Ντουβάρια παντού, με μηδενικές επενδύσεις στις υποδομές…
του Χρήστου Ξανθάκη
Συναντήθηκα με τις Κυκλάδες πριν από σαράντα χρόνια ακριβώς. Μόλις είχα τελειώσει το Λύκειο, έδωσα εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, έκατσα να δω το Μουντιάλ (καταραμένε Πάολο Ρόσι!), τα μάζεψα με μια παλιοπαρέα συμμαθητών από Τρίκαλα, κατεβήκαμε Πειραιά, μπήκαμε στο Άγιος Γεώργιος Εξπρές, έκανε το γύρο των νησιών, μας ξέβρασε ύστερα από 23 ώρες (ναι, σωστά το γράφω…) στον Αθηνιό. Σαν τα κοτόπουλα κουτουλάγαμε ανεβαίνοντας τα σκαλιά για τα Φηρά. Κι από εκεί βουρ λεωφορείο κατευθείαν για την Περίσσα, για το κάμπινγκ.
Δεν θυμάμαι γιατί διαλέξαμε την Περίσσα αντί για το Καμάρι, πιθανώς μας έκανε κάτι πιο μυστεριόζο το όνομα, αλλά δεν λησμονώ την πινακίδα στο Εμπορειό που έγραφε οκτώ χιλιόμετρα απόσταση ως την παραλία και ότι σε αυτή τη διαδρομή δεν είχε ούτε ένα σπίτι. Μπορεί να είχε κάνα κοτέτσι και να μου ξέφυγε πάνω στην αναμπουμπούλα (βλέπε τουρίστριες), αλλά τέλος πάντων καταλαβαινόμαστε. Ερημιά ένα πράγμα, βάραγε ο ήλιος, κοπάναγε το λεωφορείο κι εμείς οδεύαμε προς τη γη της επαγγελίας…
Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα ήταν η τελευταία φορά που πήγα στη Σαντορίνη. Δεν ξέρω γιατί, ενδέχεται εις ανάμνησιν παλαιοτέρων ευτυχισμένων στιγμών, μπορεί να με έπεισε και εκείνη που κοιμάται πλάι μου, χου γκιβς ε φακ. Και νοικιάσαμε αυτοκίνητο, καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι γαρ εκείνη την εποχή, για να κάνουμε τις βόλτες και της είπα «έλα να σε πάω Περίσσα, να σου δείξω που έκανα βουτιές». Και αντίκρισα το Κουκάκι στις Κυκλάδες, με την απόσταση των οκτώ χιλιομέτρων από το Εμπορειό ως την παραλία να είναι τίγκα στα οικήματα και από τις δυο μεριές του δρόμου. Ούτε ένα οικόπεδο άχτιστο, ντουβάρια παντού, ομοιόμορφα λευκά κουτάκια, σα Λέγκο ειδική κατασκευή για το Αιγαίο. Το μυστρί να δουλεύει μάστρο Μήτσο και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε…
Κάπως έτσι φτάσαμε στις 860,2 κλίνες μέσο όρο ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο στη Σαντορίνη, στις 558 στη Μύκονο και στις 322,28 στο Κουφονήσι αν έχετε Θεό. Κι ακόμη καλύτερα (ή μάλλον χειρότερα…), όπως σημειώνει το ρεπορτάζ της κυριακάτικης «Αυγής» απ’ όπου άντλησα τα στοιχεία, υπάρχουν πάνω από 1.000 άδειες οικοδομής στη Σίφνο αυτό τον καιρό, ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στη Σέριφο, στην Τήνο και αλλού.
Χαρακτηριστική ατάκα από το δημοσίευμα:
«Ξέρω αρχιτέκτονα που αρνείται τις δουλειές πλέον»!
Χαρακτηριστική ατάκα από το δημοσίευμα, νούμερο δύο:
«Η Σαντορίνη κοντεύει να μην έχει εκτός σχεδίου περιοχή».
Το μοντέλο είναι σαφές και βγαίνει καρμπόν για όλα τα νησιά:
«Τα τελευταία χρόνια, λίγο μετά από το ’16-’17, οι ντόπιοι πουλάνε σε ξένους πολύ ακριβά τη γη, αυτοί χτίζουν βίλες ως κατοικίες, τις οποίες μετά νοικιάζουν σε τουρίστες, χωρίς να φορολογούνται σαν επιχειρήσεις, αν και βγάζουν ένα σκασμό λεφτά, μπορεί να ζητήσουν και 10.000 ευρώ την εβδομάδα για μια βόλτα όπου μένουν 10-15 άτομα ή και παραπάνω, δεν αφήνουν ούτε ευρώ στο νησί, παρότι επωφελούνται από τις υποδομές του».
Αυτές οι υποδομές είναι που υποφέρουν πλέον στις Κυκλάδες, όταν ακόμη και στην Αμοργό βαράνε ξενοδοχεία με πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων, ενώ το νησί δεν έχει νερό. Βάλε και τις αποχετεύσεις, βάλε και τα σκουπίδια, αρχίζει το στόρι της επιβάρυνσης και της υποβάθμισης να ανεβάζει ταχύτητες με τρομακτικούς ρυθμούς. Η λύση; Αντί για σεβασμό στο περιβάλλον και προστασία της φύσης, κοπάνα τσίτα τη μπετονιέρα απ’ το πρωί ως το βράδυ και από το βράδυ ως το πρωί. Κι αν κληρονομήσουν οι επόμενες γενιές την Κόλαση επί της Γης, δεν πειράζει. Τουλάχιστον θα έχουν ένα κεραμίδι, πάνω απ’ το κεφάλι τους!
Υ.Γ.: Πριν από κάτι χρόνια ήταν που είχε σκάσει ένα σκάνδαλο με τη μεταφορά σκουπιδιών από τη Μύκονο σε χωματερή της Αττικής. Από τότε δεν ξανακούστηκε κάτι και υποθέτω ότι τα χλιδάτα απορρίμματα κάπου στο νησί των ανέμων πρέπει να θάβονται. Ή μήπως, όχι;
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το Newpost (17.8.2022)