Πού οφείλεται το πάθος των υποστηρικτών Μητσοτάκη εναντίον του Προκόπη Παυλόπουλου;
Γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς
H πρόωρη έναρξη των κοινοβουλευτικών διεργασιών για τη διερεύνηση του σκανδάλου των υποκλοπών, στην οποία υποχρεώθηκε να συναινέσει η κυβέρνηση, σκιάζεται ήδη από μια άνευ προηγουμένου προσωπική αντιπαράθεση στο εσωτερικό της Δεξιάς. Λες και άνοιξαν ξαφνικά οι παλιοί λογαριασμοί μεταξύ μητσοτακικών, καραμανλικών και σαμαρικών που τους κρατούσαν μέχρι σήμερα όλες οι πλευρές κρυφούς. Και τα χτυπήματα είναι πλέον μόνο κάτω από τη ζώνη.
Αυτή τη φορά δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της «υπηρεσίας ενημέρωσης» του Μαξίμου μόνο τα πολιτικά στελέχη που έχουν τεθεί εκτός του κομματικού μηχανισμού σε προγενέστερο χρόνο (από τον Κύρτσο μέχρι τον Αντώναρο, τον Σπηλιωτόπουλο, τον Τσιτουρίδη κ.ά.), αλλά και όποιος άλλος τολμά να διαρρήξει το ένοχο σιωπητήριο που έχει κηρυχθεί για το ζήτημα των υποκλοπών. Αντίθετα, το πρωθυπουργικό περιβάλλον ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με ακραία πολιτικά μορφώματα, όπως το σχήμα Κρανιδιώτη-Τζήμερου που δεν το άντεξε ούτε ο Μπογδάνος.
Ακόμα και πρωτοκλασάτα στελέχη της Ν.Δ. με ηγετικές φιλοδοξίες, όπως η Ολγα Κεφαλογιάννη, είδαν το όνομά τους να διασύρεται από τα μέσα ενημέρωσης που αλληλοστηρίζονται με τον κ. Μητσοτάκη, μόνο και μόνο επειδή φρόντισε να αμυνθεί από δικές τους επιθέσεις και να υπερασπιστεί την πολιτική της αξιοπρέπεια.
Τον τόνο σ’ αυτή την εκστρατεία δίνουν βέβαια τα μέσα των ομίλων Μαρινάκη και Αλαφούζου, αλλά το πνεύμα τους μοιάζει σχεδόν ταυτόσημο με τα καινούργια καθαρά προπαγανδιστικά προϊόντα του «επιτελικού κράτους».
Δεν είναι μυστικό ότι εκείνος που δέχεται τα περισσότερα βέλη είναι ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν να πει το αυτονόητο, ότι δηλαδή η πολιτική ευθύνη ανήκει σε ένα μόνο πρόσωπο, τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, εφόσον αυτός ήταν που επέλεξε να μετατρέψει ένα ήδη πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα σε απόλυτα προσωποπαγές. Η αρχική αντίδραση ήταν ο αιφνιδιασμός. Η είδηση για την ομιλία του κ. Παυλόπουλου στο Κομμένο την περασμένη Τρίτη μεταδόθηκε σχεδόν ασχολίαστη, ενώ, όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο οι βολές εναντίον του πλήθαιναν. Και χτες το «Βήμα» τον απαξίωνε με ειρωνείες, ενώ ήδη από την Παρασκευή η «Καθημερινή» δεν δίσταζε να κάνει αστειάκια με τον τόπο θυσίας, στον οποίο εκφώνησε τον λόγο του ο κ. Παυλόπουλος, παραποιώντας το όνομα «Κομμένο» σε «Καμμένο». Ποιος σκοτίζεται που στο χωριό αυτό διαπράχθηκε μια από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων από τα ναζιστικά στρατεύματα στις 16 Αυγούστου 1943;
Κεντρικό επιχείρημα εναντίον του κ. Παυλόπουλου ήταν βέβαια ότι η υπόδειξή του προς τον κ. Μητσοτάκη να αναλάβει την ευθύνη του σκανδάλου οφείλεται στο γεγονός ότι ήθελε να τον εκδικηθεί επειδή ως βουλευτής είχε αντιταχθεί το 2015 στην υποψηφιότητά του για την Προεδρία. Μάλιστα ορισμένοι προπαγανδιστές της κυβέρνησης θύμισαν ότι η θέση του Μητσοτάκη για τον Παυλόπουλο είχε συνοψιστεί από τον ίδιο ως εξής: «Δεν αντιστάθηκε στις “σειρήνες” του πελατειακού κράτους, χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, τον Δεκέμβριο του 2008, και τέλος δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στην Eνωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα».
