Σε όλες τις περιόδους, ακόμη και στην αντι –Παπανδρεϊκή εκδοτική σύμπραξη του 1988-89, τα ΜΜΕ από τη σκοπιά του το καθένα, κινήθηκαν προς το βάθος των πραγμάτων. Το ρεπορτάζ δεν εξαφανίσθηκε από την εκδοτική πολιτική, τη «γραμμή» και τη διατύπωση άποψης. Ο δημοσιογράφος έκανε τη δουλειά του και το ιδιοκτήτης του μέσου τη δική του.
Γι αυτό και οι αναγνώστες- και οι ακροατές, ή τηλεθεατές αργότερα- τιμούσαν τα ΜΜΕ. Οι κυκλοφορίες και οι ακροάσεις - τηλεθεάσεις αυξάνονταν.
Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία των ελληνικών ΜΜΕ –στα οποία προστίθενται, με πρωταγωνιστικό ρόλο, και τα ηλεκτρονικά με τα ποικιλώνυμα sites και portals- που η δημοσιογραφία απουσιάζει.
Το σκάνδαλο των υποκλοπών ανέδειξε αυτό που όλο γνωρίζουν και οι διεθνείς φορείς ενημέρωσης καταγράφουν από καιρό: στη σημερινή Ελλάδα η δημοσιογραφία είτε υποδουλωμένη στην κυβερνώσα ομάδα, είτε διώκεται!
Πολλά ΜΜΕ βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Ποτε για να υπηρετήσουν τις επιδιώξεις της κυβέρνησης και πότε για να συγκαλύψουν τα αμαρτήματά της.
Η «Ελλάδα 108» είναι το κατάντημα μιας χώρας στην οποία η ελευθερία της ενημέρωσης κατοχυρώθηκε δύσκολα, αλλά έκτοτε υπήρξε τροφοδότης της Δημοκρατίας της.
Τα τελευταία χρόνια συμβαίνει-με επαναλαμβανόμενο και ενοχλητικό τρόπο- ο αυτοευνουχισμός της ενημέρωσης: ΜΜΕ αποκρύπτουν ειδήσεις που δεν συμφέρουν την κυβέρνηση.
Με το σκάνδαλο των υποκλοπών, που συνιστά εκτροπή για κοινοβουλευτικό πολίτευμα , η κατάσταση επιδεινώνεται. Με πανομοιότυπες παπαγαλίες και ομοειδή κείμενα, πολλά ΜΜΕ πυροβολούν, για μια ακόμη φορά, τον εαυτό τους και την ενημέρωση.
Στον Κυριακάτικο Τύπο- σε συντονισμό με τα «αδελφά» κανάλια- οι πληροφορίες για τις παρακολουθήσεις όταν δεν εξαφανίζονται από τις πρώτες σελίδες και τη «σκαλέτα» των δελτίων ειδήσεων, υποβαθμίζονται,.
Συνταρακτικές αποκαλύψεις αξιολογούνται ως θέματα δευτερεύουσας σημασίας και ενίοτε αντιστρέφονται: προβάλλονται ως κάθαρση που αναλαμβάνει ,ο «παραπλανηθείς» πρωθυπουργός. Πιο φιλικά του μέσα τον εμφανίζουν σαν τους απατημένους συζύγους: έμαθε τα νέα τελευταίος..
- απόσπασμα από κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου στο ieidiseis (ολόκληρο ΕΔΩ)