O Γ. Ι. Αλλαμανής, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και συγγραφέας, ζορίζεται με τη μυθολογία. «Προτείνω να προσεγγίζουμε τους μύθους μας – και τον Χατζιδάκι - στις ανθρώπινες διαστάσεις τους και μέσα από τεκμήρια. Ίσως έτσι τους αγαπήσουμε ξανά, χωρίς να μειώνεται η αξία τους. Αλλιώς τσαλαβουτάμε στο βουρκάρι του copy/paste και των emoticons.» λέει στο tvxs.gr με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου «Στον καιρό της Λιλιπούπολης - Η βιογραφία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής» (ΤΟΠΟΣ).
Αυτή η εστίαση του ερευνητή στην αληθινή ροή των γεγονότων χωρίς ωραιοποιήσεις, είναι που με είχε συγκινήσει και στο πρώτο του βιβλίο για τον Άσιμο «Δίχως Καβάτζα Καμιά» γιατί τελικά από μια σοβαρή έρευνα, προκύπτει κάτι μεγαλύτερο από την αξία του μύθου που ακολουθεί κάποιες προσωπικότητες.
Η μυθιστορηματική ζωή με τις σκιές και τις αχτίδες φωτός, αλλά συχνά και μια δράση ανθρώπινη κοινωνική και καλλιτεχνική, που ορίζει τον πήχη για το τι είναι δυνατό να βιώσουμε και να χτίσουμε συλλογικά, όπως η περίπτωση Χατζιδάκι και το συλλογικό έργο Λιλιπούπολη.
Η εξαιρετική έρευνά του, μας προσγειώνει στην εποχή του Χατζιδακικού Τρίτου Προγράμματος, ένα εργαστήρι ιδεών και ζυμώσεων (τη μήτρα του ραδιοφώνου στα χρόνια της μεταπολίτευσης όπως γράφει στον πρόλογο του ο Γ. Μητρόπουλος).
Μας συστήνει τους δεκάδες συμμετέχοντες πιάνοντας το νήμα από το προσωπικό τους background, μας θυμίζει το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα μέσα στο οποίο ξεφύτρωσαν τα χρυσαλιφουρφουρα με ντοκουμέντα που συνοδεύουν κάθε σελίδα του βιβλίου και αποκαλυπτικές συνεντεύξεις.
Αποκαλύπτει με ποιον τρόπο η ελευθερία που έδωσε ο Χατζιδάκις στους 150 ανθρώπους που πέρασαν από τα λαγκάδια της Λιλιπούπολης να εκφραστούν καλλιτεχνικά και πολιτικά, απέδωσε καρπούς και μετακίνησε τις τεκτονικές πλάκες της ραδιοφωνίας και της κοινωνίας.
- περισσότερα στο κείμενο της Φωτεινής Λαμπρίδη στο TVXS ΕΔΩ
