του Χρήστου Ξανθάκη
Πριν από είκοσι κάτι χρόνια μετοίκησε όλη η οικογένεια στο Λονδίνο για επείγουσα επέμβαση του πατρός. Έχω την εντύπωση ότι το σπίτι του αδερφού μου, όπου είχαμε φιλοξενηθεί, βρισκόταν στο Μπέρμοντσι, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος πλέον. Θυμάμαι, πάντως, πολύ καλά ότι το νοσοκομείο ήταν στις παρυφές του Τσέλσυ και πως στη διαδρομή με το μίνι καμπ βλέπαμε κάτι κτίρια θηρία κάτι μπλόκια κολοσσιαία πλάι σε βιλάρες του θανατά. Και ρώταγα εγώ τον μπράδερ:
«Τι είναι αυτά, ρε;»
Και μου απαντούσε αυτός:
«Εργατικές πολυκατοικίες»!
Και τον ξαναρώταγα εγώ:
«Μα στο Τσέλσυ, στην πιο κυριλέ γειτονιά του Λονδίνου τις χτίσανε;»
Και ξαναπαντούσε ο αδερφός μου:
«Μια φορά κι έναν καιρό είχε σοσιαλισμό στην Αγγλία, μην το ξεχνάς…»
Μια φορά κι έναν καιρό και για δεκαετίες ολόκληρες, ώσπου προέκυψε ο Χειμώνας της Δυσαρέσκειας και βρήκε ευκαιρία η Θάτσερ να υποκλέψει τις συνειδήσεις των ψηφοφόρων και να τα κάνει όλα κομμάτια και θρύψαλα. Αντίο κοινωνικό κράτος, αντίο μέριμνα, αντίο εθνικοποιήσεις, ο καθένας για τον εαυτό του, κοινωνία δεν υπάρχει, κόψτε το λαιμό σας μπας και κονομήσετε. Και κονομήσανε αρκετοί και προκόψανε, αλλά πολύ περισσότεροι μπήκανε ολοσούμπητοι στον κουβά της μιζέριας και της φτώχειας και από τότε δεν έχουν ξαναβγεί. Είναι, όμως, τέτοια η τρομοκρατία των media, ώστε όταν τους πρόσφερε ο Τζέρεμυ Κόρμπυν την ευκαιρία να διεκδικήσουν κάτι απ’ τα κλεμμένα, του γύρισαν την πλάτη πανηγυρικά. Γεια σου μπάρμπα εγώ θα γίνω μεσαία τάξη, που έλεγε και ο αλήστου μνήμης σερβιτόρος του Μοναστηρακίου!
Αλλάζουν, όμως, οι καιροί και δεν πέφτει πάντοτε η μπίλια στα ίδια νούμερα. Σκοτείνιασε ο κόσμος με την βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και από εκεί που οι κερδοσκόποι ρουφάγανε το αίμα του κόσμου με το καλαμάκι, ξαφνικά σκάσανε μύτη με το μπουρί. Και είδαν οι γουάναμπιζ μεσαιοταξίτες τα πορτοφόλια τους ν’ αδειάζουν με ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός και την πλαστή ευημερία τους να πηγαίνει περίπατο. Και πως απάντησαν, παρακαλώ, στις προκλήσεις των καιρών; Ζητώντας να καταργηθούν οι κατακτήσεις της συγχωρεμένης της Μάργκαρετ και να επιστρέψουμε στον σοσιαλισμό της μεταπολεμικής Βρετανίας!
Δεν τα λέω εγώ αυτά, τα λένε οι Times του Λονδίνου, που δεν είναι δα και υποχείρια του Κουτσούμπα. Πυλώνα του συστήματος αποτελούν και τον δόλιο τον Κόρμπυν διάολο με τα κέρατα τον είχαν βαφτίσει. Σε χθεσινό ρεπορτάζ τους, ωστόσο, σημείωναν ότι σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση (από τις κανονικές του Ηνωμένου Βασιλείου, όχι τις λατσεμένες του Μπανανιστάν), οι μισοί ψηφοφόροι των Συντηρητικών απαιτούν επιστροφή του ενεργειακού τομέα στο κράτος. Επαναλαμβάνω, οι μισοί ψηφοφόροι των Συντηρητικών, όχι των Εργατικών, όχι των Πρασίνων, όχι των Φιλελεύθερων. Διότι το σκέφτεται ο άλλος το ιδεολογικό το άλμα, το κλωθογυρίζει, το βασανίζει και εν τέλει απαντάει δε γαμιέται και η Θάτσερ ρε φίλε, άμα είναι να παγώσω εγώ το χειμώνα ας δώσω λίγο αβάντζο στους κόκκινους!
Και κάπως έτσι επανέρχεται στο προσκήνιο ο σοσιαλισμός, ο ορίτζιναλ σοσιαλισμός της κοινοκτημοσύνης όχι αυτή η ελληνική παπάρα του πάρε κόσμε επιδόματα. Κάπως έτσι, μπροστά στην απόλυτη βαρβαρότητα του σκότους, του ψύχους, της πείνας και της ξεφτίλας, ανοίγουν τα ματάκια του κάθε κόπανου και επανεξετάζει τις αγκυλώσεις του. Και βλέπει ότι ο θρίαμβος του καπιταλισμού μπορεί να διέθετε μια κάποια φαντασμαγορία, αλλά στην τελική μπορεί να σε αφήσει δίχως βρακί στον κώλο. Στη μέση του δρόμου, να σε δείχνει με το δάχτυλο ο κόσμος και να γελάει…
Υ.Γ. 1: Στη Βρετανία λένε ότι ο μέσος λογαριασμός θέρμανσης για το χειμώνα θα πάει από το ενάμιση στα εξήμιση χιλιάρικα λίρες. Όπως καταλαβαίνετε, αβάντι πόπολο μπαντιέρα ρόσα!
Υ.Γ. 2: Εννοείται ότι οι Εργατικοί του παιδοβούβαλου Στάρμερ, βρήκαν την απολύτως κατάλληλη στιγμή να κάνουν πίσω και να αφαιρέσουν τις εθνικοποιήσεις από το προεκλογικό πρόγραμμά τους. Τέτοιοι τσάτσοι δεν ξαναγεννήθηκαν ποτέ, ούτε στο νησί, ούτε στην ηπειρωτική Ευρώπη.