Αλλά αυτές οι τρεις κατηγορίες εναντίον του κ. Παυλόπουλου προδιέγραφαν την προσωπική πολιτική του ατζέντα, αυτήν που θα του εξασφάλιζε την επικράτηση στο εσωτερικό του κόμματος, την ίδια που θα ακολουθούσε μετά το 2016 ως αρχηγός του κόμματος και από το καλοκαίρι του 2019 ως πρωθυπουργός. Το αντίδοτο στις τρεις κατηγορίες που απεύθυνε στην πολιτική Παυλόπουλου (ότι υπήρξε υποχωρητικός στο πελατειακό κράτος, ήπιος στη νεανική εξέγερση του 2008 και αδύναμος στην προώθηση της ευρωπαϊκής θέσης της χώρας) το επεξεργαζόταν ήδη από χρόνια. Η απάντησή του ήταν ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός, η υιοθέτηση της πολιτικής «μηδενικής ανοχής» στα ζητήματα δημόσιας τάξης (βλ. πανεπιστημιακή αστυνομία) και η πλήρης υπαγωγή στις μνημονιακές επιταγές του ευρωπαϊκού κέντρου. Χάρη σ’ αυτό το σχήμα εξασφάλισε την υποστήριξη τόσο των προερχομένων από το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, όσο και του πυρήνα των στελεχών γύρω από τον Αντώνη Σαμαρά που ακόμη τότε είχαν τον πρώτο λόγο στο κόμμα.
Με το ίδιο σχήμα πορεύεται σήμερα. Και όπως τον καρφώνει η «Καθημερινή», «δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο πως οι πρώτοι που βγήκαν στα μέσα ενημέρωσης για να στηρίξουν την κυβέρνηση ήταν τρεις υπουργοί της Ν.Δ., οι Αδωνις Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης και Θάνος Πλεύρης, οι οποίοι “έσπασαν” πρώτοι τη σιωπή» (20.8.2022). Το τι συνδέει τους τρεις υπουργούς πέρα από την ευγνωμοσύνη τους για τον κ. Μητσοτάκη είναι βέβαια γνωστό.
Η σύγκρουση Μητσοτάκη-Παυλόπουλου είχε βέβαια και άλλα επεισόδια. Ο κ. Παυλόπουλος είχε αντιδράσει στο κλείσιμο της ΕΡΤ, λέγοντας στη Βουλή ότι «όσο δεν εκπέμπει η ΕΡΤ βρισκόμαστε υπό καθεστώς θεσμικής ανωμαλίας, [όπως] διαπιστώνει το ΣτΕ» (8.7.2013). Ο κ. Μητσοτάκης, λίγους μήνες αργότερα, είχε υπερασπιστεί με πάθος το «μαύρο» στην ΕΡΤ, και τη βίαιη κατάληψη των κτιρίων της Αγίας Παρασκευής από την αστυνομία.
Βέβαια ο κ. Παυλόπουλος δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις υπερεξουσίες της ΕΥΠ. Μάλιστα ήταν εκείνος που ως υπουργός Εσωτερικών κατέθεσε νομοσχέδιο στις αρχές του 2008, με το οποίο αφαιρούνταν οι δικλίδες δημοκρατικού ελέγχου της υπηρεσίας που προβλέπονταν στον νόμο που είχε ψηφίσει το 1994 το ΠΑΣΟΚ. Δεν μας κάνει εντύπωση ότι εκείνοι που υποστήριξαν τότε με θέρμη τις αυταρχικές ρυθμίσεις και την κατάργηση κάθε ελέγχου στη μυστική υπηρεσία ήταν οι βουλευτές του ΛΑΟΣ. «Ας μη γελιόμαστε» έλεγε ο εισηγητής του ΛΑΟΣ Θ. Πλεύρης, «όταν έχουμε μυστικές υπηρεσίες, αυτές αναγκαστικά θα λειτουργούν στις παρυφές του νόμου» (13-14.2.2008). Ανάλογη επιχειρηματολογία από τον Αδ. Γεωργιάδη, τον Κυρ. Βελόπουλο και φυσικά τον τότε αρχηγό τους, Γιώργο Καρατζαφέρη.
