλα, ίσον το Μπαλί, σούπερ μαγευτικό και σαγηνευτικό και θελκτικό. Και ο Τζωρτζ με την Τζούλια να το διασκεδάζουν και ο σκηνοθέτης να καδράρει αποτελεσματικά τη διάδρασή τους και τις φυσικές ομορφιές και τα αστειάκια να μην είναι εντελώς ψόφια, κλασικό Χόλυγουντ, πιο κλασικό δεν γίνεται, εκατό χρόνια κρατάει αυτή η κολόνια. Και κανονικά έπρεπε να βγω χαλαρός και λάιτ από το σινεμά, αλλά βγήκα με μια πικρή, πολύ πικρή γεύση στο στόμα…
Όχι γιατί η ταινία ήταν μέτρια από σινεφίλ απόψεως (ναι, έχω διαβάσει τις κριτικές), αλλά διότι δεν κατάφερε ούτε μια στιγμή να με κάνει να λησμονήσω τον κόσμο γύρω μου, τις έννοιες μου, τις ανησυχίες μου. Δεν με ταξίδεψε ούτε μια στιγμή μακριά απ’ την πανδημία του κορωνοϊού, μακριά απ’ την εισβολή στην Ουκρανία, μακριά απ’ τη φτώχεια και την καντήφλα που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, μακριά απ’ τις θανατικές ποινές που απλόχερα μοίρασε ο γαλαντόμος Στέλιος Πέτσας…
Πιστέψτε με, δεν μπήκα στο σινεμά για να παραστήσω τον άπιστο Θωμά. Ήθελα να παραμυθιαστώ, να ξεχαστώ, να χαθώ στα πλατιά χαμόγελα του Τζωρτζ και της Τζούλια και η λήθη δεν προέκυψε ούτε μια στιγμή. Αν είναι επειδή έγινα χοντρόπετσος με τα χρόνια, δεκτό και φέρτε μου τα χάπια για τη χοληστερίνη. Αν, όμως, αυτό που ζούμε δεν μπορεί πλέον ούτε το Χόλυγουντ να το νικήσει, το Χόλυγουντ που τσατάλιασε ολόκληρη Σοβιετία, τότε μάλλον είναι πολύ μεγάλος ο κουβάς που μας φιλοξενεί. Και στον πάτο του, φιγουράρουν οι αθάνατοι στίχοι του Μπάουι:
Ήρθανε σήμερα όλοι οι εφιάλτες
κι όπως το κόβω, δεν έχουν σκοπό να φύγουν ποτέ…
Ε ναι ρε παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Η βιομηχανία του κινηματογράφου ήταν που πούλησε με τρόπο αριστοτεχνικό το παραμύθι του Αμερικάνικου Όνειρου σε όλη την υφήλιο. Και θαμπώθηκε ο κοσμακης και μάσησε και αγκάλιασε το φούμαρο και του πήρε τρεις δεκαετίες να καταλάβει ότι αφορούσε μόνο σε ένα δέκα τοις εκατό του συνόλου και όχι σε όλους και όλες. Αλλά όπως γράφανε και τα σημειώματα στα παλαιά εμπορικά καταστήματα:
Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!
Μη σας ζαλίζω άλλο, όμως, με το παρελθόν, πάμε στο σήμερα ατάκα κι επί τόπου. Πάμε στις διακοπές μου (σας έλειψα;), που τις πέρασα στον μαγευτικό Πλαταμώνα της Πιερίας και στα γύρω μέρη με εκδρομούλες. Και ένα βράδυ που βαριόμασταν το παρεάκι, πεταχτήκαμε στους Νέους Πόρους που είναι δίπλα, να δούμε στο θερινό σινεμά “Victoria” την καινούρια ταινία του Τζορτζ Κλούνεϊ και της Τζούλιας Ρόμπερτς, που έφερε τον τίτλο τον ιδιαιτέρως εκφραστικό τίτλο «Εισιτήριο για τον Παράδεισο». Και αντιγράφω από το δελτίο Τύπου για το σενάριο, δια της ιδιαιτέρως ξεκουραστικής μεθόδου του κόπυ πάστε:
«Οι βραβευμένοι με Όσκαρ Τζορτζ Κλούνεϊ και Τζούλια Ρόμπερτς, επανασυνδέονται στη μεγάλη οθόνη στο ρόλο δυο πρώην ερωτικών συντρόφων που καταλήγουν ανέλπιστοι σύμμαχοι, στην ταινία Εισιτήριο Για Τον Παράδεισο.
Προσπαθώντας να αποτρέψουν την κόρη τους από έναν παρορμητικό γάμο, ανακαλύπτουν ότι η σπίθα μεταξύ τους, μπορεί και να μην έχει σβήσει εντελώς».
Όπου «Παράδεισος», για να μην χάνουμε και την μπάλα, ίσον το Μπαλί, σούπερ μαγευτικό και σαγηνευτικό και θελκτικό. Και ο Τζωρτζ με την Τζούλια να το διασκεδάζουν και ο σκηνοθέτης να καδράρει αποτελεσματικά τη διάδρασή τους και τις φυσικές ομορφιές και τα αστειάκια να μην είναι εντελώς ψόφια, κλασικό Χόλυγουντ, πιο κλασικό δεν γίνεται, εκατό χρόνια κρατάει αυτή η κολόνια. Και κανονικά έπρεπε να βγω χαλαρός και λάιτ από το σινεμά, αλλά βγήκα με μια πικρή, πολύ πικρή γεύση στο στόμα…
Όχι γιατί η ταινία ήταν μέτρια από σινεφίλ απόψεως (ναι, έχω διαβάσει τις κριτικές), αλλά διότι δεν κατάφερε ούτε μια στιγμή να με κάνει να λησμονήσω τον κόσμο γύρω μου, τις έννοιες μου, τις ανησυχίες μου. Δεν με ταξίδεψε ούτε μια στιγμή μακριά απ’ την πανδημία του κορωνοϊού, μακριά απ’ την εισβολή στην Ουκρανία, μακριά απ’ τη φτώχεια και την καντήφλα που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, μακριά απ’ τις θανατικές ποινές που απλόχερα μοίρασε ο γαλαντόμος Στέλιος Πέτσας…
Πιστέψτε με, δεν μπήκα στο σινεμά για να παραστήσω τον άπιστο Θωμά. Ήθελα να παραμυθιαστώ, να ξεχαστώ, να χαθώ στα πλατιά χαμόγελα του Τζωρτζ και της Τζούλια και η λήθη δεν προέκυψε ούτε μια στιγμή. Αν είναι επειδή έγινα χοντρόπετσος με τα χρόνια, δεκτό και φέρτε μου τα χάπια για τη χοληστερίνη. Αν, όμως, αυτό που ζούμε δεν μπορεί πλέον ούτε το Χόλυγουντ να το νικήσει, το Χόλυγουντ που τσατάλιασε ολόκληρη Σοβιετία, τότε μάλλον είναι πολύ μεγάλος ο κουβάς που μας φιλοξενεί. Και στον πάτο του, φιγουράρουν οι αθάνατοι στίχοι του Μπάουι:
Ήρθανε σήμερα όλοι οι εφιάλτες
κι όπως το κόβω, δεν έχουν σκοπό να φύγουν ποτέ…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (16.9.2022)