[...] Πράγματι ο Ψυχάρης είχε κάνει κορυφαία πράγματα, που δικαιολογούσαν απόλυτα τη δύναμη του μύθου του. Εκ του προχείρου, δυο πράγματα μπορώ να ξεχωρίσω, με τη δική μου αξιολόγηση.Το ανεπανάληπτο ρεπορτάζ του στο «Βήμα» για την πτώση της χούντας και τη μεταπολίτευση, το οποίο αργότερα έγινε βιβλίο με τίτλο «Τα Παρασκήνια της Αλλαγής». Ενα ρεπορτάζ επιπέδου «Τhe Pentagon Files» και «Watergate», εφάμιλλο με τις καλύτερες σελίδες της αμερικανικής δημοσιογραφίας, το οποίο αν υπήρχαν στον τόπο μας σοβαρές Σχολές Δημοσιογραφίας θα έπρεπε προ καιρού να το είχαν συμπεριλάβει στα υπεραναγκαία μαθήματα.
Και ως δεύτερο κορυφαίο επίτευγμά του, τη δημιουργία του κυριακάτικου «Βήματος» από τη δεκαετία του ΄90, μιας εφημερίδας που ανέβασε σε άλλη πίστα τον ελληνικό Τύπο. Μιας εφημερίδας - ζωντανό μάθημα ακόμη και σήμερα για δημοσιογράφους και επίδοξους διευθυντές εφημερίδων.
Αυτά για τον μύθο. Τα υπόλοιπα αφορούν τον Ψυχάρη που έζησα. Λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Λαμπράκη και αφού ο Ψυχάρης είχε αποκτήσει την ιδιοκτησία και τη διοίκηση του ΔΟΛ, ένας άλλος κορυφαίος επιχειρηματίας και συνεταίρος του Ψυχάρη, μου είχε διατυπώσει την εξής πρόβλεψη: «Ο Σταύρος έκανε πράξη το όνειρο της ζωής του. Εγινε αφεντικό στον ΔΟΛ. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό το όνειρο θα αποδειχθεί ο εφιάλτης του». Τα επόμενα χρόνια, παρακολουθώντας τα διάφορα επεισόδια της πτώσης μιας αυτοκρατορίας, σοκαρίσθηκα από το ρεαλισμό και το βαθμό επιβεβαίωσης της «προφητείας».
Όμως η «προφητεία» είχε και την αιτιολόγησή της : «Ο Σταύρος μπορεί να είναι ο καλύτερος δημοσιογράφος και διευθυντής εφημερίδας που έχω γνωρίσει. Δεν είναι όμως τόσο καλός, ούτε ως εκδότης και πολύ περισσότερο ως επιχειρηματίας».
Το μεγάλο ατύχημα της ζωής του Ψυχάρη είναι ότι έγινε το απόλυτο αφεντικό στο μεγαλύτερο δημοσιογραφικό Συγκρότημα της χώρας, όταν η χώρα ήδη πήγαινε στο ραντεβού της με την κατάρρευση και τη χρεωκοπία. Οταν η Ελλάδα που μεγαλούργησε, συνδημιούργησε και έπαιζε στα δάχτυλά του σταδιακά εξαφανιζόταν. Η Ελλάδα του Ψυχάρη, βήμα-βήμα και χρόνο με το χρόνο, έπαυε να υπάρχει. Η Ελλάδα του εκσυγχρονισμού, του Χρηματιστηρίου, του νεο-γιαπισμού, των αναδυόμενων επιχειρηματικών τζακιών, έδινε τη θέση της στην Ελλάδα των «Σκοτεινών Χρόνων», των Μνημονίων και της «φτωχοκώσταινας». Στην πρώτη Ελλάδα, ο Ψυχάρης ήταν ένας πρωταγωνιστής, ένα ίνδαλμα και ένας «Πολίτης Κέιν», έστω στη βαλκανική εκδοχή του. Στη δεύτερη Ελλάδα, ο Ψυχάρης ήταν απλώς ένας επιχειρηματίας που έπρεπε να σώσει το «μαγαζί» του από τη χρεωκοπία. [...]
- απόσπασμα από κείμενο του Θανάση Τσεκούρα στο ieidiseis (oλόκληρο ΕΔΩ)