Το ΛΑΟΣ ήταν το μόνο κόμμα που υπερψήφισε το νομοσχέδιο μαζί με τη Ν.Δ. Αλλά ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι η μόνη του διαφωνία ήταν ότι πρέπει να υπαχθεί η ΕΥΠ απευθείας στον πρωθυπουργό, κάτι που απέκλεισε κατηγορηματικά ο κ. Παυλόπουλος: «Δεν είναι δουλειά του πρωθυπουργού στο κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα να είναι θεσμικός προϊστάμενος της ΕΥΠ. Αυτό θα ταίριαζε σε άλλα καθεστώτα, όχι σε δημοκρατικό καθεστώς».
Αυτή τη φορά δεν βρίσκονται στο στόχαστρο της «υπηρεσίας ενημέρωσης» του Μαξίμου μόνο τα πολιτικά στελέχη που έχουν τεθεί εκτός του κομματικού μηχανισμού σε προγενέστερο χρόνο (από τον Κύρτσο μέχρι τον Αντώναρο, τον Σπηλιωτόπουλο, τον Τσιτουρίδη κ.ά.), αλλά και όποιος άλλος τολμά να διαρρήξει το ένοχο σιωπητήριο που έχει κηρυχθεί για το ζήτημα των υποκλοπών. Αντίθετα, το πρωθυπουργικό περιβάλλον ανοίγει διαύλους επικοινωνίας με ακραία πολιτικά μορφώματα, όπως το σχήμα Κρανιδιώτη-Τζήμερου που δεν το άντεξε ούτε ο Μπογδάνος.
Ακόμα και πρωτοκλασάτα στελέχη της Ν.Δ. με ηγετικές φιλοδοξίες, όπως η Ολγα Κεφαλογιάννη, είδαν το όνομά τους να διασύρεται από τα μέσα ενημέρωσης που αλληλοστηρίζονται με τον κ. Μητσοτάκη, μόνο και μόνο επειδή φρόντισε να αμυνθεί από δικές τους επιθέσεις και να υπερασπιστεί την πολιτική της αξιοπρέπεια.
Προπαγανδιστικά προϊόντα
Δεν είναι μυστικό ότι εκείνος που δέχεται τα περισσότερα βέλη είναι ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος το μόνο που έκανε ήταν να πει το αυτονόητο, ότι δηλαδή η πολιτική ευθύνη ανήκει σε ένα μόνο πρόσωπο, τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, εφόσον αυτός ήταν που επέλεξε να μετατρέψει ένα ήδη πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα σε απόλυτα προσωποπαγές. Η αρχική αντίδραση ήταν ο αιφνιδιασμός. Η είδηση για την ομιλία του κ. Παυλόπουλου στο Κομμένο την περασμένη Τρίτη μεταδόθηκε σχεδόν ασχολίαστη, ενώ, όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο οι βολές εναντίον του πλήθαιναν. Και χτες το «Βήμα» τον απαξίωνε με ειρωνείες, ενώ ήδη από την Παρασκευή η «Καθημερινή» δεν δίσταζε να κάνει αστειάκια με τον τόπο θυσίας, στον οποίο εκφώνησε τον λόγο του ο κ. Παυλόπουλος, παραποιώντας το όνομα «Κομμένο» σε «Καμμένο». Ποιος σκοτίζεται που στο χωριό αυτό διαπράχθηκε μια από τις μεγαλύτερες σφαγές αμάχων από τα ναζιστικά στρατεύματα στις 16 Αυγούστου 1943;
Κεντρικό επιχείρημα εναντίον του κ. Παυλόπουλου ήταν βέβαια ότι η υπόδειξή του προς τον κ. Μητσοτάκη να αναλάβει την ευθύνη του σκανδάλου οφείλεται στο γεγονός ότι ήθελε να τον εκδικηθεί επειδή ως βουλευτής είχε αντιταχθεί το 2015 στην υποψηφιότητά του για την Προεδρία. Μάλιστα ορισμένοι προπαγανδιστές της κυβέρνησης θύμισαν ότι η θέση του Μητσοτάκη για τον Παυλόπουλο είχε συνοψιστεί από τον ίδιο ως εξής: «Δεν αντιστάθηκε στις “σειρήνες” του πελατειακού κράτους, χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, τον Δεκέμβριο του 2008, και τέλος δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στην Eνωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα».
