Κλυδωνισμοί στην κυβέρνηση από την υπόθεση των υποκλοπών
του Χρήστου Ξανθάκη
Όταν ήμουνα πιτσιρίκι και είχα πρωτοδιαβάσει την εξαλογία της Γαιoθάλασσας, δια χειρός Ούρσουλας Λε Γκεν, μου είχε μείνει μια απορία: Καλά ο Μάγος του Καιρού που το γύρναγε από βροχή σε καλοκαίρι με μια κίνηση. Καλά ο Μάγος των Βοτάνων, που έπαιρνε το χορταρικό και το έκανε φάρμακο. Καλά ο Μάγος του Χεριού, που σε έκανε να βλέπεις γιουβέτσι το κοκορέτσι.
Ακόμη και ο Μάγος των Ονομάτων πάει καλά, παρότι μπλέκαμε σε γλωσσολογικά χωράφια και η γλωσσολογία (η κανονική, όχι του Μπαμπινιώτη) μου φέρνει πονοκέφαλο.
Αλλά ο Μάγος των Μοτίβων, τι στο διάολο χρειαζότανε; Να κάθεται, δηλαδή, στο ξέφωτο χαλαρός, δάσος γύρω γύρω, κελαηδάγανε τα πουλιά κι αυτός να σου λέει προς τα πού θα φυσήξει ο άνεμος; Σιγά τα’ αυγά κυρίες και κύριοι. Σιγά τα’ αυγά Τουρκίας!
Μεγαλώνοντας, ωστόσο, με το που έπηξε κάπως το λιγοστό μυαλό της κεφάλας μου, κατάλαβα γιατί είχαν τέτοιο σεβασμό οι υπόλοιποι Μάγοι αλλά και οι Μαθητευόμενοι στο Μάγο των Μοτίβων. Διότι γνώριζαν πολύ καλά, ότι σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε, με αυτούς τους ανθρώπους που συμβιώνουμε, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι κάποια πράγματα θα γίνονται και θα ξαναγίνονται και θα ξαναματαγίνονται και άντε πάλι απ’ την αρχή. Είτε ως τραγωδίες, είτε ως φάρσες που έλεγε κι ο άλλος, αλλά από την επανάληψη δεν θα γλυτώσεις. Από το Μοτίβο της…
Πράγμα το οποίον μας φέρνει στις πτώσεις των δεξιών κυβερνήσεων εν Ελλάδι ή έστω των ηγεμόνων τους. Όπως μας δείχνει το παράδειγμα της μεταπολίτευσης, από μέσα υπονομεύθηκαν περισσότερο παρά απ’ έξω, από μέσα πριονίστηκαν περισσότερο παρά απ’ έξω, από μέσα ροκανίστηκαν περισσότερο παρά απ’ έξω. Και πέσανε σαν ώριμα φρούτα, πλατς, και βρήκε ο επόμενος την πόρτα ανοιχτή και μπήκε. Με την μία φράξια να κλαίει και να οδύρεται και την άλλη να ανοίγει σαμπάνιες. Γαλλικές, όχι τίποτε Καϊρ ή Ζίτσα, όπως έμαθα, σε μια συζήτηση που είχα πρόσφατα…
Να μην τα πολυλογώ, πάντως, όλη η συζήτηση στα γραφεία τα δημοσιογραφικά, πριν ανοίξει το ΠουΣουΚουΔού της Παναγίας και μας καταπιούν η κατάνυξη και το μαριδάκι, ήταν ότι εντός της τρέχουσας εβδομάδας άντε στις αρχές της επόμενης, γιατί η γιορτή κρατάει τρεις μέρες, θ’ αρχίσουν οι ομοβροντίες. Ότι δηλαδή θα βγουν μπροστά πρωτοκλασάτα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και θα τα χώσουν για το σκάνδαλο των υποκλοπών και θα δείξουν με το δάχτυλο και θα ανακράξουν φωνή μεγάλη που λέει και το ιερό ευαγγέλιο. Μιλάμε τώρα για πυραύλους Κρουζ και Πέρσιγκ, όχι τίποτις στρακαστρούκες της αναστάσεως, μιλάμε για πόλεμο κανονικό όχι κρυφτούλι που παίζουν τα παιδιά. Κι όποιον πάρει ο Χάρος…
Κάπως έτσι, υπογραμμίζει το σενάριο, ξεμύτισε ο Τζαβάρας και είπε τις παρόλες του. Ως τροχιοδεικτικό, τύπου στράτευμα, για να ακολουθήσουν την πορεία του και άλλοι και να ξεκινήσει η χιονοστιβάδα και να παρασύρει όσους και όσες είναι να παρασύρει. Για το καλό της παρατάξεως πάντα, για να μην συρθούμε κηλιδωμένοι ως τον Απρίλιο ή τον Μάιο και φάμε καμιά κατραπακιά τύπου Σαμαρά και ψάχνουμε ύστερα να βρούμε τις οδοντοστοιχίες μας. Όσο για τα ονόματα της διαδοχής, ήδη κυκλοφορούν από παρακολουθούμενο κινητό σε παρακολουθούμενο κινητό και αφορούν τόσο σε αγόρια όσο και σε κορίτσια. Διάβασα, μάλιστα, και σενάριο ότι αναζητείται ελληνική εκδοχή της πρωθυπουργού της Φινλανδίας, Σάνα Μάριν, για να πιάσουμε τη νεολαία που μας έχει γυρίσει την πλάτη. Αχ, να δω την Κεραμέως με αρβυλάκι και χοτ παντς κι ας κλείσω τα μάτια μια και καλή!
Υ.Γ.1: Ο Προκόπης Παυλόπουλος έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να είναι στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, αλλά εξακολουθεί να παραμένει κορυφαία φωνή στο χώρο της κεντροδεξιάς. Τον ακούμε, λοιπόν, με πολλή προσοχή όταν δηλώνει (χθες στο Κομμένο της Άρτας) ότι:
«Η πολιτική ευθύνη εκείνων, οι οποίοι ασκούν την εξουσία που τους έχει ανατεθεί με βάση την λαϊκή ετυμηγορία είναι, εκ φύσεως και εξ ορισμού, αντικειμενική. Άρα οι φορείς της εξουσίας αυτής πρέπει ν’ αναλαμβάνουν, στο ακέραιο, την πολιτική ευθύνη που τους αναλογεί, ενώ δεν νοείται η μετάθεσή της, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, σε άλλους».
Υ.Γ. 2: Βεβαίως, μπορεί να προκύψει και κάνας αστραπιαίος ανασχηματισμός, για να κλείσουν στόματα προς στιγμήν. Αν και οι κορυφαίες πένες του κεντροδεξιού μετώπου, απαιτούν ανασχηματισμό στο επιτελικό κράτος του Μαξίμου…
