Όπως μπήκα Θεμιστοκλέους, έβλεπα από μακριά τις διμοιρίες των ΜΑΤατζήδων. Χαλαροί, αβασάνιστοι, παίζανε με τα κινητά και αστειευόσαντε. ΜΑΤ παντού, δεκάδες κρανοφόροι ή μάλλον όχι, οι μισοί τα είχαν βγάλει τα κράνη, τους έπιασε η ζέστα και κάψωσαν.
Στην πλατεία επάνω λαμαρίνες ολούθε κι άλλοι ΜΑΤατζήδες, συν ολίγη αστυνομία νορμάλ, κάποιοι βαθμοφόροι με ασυρμάτους. Καμιά τριανταριά πιτσιρικάδες να βγάζουν γλώσσα και να κοροϊδεύουν τους ένστολους. Μούγκα αυτοί…

Κλειστά τα μαγαζιά. Μόνο το Blue Bear ήταν ανοιχτό, πήγα είδα τη φίλη μου τη Δώρα που κανονικά σερβίρει στην Ηββη, μαργωμένη να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε. Πήρα καφέ στο χέρι, πήγα να φύγω, «κάτσε λίγο» μου είπε. Όπως έκατσα στην πολυθρόνα, έτσι σηκώθηκα. Άρχισαν να βαράνε τα κομπρεσέρια και μου κάνανε πουρέ τον εγκέφαλο. «Σόρυ, φιλενάδα, δεν μπορώ…», της είπα και τα μάζεψα. Με χαιρέτησε με μισή καρδιά.

Αστεία λεπτομέρεια:
Πολλές απ’ τις λαμαρίνες που καρφώσανε στην πλατεία Εξαρχείων οι εργολάβοι, είναι ζωγραφισμένες με ψυχεδέλα γκραφίτι. Προφανώς τις είχαν πάρει από άλλο έργο, αλλά φαίνεται σαν να άρχισαν από τώρα η αντίσταση και ο χαβαλές!

Εν τω μεταξύ βγαίνει στις τηλεοράσεις αυτός ο αδάμας ο Άδωνις και σκούζει ότι όλες οι πολιτισμένες χώρες έχουνε φουλ Μετρό και το Μετρό στα Εξάρχεια δεν το θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι στη βρωμιά, όχι στην καντήφλα, όχι στην οπισθοδρόμηση, τι να σας πω δεν τα θυμάμαι όλα, η φαιδρότητα του ανδρός έχει αγγίξει το τούρμπο.

Αλλά οφείλω μια μικρή απάντηση, ως σώγαμπρος των Εξαρχείων τόσα χρόνια τώρα, τόσο στην κυβερνητική καραμούζα όσο και στους φίλους και στις φίλες που απορούν γιατί λέμε «όχι» στο Μετρό.
Πρώτον η συντριπτική πλατεία των κατοίκων λέει «ναι» στο Μετρό! Απλώς λέει «ναι» στο Μετρό στην Τοσίτσα γωνία με Μπουμπουλίνας, που θα εξυπηρετήσει τόσο το Εθνικό όσο και το Επιγραφικό Μουσείο, θα προκαλέσει ελάχιστη όχληση και δεν θα αλλάξει τον χαρακτήρα της περιοχής.

Ο οποίος χαρακτήρας της περιοχής υπάρχει, δεν είναι κατασκεύασμα κάποιων ευφάνταστων εγκεφάλων και κάποιας σκοτεινή συνωμοσίας. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Αθήνα (πλην Πλάκας) που είναι ένας ισοπεδωμένος αχταρμάς λόγω αντιπαροχής, το μπετόν στα Εξάρχεια κυριολεκτικά τραγουδάει. Από το πιο μικρό γκραφίτι ως το πιο γκράντε πανό, από την πιο ελάχιστη συγκέντρωση ως την πιο βαρβάτη πορεία, η συνοικία είναι πλημμυρισμένη στα βάιμπς. Και ναι, δεν λείπουν τα άνθη του κακού, αλλά πείτε μου εσείς μια γειτονιά της Αθήνας όπου τα έχουν ξεριζώσει. Δέκα χρόνια έμενα στο υπερπολυτελές κάτω Παγκράτι αγαπούλες μου και κάτω απ’ το παράθυρό μου πήγαινε σύννεφο η εμπορία, χαλαρά και λάιτ. Κι όταν διαμαρτυρόμουνα, η απάντηση ήταν «τι να σας κάνουμε κύριε, τους πιάνουμε και δηλώνουν χρήστες»…

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την παραπληροφόρηση και ας σεβαστούμε τις φωνές εκείνες που δεν θέλουν να γίνουν τα Εξάρχεια ένα ξέπνοο παράρτημα του Κολωνακίου. Βολεύει το ρίαλ εστέητ και τα εξυπνοπούλια που νομίζουν ότι θα κονομήσουν από κληρονομικά ή προικώα ντουβάρια, αλλά θα σβήσει από το χάρτη το τελευταίο ζωντανό κύτταρο μιας καταραμένης πόλης. Αν αυτή, τέλος πάντων, είναι η πρόθεση των κρατούντων, δικό τους το καρπούζι δικό τους και το μαχαίρι. Να μην μας παραμυθιάζουν όμως με οράματα και θάματα για ένα λαμπρό μέλλον…

Υ.Γ.: Σήμερα οι ΜΑΤατζήδες φάγανε αυγά και ντομάτες από την πιτσιρικαρία και προχώρησαν σε προσαγωγές. Αυτό ήταν παιδιά, τώρα θα επικρατήσουν ο νόμος και η τάξις στην Ψωροκώσταινα!