Αλλά αυτές οι τρεις κατηγορίες εναντίον του κ. Παυλόπουλου προδιέγραφαν την προσωπική πολιτική του ατζέντα, αυτήν που θα του εξασφάλιζε την επικράτηση στο εσωτερικό του κόμματος, την ίδια που θα ακολουθούσε μετά το 2016 ως αρχηγός του κόμματος και από το καλοκαίρι του 2019 ως πρωθυπουργός. Το αντίδοτο στις τρεις κατηγορίες που απεύθυνε στην πολιτική Παυλόπουλου (ότι υπήρξε υποχωρητικός στο πελατειακό κράτος, ήπιος στη νεανική εξέγερση του 2008 και αδύναμος στην προώθηση της ευρωπαϊκής θέσης της χώρας) το επεξεργαζόταν ήδη από χρόνια. Η απάντησή του ήταν ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός, η υιοθέτηση της πολιτικής «μηδενικής ανοχής» στα ζητήματα δημόσιας τάξης (βλ. πανεπιστημιακή αστυνομία) και η πλήρης υπαγωγή στις μνημονιακές επιταγές του ευρωπαϊκού κέντρου. Χάρη σ’ αυτό το σχήμα εξασφάλισε την υποστήριξη τόσο των προερχομένων από το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, όσο και του πυρήνα των στελεχών γύρω από τον Αντώνη Σαμαρά που ακόμη τότε είχαν τον πρώτο λόγο στο κόμμα.
Με το ίδιο σχήμα πορεύεται σήμερα. Και όπως τον καρφώνει η «Καθημερινή», «δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο πως οι πρώτοι που βγήκαν στα μέσα ενημέρωσης για να στηρίξουν την κυβέρνηση ήταν τρεις υπουργοί της Ν.Δ., οι Αδωνις Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης και Θάνος Πλεύρης, οι οποίοι “έσπασαν” πρώτοι τη σιωπή» (20.8.2022). Το τι συνδέει τους τρεις υπουργούς πέρα από την ευγνωμοσύνη τους για τον κ. Μητσοτάκη είναι βέβαια γνωστό.
Η σύγκρουση Μητσοτάκη-Παυλόπουλου είχε βέβαια και άλλα επεισόδια. Ο κ. Παυλόπουλος είχε αντιδράσει στο κλείσιμο της ΕΡΤ, λέγοντας στη Βουλή ότι «όσο δεν εκπέμπει η ΕΡΤ βρισκόμαστε υπό καθεστώς θεσμικής ανωμαλίας, [όπως] διαπιστώνει το ΣτΕ» (8.7.2013). Ο κ. Μητσοτάκης, λίγους μήνες αργότερα, είχε υπερασπιστεί με πάθος το «μαύρο» στην ΕΡΤ, και τη βίαιη κατάληψη των κτιρίων της Αγίας Παρασκευής από την αστυνομία.
Αυταρχικές ρυθμίσεις
Το ΛΑΟΣ ήταν το μόνο κόμμα που υπερψήφισε το νομοσχέδιο μαζί με τη Ν.Δ. Αλλά ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι η μόνη του διαφωνία ήταν ότι πρέπει να υπαχθεί η ΕΥΠ απευθείας στον πρωθυπουργό, κάτι που απέκλεισε κατηγορηματικά ο κ. Παυλόπουλος: «Δεν είναι δουλειά του πρωθυπουργού στο κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα να είναι θεσμικός προϊστάμενος της ΕΥΠ. Αυτό θα ταίριαζε σε άλλα καθεστώτα, όχι σε δημοκρατικό καθεστώς».
Γνωρίζει κανείς σήμερα ένα παρόμοιο καθεστώς;
- το κείμενο του Δ. Ψαρρά είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών (22.8.2022)
