Ο εκδημοκρατισμός της φήμης
«Δημοσιογραφία είναι να πεις ότι “απεβίωσε ο λόρδος Τζόουνς” σε ανθρώπους που αγνοούν ότι ο λόρδος Τζόουνς ζούσε». Τώρα τα πράγματα έγιναν χειρότερα: «Ηλεκτρονική δημοσιογραφία είναι να πεις ότι “λαχτάρησε η Κατερίνα Ταδοπούλου” σε ανθρώπους που αγνοούσαν ότι η Κατερίνα Ταδοπούλου υπήρχε».
Σταρ – στάρλετ – ινφλουένσερ, σύντροφοι των σταρ – στάρλετ – ινφλουένσερ, φίλοι των σταρ – στάρλετ – ινφλουένσερ κ.λπ. απολαμβάνουν μερικά λεπτά δημοσιότητας και κάποια «κλικ» επειδή είδαν ένα μεγάλο ψάρι στα ρηχά κι έσπευσαν να πληροφορήσουν το κοινό τους στα social media ότι τρόμαξαν.
Οι τίτλοι είναι εξόχως γαργαλιστικοί: «Γιατί τρόμαξε η Μαρία Δεινοπούλου;» Γαργαλάνε και τους ελάχιστους που ξέρουν ποια είναι η Μαρία Δεινοπούλου και τους περισσότερους που αναρωτιούνται μήπως χάνουν κάτι από το κοινωνικό ή καλλιτεχνικό γίγνεσθαι αγνοώντας τη Μαρία Δεινοπούλου.
Τα πρωτοσέλιδα του ηλεκτρονικού Τύπου έχουν περισσότερους Ταδόπουλους και Δεινοπούλου απ’ ό,τι Μητσοτάκη και Τσίπρα, μην πούμε για Μπάιντεν και Πούτιν.
Αυτό βοηθά και τους Ταδόπουλους που μεγιστοποιούν τη δημοσιότητα για το πρόσωπό τους και τους ενημερωτικούς ιστοτόπους, αφού αυξάνουν τα «κλικ» ακόμη και ανθρώπων που δεν θα ήθελαν να ξέρουν τον κ. Ταδόπουλο.
Σύμφωνοι! Δεν είναι του θανατά να μαθαίνουμε ότι η τάδε τραγουδίστρια «έριξε το Facebook με τη φωτογραφία της στην παραλία», ούτε ότι ο δείνα παίκτης κάποιου ριάλιτι «ξετρέλανε το Instagram επειδή πήγε να φάει σε μια ταβέρνα». Απλώς είναι ένα νέο δημοσιογραφικό φαινόμενο το οποίο μάλλον οφείλεται στον άπειρο χώρο που έχουν να γεμίσουν τα νέα ηλεκτρονικά μέσα.
Οι παραδοσιακές εφημερίδες έχουν συγκεκριμένο χώρο: είκοσι, τριάντα, εκατό σελίδες. Τα παραδοσιακά ηλεκτρονικά μέσα –ήτοι το ραδιόφωνο και η τηλεόραση– έχουν συγκεκριμένο χρόνο: 24 ώρες την ημέρα.
Τα νέα Μέσα δεν έχουν τέτοιους περιορισμούς. Δεν έχουν αριθμό σελίδων, ούτε συγκεκριμένο χρόνο εκπομπής. Μπορούν να εκτείνονται επ’ άπειρον για να καλύψουν κάθε Ταδόπουλο και κάθε Δεινοπούλου του πλανήτη. Και γι’ αυτό εκτείνονται κι εκτείνονται, μέχρι σε σημείο να μαθαίνουμε πώς περνούν και οι ινφλουένσερ της Πορτογαλίας.
Αυτή είναι μια διαδικασία που εκδημοκρατίζει τις διαδικασίες διασημότητας. Αναδιανέμει το οιονεί κεφάλαιο της φήμης. Κάθε στάρλετ έχει μια πρώτη σελίδα για να διαδίδει τους «καημούς» και τις «λαχτάρες» της, δίπλα στους μεγάλους του είδους και απρόσιτους μέχρι πρότινος σταρ.
Από την άλλη μεριά, όμως, ισχύει και το «εκεί που ο Μάρλον Μπράντο κρεμούσε τ’ άρματα…».
Πάσχος Μανδραβέλης
Καθημερινή (30.7.2022)
